Ardian Haziri: RREZE NË PODGORC

Kur dielli hap sytë në agun e fundvjeshtës,

Nga atje, në lindje,

Ku heshtin rrënojat e kalasë antike,

Dhe ëmbël buzëqesh me gjethet e arta,

Në Podgorc, mbi malet e larta. 

Aty ku rrjedha e lumit pranë shkollës,

Rrjedh si kënga në ligjërime,

Aty ku qava si fëmijë dhe ruaj shumë kujtime,

Aty është vendlindja ime.

Kur dielli në vakëfin me varre, perëndon,

Mundin e të parëve ma kujton,

Për fshatin tim, dy vargje si rrëfim jete:

“Të rrëzuan, por prapë në këmbë mbete,

Të dogjën, por rilinde e nuk u trete”.