Irena Dragoti: Imune…

Po kërkoj një horizont që përrallat i ka perëndime

dhe lotin si shtëpi e braktisur

Të vetmoj besimin se bëj ende dritë

kur shihem në pasqyrën e veshur nga pluhuri

Në rrjetë merimange të ngec hijen

atë të kuruarën që ra prej meje

kur vrapova të fshihem nga njerëzit.

Më djegin sytë nga ngulmimi i kureshtjes

Ngujuar jam në shtëpi si të jem në gjak,

me vetmjaftimin…

*

Më ra tavani në kokë, dje

Nuk thonë kot që syri plas gurin

shtrembërova fotografinë e martesës

duke e parë panjojtshëm

që kur mësova  të them “jo”.

*

Përpëlitem në shtrat

nga zhveshja e çatisë që ndan jehonën e erës me avujt e menopauzës

jam bërë imune nga shkëlqimi i yjeve

lëkurën e lyej me SP 50.

*

Ka ardhur koha të nis rrënojat e fjalëve

me ikjen time të paarsye

drejt pragut të paqes

tek përcjell skllevër të lumtur të vehtes…