Zahra dhe Farideh refuzuan të vajtonin në heshtje

Dielli i mëngjesit mezi po çante përmes mjegullës mbi Teheran. Në zemër të qytetit, dy gra qëndronin në shkallët e gjykatës, fytyrat e tyre të gdhendura nga dhimbja, por të ndriçuara nga një vendosmëri e heshtur dhe e patundur. Zahra dhe Farideh nuk ishin nëna të zakonshme—ato ishin luftëtare, të lidhura nga një humbje e përbashkët dhe e papërshkrueshme.

Të dyja kishin humbur bijtë e tyre gjatë Aban-it, protestave të përgjakshme të nëntorit, kur mijëra guxuan të ëndërronin për lirinë. Djemtë e tyre, Amir dhe Navid, ishin të paarmatosur; armët e tyre të vetme ishin parullat që brohorisnin për drejtësi. Në kthim, plumbat e regjimit i kishin heshtur përgjithmonë. Dhimbja e asaj dite nuk i la kurrë nënat—u kthye në një dhembje të pandërprerë, që skaliti rrudha të thella në fytyrat e tyre, duke gdhendur emrat e bijve në shpirtin e tyre.

Por Zahra dhe Farideh refuzuan të vajtonin në heshtje. Ato u bënë zë për të heshturit, duke marshuar në protesta, duke mbajtur lart fotot e djemve të tyre të vrarë, duke folur të vërtetën edhe kur regjimi shtrëngonte më shumë lakun përreth tyre. Trokitën në çdo derë, nga organizatat për të drejtat e njeriut deri te ambasadat e huaja, duke kërkuar drejtësi. Nuk do ta lejojmë që gjaku i tyre të harrohet, betoheshin ato.

Por regjimi nuk falte. Atë mëngjes të ftohtë dhjetori, u dha vendimi: 18 muaj burg për “propagandë kundër shtetit”. Salla e gjyqit ishte e mbushur me agjentë të qeverisë dhe disa mbështetës të saj. Zahra dhe Farideh qëndruan krenare ndërsa lexoheshin dënimet, kokat e tyre lart edhe pse zemrat po u copëtoheshin.

“Keni diçka për të thënë”? pyeti gjykatësi, me një zë pa ndjeshmëri.

Zahra doli përpara. “Po”, tha ajo, me një zë të palëkundur pavarësisht lotëve që i mbushnin sytë. “Ju mund të prangosni trupat tanë, por kurrë nuk do të prangosni dhimbjen tonë, dashurinë tonë, apo luftën tonë për drejtësi. Amir dhe Navid ishin bijtë tanë, por ata ishin edhe bij të Iranit. Gjaku i tyre ulëret, dhe një ditë, edhe muret tuaja do të dridhen nga ai zë”.

Farideh shtoi: “Ne nuk kemi frikë nga burgjet tuaja. Ne kemi përjetuar tashmë humbjen më të madhe që mund të përballojë një nënë. Nëse kërkimi i drejtësisë për fëmijët tanë është krim, atëherë e pranojmë këtë dënim me krenari”.

Salla u mbush me heshtje për një moment, por nuk ishte heshtja e fitores për regjimin—ishte heshtja e frikës. Edhe shtypësit e kuptonin fuqinë e këtyre grave, shpirtin e tyre të pathyeshëm nga dora e hekurt e shtetit.

Ndërsa i nxorën jashtë sallës së gjyqit me pranga, turma e mbledhur jashtë shpërtheu në thirrje. “Madar-e shojaa! Nëna të guximshme!” bërtisnin ata, me grushte të ngritura në sfidë. Zahra dhe Farideh shikuan njëra-tjetrën, duart e tyre të lidhura u shtrënguan lehtë për një moment. Ato e dinin se udhëtimi i tyre nuk kishte përfunduar, dhe se edhe pas mureve të burgut, zëri i tyre do të vazhdonte të jehonte.

Atë natë, në qelinë e zbehtë që ndanin, ato pëshpëritën histori për bijtë e tyre, për të qeshurat e tyre, për ëndrrat e tyre. “Ata menduan se do të na thyenin, tha Zahra me zë të ulët, por përkundrazi, kjo na ka bërë më të forta”.

Farideh tundi kokën. “Për Amirin, për Navidin dhe për çdo nënë që ka humbur një fëmijë nga ky regjim—ne nuk do të ndalemi”.

Yjet jashtë dritares së hekurta dukeshin sikur shkëlqenin më fort atë natë, sikur dëshmonin për vendosmërinë e tyre të pathyeshme.