Çajup Kajtazi: Mëngjesi i ashpër
Në poezinë “Mëngjesi i Ashpër”, Çajup Kajtazi krijon një imazh të fuqishëm të një dite vjeshtore, ku rutina e përditshme e jetës urbane përballet me thellësinë e ndjenjave dhe natyrës. Poezia është një reflektim mbi kalueshmërinë e momenteve dhe mbi bukurinë e fshehur në ashpërsinë e jetës.
Fillimi i poezisë, me përshkrimin e mëngjesit të ftohtë dhe të pamëshirshëm, na vendos në një atmosferë të rëndë, të ashpër, ku gjithçka duket se është përballë një lufte të pashmangshme me kohën dhe hapësirën. Veturat që kalojnë dhe kafja që shijohet pranë rrugës janë pjesë të një routine që, megjithatë, nuk e humb plotësisht lidhjen me thelbin e jetës.
Poezia ka një estetikë të fortë të përditshmërisë, ku detaje të thjeshta si tavolinat e drurit dhe telefoni klasik, që përdoret për porosi, na kujtojnë se edhe në gjërat më të zakonshme mund të gjejmë një thellësi që shpesh kalon pa u vënë re. Po ashtu, ndjesia e kafes është një element që ngre më tej tensionin e kontrastit, ajo është një moment i vogël i shijes, por po ashtu një moment reflektimi për atë që ndodhi dhe atë që do të ndodhë.
Një nga elementet më të bukura dhe të fuqishme të poezisë është përshkrimi i malit mbrapa, që është një imazh i pastër dhe i patundur, si një simbol i natyrës që ekziston jashtë çdo ndjesie njerëzore. Pavarësisht ashpërsisë së ditës dhe rutinës që kërkon përpjekje, mali dhe zogjtë që cicërijnë krijojnë një ndjesi të paprekshme, duke simbolizuar që bukuria dhe fryma e natyrës janë gjithmonë aty, pavarësisht se ne i vëmë re apo jo.
Në sfondin e këtyre pamjeve natyrore, Çajup Kajtazi përfshin një ndjenjë të thellë të ëndrrave dhe dëshirave për të ikur diku tjetër. Imazhi i Parisit dhe Londrës është më shumë se një dëshirë për të parë këto qytete, ai është një simbol i nevojës për të gjetur mundësi për të përjetuar më shumë, për të ikur nga rutina e zakonshme dhe për të përjetuar diçka më të madhe.
Në fund, poezia na thotë se çdo moment është një mundësi për të përjetuar dhe për të çmuar jetën, edhe në ashpërsinë e saj. Pikërisht në këtë mëngjes të thjeshtë, i ftohtë, i mbushur me rutinë, qëndron e vërteta e jetës: përjetimi i saj, edhe në format më të thjeshta, është ajo që na bën të jetojmë dhe të ndiejmë.
MËNGJESI I ASHPËR
Mëngjes i ftohtë, vjeshtë e egër, e pamëshirshme,
vetura që vërshojnë rrugës në kahe të paprerë,
kafja, klasike, ndodhet pranë buzës së rrugës,
televizori kumton lajme të botës, zërat largojnë qetësinë.
Kafja, e fortë dhe e hidhur, më zgjon, më djeg,
tavolinat e drurit, të skalitura me artin e kohës,
një vështrim i ftohtë më ndjek, si të isha i huaj,
kamarieri me telefonin e vjetër, mbledh porosi në heshtje.
Kjo është rutina, e rëndë, e palëkundur,
por mali mbrapa qëndron si kështjellë e ngrirë,
zogjtë cicërijnë të dridhur nga acarimi i erës,
dhe unë ndiej goditjen e ashpër të realitetit.
Piktura të varura, Parisi dhe Londra në sytë e mi,
ëndrrat për t’i parë, për t’i ndjekur si mjegull,
por ky mëngjes i Zotit, ky çast i pamëshirë,
më kujton se jam akoma i bekuar të jetoj.
Momentet janë të ashpra, të mprehta, të kaluara,
por përjetimi digjet si flakë e ndezur në shpirt,
dhe kur shikoj këtë ditë të freskët, të zhveshur,
e di, është më shumë se mirazh: është vetë jeta.
Prandaj pi këtë kafe, shijoje atë trishtim të ëmbël,
ndieje jetën që asgjë lehtë nuk fal,
sepse në këtë ashpërsi të ftohtë të përditshmërisë,
shtrihet e vetmja e vërtetë, e thellë dhe e përjetshme.