Luan Rama: Ti mundesh…
Sopranos Ermonela Jaho
Ti mundesh,
kështu të thoshte ati yt
dhe ti shkoje në shtegtimin e dhimbshëm
duke lënë pas udhët e trishta të Shqipërisë,
ti mundesh, dëgjoje përsëri zërin e atit
në netët e vetmisë
dhe ecje në rrugë mërgimi
mes sfidash dhe zhgënjimesh
e megjithatë, shkallë më shkallë
ti ngjiteshe në skenat e Italisë,
në botën që pulsonte Verdi, Puçini, Donizetti, Bellini
dhe zemra jote hapej që zëri të shpërthente
në vibrato dhe njëmijë ngjyra
në kujtesën tënde të tokës dhe gjakut
në udhët e botës.
Të pashë në “Batterfly” tek drithëroje në skenën e fundit
oh “ç’vdekje” e bukur në atë “apné” të gjatë
si peshkatarët e perlave
zhytur në ujrat e kaltra të Oqeanisë,
oh ç’vdekje” e magjithshme para fëmijës…
Ti mundesh kudo bija ime,
në Metropolitan, në Covent Garden, Orange e La Scala
plot hire në Teatro Real,
ti këndoje “Traviata”-n me duart e hapura nga dhimbja e madhe
kur nëna të kish vdekur një natë më parë,
këndoje dhe bije në honet e zisë
për ta mbajtur gjallë mbi kordat e tua
ku ngjizej dhimbja dhe dashuria.
Dhe shpirti yt thoshte:
“E shikon nënë, unë po këndoj për ty”
dhe kërkoje të shihje sytë e saj në mjegullën e pafund
e dije që ajo lumturohej me ty
edhe pse e vdekur
përrallë e moçme e qumështit dhe mëkimit
përrallë e rizgjimit.
Në Londrën e hirtë,
atë janar të ftohtë në “Covent Garden”
shpirti yt klithte arjet më të bukura të botës
dhe publiku shihte fytyrën e sublimes
dhe trupin tënd që hepohej
gati të binte në humbëtirë,
ç’spektakël i dhimbshëm e magjik
të shihje trupin e përhumbur
dhe dorën që mbahej pas siparit,
dorën që rrahu skenën si të prekte një talisman të shenjtë,
Po, ti munde gjithçka në këtë botë këngësh e magjish,
ti martire, ngjizmë e madhe e dashurisë…