Alfons Zeneli: Pergamenë dimërore

Viti i Ri kollitet në tjetër hapësirë,

harrohet a ngecet mbi bredhin që bredh.

Tingujt e gëzueshëm si njeri prej bore

kan` ngrirë në oborrin e këngës përtej.

*

Me lodra plastike, por të rënda plumb

arratisen pemët pyjeve të tjerë

e tash s’ka kush qan me kryqe në dorë

mbi këngën, epitafet dhe cungjet e prerë.

*

Dhe mbushen gëzimet me gjakun jeshil

dhe thyhen nga “bromp”-et e kësaj mesnate

dhe dridhen të zbehta pemët nëpër trupa

të prera nga ah-et e ndrydhur ndër fate.

*

Unë isha udha- ai trok i egër

i ëndrrës së djegur, heshtur, paarrirë.

Nuk jam i trishtuar, gëzim kam mbi bredh….

Viti i Ri kollitet në tjetër hapësirë.