Zanë Mali: Nën hijen tënde

Ngjitem pas teje

drejt folesë së shpresës

për t’u bërë hi i kuq në agoni

tretur në perëndimin që kuqëlohet

si mollëzat e faqeve të mia.

*

Nën mburojën e lutjeve

lutje e vetme më mbete

Gurë përjetësie

dritë që nuk shter.

*

Në portën e qiellit

varg i fundit hiri im bëhet

bojë që shket mbi letër

një pëshpëritje pa zë.

*

Copëzat e shpirtit tim

nuk ndizen flakë

as shndërrohen në prush

sa për një grusht hiri

e për një Feniks

që s’rilind më.

*

Në frymën e shpirtit të paharruar

rizgjohet dashuria

si shenja më e shenjtë e jetës

m’i prek buzët.

*

Me një thërrimë buke në dorë

si mjellmë e ujërave të bekuar

nga ajo grimcë drite

e syve të mi të largët

të lutem:

Lëre shpirtin tim të endet hijes sate

në çdo ag e në çdo mbrëmje

të zgjohet e të frymojë

kësaj hapësire të lirë zemreje

që s’është më veç ëndërr.