Dy poezi nga Zana Tako

Qëndro ndezur shpirti im

Brenda diellit lexoj emrin tënd,

e shpirti përvëlon.

Skuqem, ndizem prush,

ngrohtësi e diellit dashuri dhuron.

*

Qëndro brenda ngrohtësisë,

se jashtë bën ftohtë.

Bie borë, bie dhe shi,

furtunë e stuhi mot e nga mot.

*

Dielli fshihet por edhe del,

dashuria ime, njëlloj si ti.

Jemi larg apo jemi afër?

Këtë ende nuk e di!

*

Qëndro ndezur shpirti im,

mos u fik deri në agim.

Se kur ndjej ftohtë kërkoj ngrohtësinë,

e kur ngrohem diellzon shpirti im.

Dhjetor 2024.

Grua

Emri yt gdhendur në murin e kohës,

ngjizur me brishtësinë.

Forcuar me dhimbjen, dashurinë,

dy shtigje ku linde dhe u rilinde me lirinë.

*

Koha nuk ta ndali hapin,

nata nuk ta errësoi vështrimin.

Diell çelnin sytë e tu,

përqafim yjesh gjerdani i gushës tënde.

*

Me lule shtroje lëndina shpirti,

përkunde, fale, dashurove.

Me gjirin plot, jetën e mëkove,

e netët e gjata me dritë i mbuloje.

*

Nën këmbët e tua lëngon pabesia,

shpata e shpirtit tënd mbron atë që s’preket.

Bekon dhe bekohesh nga perënditë,

grua që yllëson gjithësitë.

Dhjetor 2024.