Cikël poetik nga Valbona Kolaveri

MA THUAJ BURRASH

O mall i shkruar në gur,

Këmbanë që buçet

E më tremb në shpirt,

Hokatare e padenjë,

Që luan me mua çdo ditë

E qeshesh së largu tek më sheh

*

Ma thuaj burrash

Si të kuvendoj me ty?

Çdo çast,

Që të sjell ndërmend

Rendet, me ngadalë

Me zemër t’i shoshis,

Se si kam me të prit?

*

Si erë që feshfërin?

Si një bubullimë?

A si një furtunë

Që më shkund?

Apo si këngë vaji?

A varg që më përhumb?

Lermë të gjej

E të përkund,

Barkut tē fkollët,

Qē me ty

Nuk po ngopet askund

*

Pastaj ik,

Ik e ktheu sërish tek unë,

Buzët

Ti kam vënë përfund

*

Me puthje kujtimesh

Të thërras,

Sa herë

Kur nē pritje nga pak po vdes

Mallin tënd ta rrok

Si përqafim në mungesë.

IKJET

Ikjet,

Veç ikin ndër ikje,

E më kot,

Struken e stisen,

Të mos jepen në dukje

Mes dhëmbjesh,

Të fshehura,

Ashtu pas puthjesh,

Të lëna përgjysmë

*

Në pritje,

Mes përpëlitjesh mërzish

Për ndarje,

Klithmash të mekura

Angështish

*

Për të parë

Rikthimet që s’dihen,

Për të njerë,

Të njëjtat buzë prekje,

Që u lanë si hijet

Udhëve

*

Ah ikjet,

Ku më të idhëtat,

Janë ato,

Që nuk njohin kthim kurrë.

UNË

Unë,

Jam në lulet e një fustani

Të paveshur,

Që pret hekurosjen e ditës

Zhubravitur nga marrëzitë

*

Unë,

Jam në zërin e ngjirrur

Të natës,

Që pret të nesërmen

Të bëhet më mirë

*

Unë,

Jam në ironitë e fatit,

Që pret kohën

Të shtyjë me gaz,

Dhe pse shpirti më sëmbon

*

Unë,

Jam loti i mbrëmjes,

Që thahet

Pas një gjumi të vonë

*

Unë,

Jam streha e vorfën e vetes,

Që prishet nga rrebeshet

Që në pabindje lëshoj

*

Unë,

Jam njëmijë të zeza,

Që mendoj vetëm të bëj mirë,

Por tē mirën

Rrallë herë e takoj.

E PAFOLSHME

E pafolshme

Asht ndjenja që fshihet

Në shpirt

*

Nuk do zhurmë

Se fjalët  kanë ngecur

Tek sytë

HIJA E SHPIRTIT

Në udhët e mistershme

Të vetvetes,

Hija e shpirtit tim

Është e gjatë

*

Ka krahët e një shpendi

Që herë më duket sterr,

Ku si një korb vërtitet

Të hajë  tê gjallë vetveten

*

E të bërtasë zëçjerrë

Nga brejtja e gjatë e netëve,

Shumfish zbërthyer

Në faktorin më të thjeshtë,

Frymën,

Që peng e lë

Lutjeve hënore

*

Dhe herë,

Krahët e një falkoi,

Që rend me hov

Të ngrihet,

Për të mos rënë

Ujrave të thellë,

Dhe krahët mos t’më këputen,

Dhe pse dhimbjen

Duhet ta harrojë

*

Të mbërrijë aty ku duhet

Me gjithë fuqinë e plotë,

Ku rrënjëve,

Të mbledh energjinë e mirë,

Drejt udhës së dielltë

Të faljes

*

Ku mos të ndëshkohem më

Me sqepin e një korbi,

Që më pas ngadalë,

Pak nga pak të vdes

Edhe pse jam gjallë.

ATA ISHIN KATËR

Ata ishin katër,

Tashmë herë bëhen dy,

Rrallë herë bëhen tre,

Asnjëherë një me një

*

Ata dikur ishin katër,

Bashkuar në një grusht,

Mbledhur në një sofër

Sot kohësh djerrë

Harruar,

S’i mbledh më asnjë votër

*

Ata dikur folën,

Dhe u panë,

Të katërt nën një shpirt,

Vec kujtimeve asgjë më s’lanë,

Kuvendimeve kur dikur ishin etërit

ENDEM

Në ndryshore ndjenjash

Endem, krahëthyer

*

Si gjethe e rënë

Kësaj vjeshte

*

Mbledh fuqitë

E rëna

Tokēs së shpirtit

*

Në epiqendër

Të zemrës

*

Magnitudë,

E lëkundjeve të dashnisë

Mi shkundi gjunjët

*

E më bredh

Sa andej-këndej,

Ëndrrash

ME TY

Shkallët e shpirtit

I ngjita një nga një

Për të qenë me ty

Edhe

Nēse ti mungon

Veçse në u thefshin

Atëherē

Unë do të rrëzohem

*

Dhe

Të jem me ty

Fajde më nuk bën

TRISHTIM VJESHTE

Udhët e dashnisë tënde,

Tashmë u bënë të largêta,

Të ftohta

*

Frymë rrëmbyer erërash,

Rrebeshesh,

Ngjeshur me trishtime vjeshte

*

Gjurmësh malli

Të lëna peng sysh,

Ku krahët shkund

Pa përqafime,

Drejt ikjesh pa kthyer kryet pas

*

Duke u parë më rrallë

Në pasqyra zemre ëndrrave,

Përmalluar kujtimesh,

Lotësh,

Sa herë t’më thërrasin brengat.

PEZMATIMI I HËNËS

Hëna ime gjysmake

Mbuluar me mistere,

Sytë kapluar pritjesh

Tjetërsuar nyjesh,

Transformeve rreth vetes

*

Çalimesh endacake,

Shpirtrash,

Botëve,

Furfulisur netëve,

Ëndrrave të në nate vere

*

Veshur sysh

Kapilarë yjesh,

Dêshirash,

Tretur ndër gjysma idhnake,

Dhe rrotullimesh mistike

*

Qëndron si zonjë,

Sërish stoike,

Fshehur mallëngjimesh

Aty harruar qiejsh

*

S’kemi folur ende

Me gjuhë kodimesh,

Se unë,

E thyeva betimin

E zërit tënd të dritës

*

Që më përshkon çdo herë

Me gjylpëra shprese,

Dhe më ther ëmbël

Si pickime dashurie

*

E ndiej,

Që po i thërret

Heshtjes së përtejme,

Dhe atëherë,

Kur të plotën të gjesh

Ikjeve,

Si dënim për pezmën tënde,

Dhe unë ti bindem lutjeve,

Dhe të të them e druajtur,

Më fal,

Udhëtarja ime e dyjëzimeve.