Alfons Zeneli: Rrugës së malit fryn erë e fortë

Rrugës së malit fryn erë e fortë,

përplaset gurëve kënga.

Lëkundet këmbësori

i pezullt brenda siluetës tënde

dhe mallit të vet të pakuptimtë.

Rruga zgjatet e fundi s’duket.

Veç ti o e panjohur

ther si shkëlqim i ftohtë

pas kthesës së mbrame.

Nuk po të ndjek askush.

Është jehu i kaltër i një bote tjetër

ai që vezullon syve të tu.

Sytë e tu të mëdhenj

si kjo natë

shkruajnë zi e përbirojnë

fatin e atij.

Frika s’të ka hije.

Fryma mos të ndalet.

As era, as gurët, as kënga.

Pemët e mjera të vetmisë

janë kuptimi yt ? Jo.

Egzistenca jote

flet për kohën që do të duhej të ish.

A është a s’është i vërtetë

udhëtari me fishkëllimën yjore

ndër buzë?

Pluhur puthjesh ngrihet

udhës së pafund.

Mbi heshtje ngulen gjurmë,

pas tyre vjen veç heshtje

prej heshtjesh.

*

Harrimi të gjen pas tyre.

E panjohur ti mbetesh.