Laura Olldashi: Sonata e hënës

Lag buzët. Kam etje. I bashkoj me njëra- tjetrën, për të njomur thatësirën e tyre. Herë pas herë, i kafshoj lehtë. Gota në dorë. E afroj sërish afër buzëve dhe të shoh. Kam dëshirë të t’i pi sytë me gllënjka.

Afër.

Larg.

Dy nocione që nuk kanë qenë ndonjëherë kaq kontradiktore.

Nuk të afroj më shumë se ç’duhet. Dua të jetoj me çastet e distancës.

Ti, përballë meje.

Kjo është gjithçka!

Të fus brenda gjysmës së orës, në mesin e minutave dhe ndez një cigare imagjinare. E thith ngadalë dhe tymin e mbështes mbi flokët e tua. Ai të vesh si vesë dhe të zbret. Të mbulon, duke të zbuluar. Misteri bën që të më dridhet zemra.

Je afër meje dhe kaq e panjohur!

Mund të prek, të puth, të ngec gishtat në flokët e tua. Mund të të fus në xhep, por më duket sikur mbaj diçka që, edhe pse është me mua, nuk është aty. Ka zona të qenies tënde që nuk bëhen të miat. Një dritë që më largohet, sa herë dua ta prek. Edhe tani që të kam përballë, pasi e fik cigaren dhe të heq nga flokët napën e bardhë të tymit, ti mbetesh në dritë-hije.

Buzët e mishta në errësirë. Shkëlqimi i xixëllonjave të syve, gropa e faqeve, qafa e mëndafshtë. Mbas veshit pikojnë notat e muzikës, të cilat ndalen mbi jakën e këmishës. E bardha e saj të mbulon, deri sipër gishtërinjve të këmbëve të zbathura. Dua ta filloj që nga aty puthjen. Nga kopsa e fundit, e zezë që, si karamele, më tretet mbi gjuhë. Ashtu i hap një nga një, për të parë dhe prekur format e siluetës tënde. Pastaj, trupi yt, mermer i bardhë, me kthesat që ulen dhe ngrihen, më mbetet në dorë, njëlloj si hiri i cigares që ngadalshëm shuhet.

Kur isha i vogël, vija në gjumë lumenjtë, para se trupin ta shtrija mbi fushat e gjëra të grurit, i këndoja një ninullë pemëve dhe, pasi ato flinin, vrapoja për të ndjekur xixëllonjat. Pantallonat e shkurtra, kanotiera e futur brenda tyre, ndërsa në dorë mbaja shkopin e çobanit. I ndiqja, doja t’i zija e t’i fusja në stanin e ëndrrave, por ato më fluturonin. Isha aq i zënë me idenë për t’i mbledhur të gjitha bashkë, sa, kur ato zhdukeshin mbas fustanit të ditës, unë nuk kisha thënë as një dëshirë të vetme.

Ato më linin në kokë dehjen.

Edhe tani që ti je kaq afër, vihem në kërkim të dritave të tua, për t’i njohur dhe për t’i bërë të miat. Por, sa më shumë i kërkoj, aq më shumë shtohen dhe aq më shumë ti shkon larg.

Kaq shumë nga unë!

Më kujtohet dita e parë, kur të pashë. Hije pulëbardhe, e shtrirë në mesin e qiellit. Krahët e ngritura, në një koreografi abstrakte. Koka e përgjunjur. Larg njerëzve. Kishe revoltë mbi atë qëndrim. Sikur diçka nuk shkonte, por dukej triumfi. Doja të flisja, të dëgjoja përgjigjet, por, shumë lart, në qiell, më vihej në dyshim afrimi. Si atëherë, fëmija me pantallona të shkurtra dhe me kanotiere, vë në gjumë botën dhe merr shkallë të pafundme. I mbështes në çatinë e qiellit dhe, hap mbas hapit, i afrohem bardhësisë tënde. Sa më shumë të afrohesha, aq më shumë mahnitesha nga shkëlqimi yt dhe aq më i vogël bëhesha. Zgjati rruga drejt teje, por, me kohën e mbledhur, reflektoja.

Normal, po takoja diçka që nuk e njihja.

Mbas një rrugë të gjatë lartësirash, të vihem përballë, si sot.

Është e kotë të them që ti je e bukur. Je shumë e shëmtuar. Ke sy të mëdhenj, gështenjë, ku trishtimi ka nostalgji, që të sposton larg nga këtu. Vendos prita, për të ndaluar ikjet e tua. Jo të trupit. Ato më rrinë karshi dhe, shpeshherë, më ngjiten si flutura, këtu në mesin e gjoksit. Por, po flas për zonat e dritës. Ato dua t’i bëj të miat. Sa herë tentoj t’i kap, aq herë më shkrihen dhe dora më mbetet bosh.

Tani dua të pyes çfarë mendon për mua? Për sorollatjet e mia rreth aureolës tënde?

Nuk besoj që jam i vetmi që të rrotullohem rreth orbitës. Vetëm ideja e kësaj gjëje, m’i plasarit të gjitha muret e zemrës. Burra të tjerë të mbjellin kilometra trëndafilash dashurie. Por ti i merr lulet një nga një, i mban erë, pastaj i mbështet shpërfillshëm mbi komodinë.

Shko!

Duhet që ti, tani, të shkosh në dhomën tonë të gjumit. Në krah të majtë do të gjesh një vazo me pak ujë.

Çdo ditë që kthehesha nga puna, ndaloja në dyqanin e luleve dhe blija një buqetë të madhe. Vrapoja në rrugë, vetëm që të hyja përpara teje. Hyja në shtëpi dhe i vendosja në vazo. Pastaj, ti hapje derën. Cigarja kafshuar mes buzëve. E largoje për pak dhe më puthje gjatë. Hidhësia e shijes së duhanit në gojën time.

E qeshura jote, dhëmbët e bardha dhe grimcat e zërit që pëshpërisnin: “Është e trishtuar; një jetë plot me lule. Fantazira të njëjta keni të gjithë”.

Pastaj shtriheshe mbi krevat. Mbështesje dy jastëkë poshtë kokës dhe mbyllje sytë. E dija që nuk po flije, por, thjesht, po largoheshe nga unë. Vije në lëvizje fantazinë. Filmat e tu të vegjël i bashkoje dhe i nisje në udhëtim. E dija edhe ku shkoje. Mbi perëndimin e diellit, ku dallgët krijonin simfoni dritash. Aty, ti kërceje. Trupi yt, i veshur me rrezet që binin në fund të qiellit lëvizës.

Prisja me net të shihja partnerin e vallëzimit tënd.

Por ti kërceje me dritat e tua. E kam quajtur privilegj që isha në të njëjta udhëtime dhe të njihja cepat e imagjinatës së pafundme.

Unë, ulur në fundin e krevatit, aty te këmbët e tua, i lodhur nga dita, të shihja dhe nuk ngopesha. Qetësia shtrirë mbi ty, në ngjyrë violet.

Nuk kam qenë piktor, por nga mendja shpik penelat dhe në mur ngjyros pjesët e tua. Nuk dua të bëj dashuri, por të ti mbledh dritat.

Zgjedh pak elemente të trupit të vogël. Syri i majtë të ndriçon shumë. Është më i mbyllur se syri tjetër. Qepalla e mishtë të bie mbi sy. Pastaj qafa e bardhë. Vija e mesme që ndan dy gjokset. Pjesa e brendshme e sqetullës, thoi i gishtit të vogël, kërthiza, ku, shpeshherë, më ngec vështrimi.

Aty rrotullohet bota. Akrepat lëvizin dhe mbesin aty.

Sa është ora, të lutem?

Kujt i intereson?

Mekanizëm plak, që kontrollon jetën e ngecur për dreq!

Hidheni në fund të detit, së bashku me mendimin që më largon nga ty!

Ku e lashë, shpirt?

Te vrima e vogël e kërthizës. Pastaj kyçi. Kthesa elegante e këmbës, pa i prekur gishtat.

Të gjitha i ngjis në mur. Të marr edhe “qëndrimin” tënd, ulur në karrige.

(Të dua shumë, edhe atëherë kur ti bën gjoja, sikur je këtu me mua dhe po më mendon.)

Në buzë kafshon cigaren. Vazoja me pak ujë në pritje të luleve. Më poshtë, mbi dyshemenë e telajos, është vrapi i kthimeve të mia.

Ndërsa ty, me pjesët e errëta që të mbeten, të lë mbi krevat.

Punoj gjatë, natë e ditë, mbi murin që i përket një dhome të apartamentit, të hotelit, të qytetit, të shtetit, të kontinentit, të një planeti…

Piktura rritet, merr përmasa. Ngjyrat kërcejnë, gërshetohen me njëra-tjetrën. Krijohen dritat, legjendat, historitë. Dhoma s’i mban më. Hap dritaren. Dritat e tua dalin.

Qielli vihet në festë.

Ti, si shi, lag qytetin dhe, më vonë, e ndriçon të tërin. Njerëzit bëhen të pastër. Ata ngrenë kokën. Hedhin sytë nga dritarja dhe mua më mbetet vetëm t’i përshëndes si klloun.

Kjo është fama ime: futa në kafaz shkëlqimin tënd.

Kur kthehem te vetja, pasi përfundoj pikturën, kapjen në çark dhe balsamimin e xixëllonjave të tua, kthej kokën mbi krevat, por ti nuk je më.

Ta marr cigaren, e kafshoj mes buzëve.

Shija jote në gojën time.

Më puthesh…

Përballë, je kaq afër, aq sa kurrë pranë.

Futur në kornizën e varur te një mur.