Albspirit

Media/News/Publishing

Luan Rama: Ti mundesh…

Sopranos Ermonela Jaho

Ti mundesh,

kështu të thoshte ati yt

dhe ti shkoje në shtegtimin e dhimbshëm

duke lënë pas udhët e trishta të Shqipërisë,

ti mundesh, dëgjoje përsëri zërin e atit

në netët e vetmisë

dhe ecje në rrugë mërgimi

mes sfidash dhe zhgënjimesh

e megjithatë, shkallë më shkallë

ti ngjiteshe në skenat e Italisë,

në botën që pulsonte Verdi, Puçini, Donizetti, Bellini

dhe zemra jote hapej që zëri të shpërthente

në vibrato dhe njëmijë ngjyra

në kujtesën tënde të tokës dhe gjakut

në udhët e botës.

Të pashë në “Batterfly” tek drithëroje në skenën e fundit

oh “ç’vdekje” e bukur në atë “apné” të gjatë

si peshkatarët e perlave

zhytur në ujrat e kaltra të Oqeanisë,

oh ç’vdekje” e magjithshme para fëmijës…

Ti mundesh kudo bija ime,

në Metropolitan, në Covent Garden, Orange e La Scala

plot hire në Teatro Real,

ti këndoje “Traviata”-n me duart e hapura nga dhimbja e madhe

kur nëna të kish vdekur një natë më parë,

këndoje dhe bije në honet e zisë

për ta mbajtur gjallë mbi kordat e tua

ku ngjizej dhimbja dhe dashuria.

Dhe shpirti yt thoshte:

“E shikon nënë, unë po këndoj për ty”

dhe kërkoje të shihje sytë e saj në mjegullën e pafund

e dije që ajo lumturohej me ty

edhe pse e vdekur

përrallë e moçme e qumështit dhe mëkimit

përrallë e rizgjimit.

Në Londrën e hirtë,

atë janar të ftohtë në “Covent Garden”

shpirti yt klithte arjet më të bukura të botës

dhe publiku shihte fytyrën e sublimes

dhe trupin tënd që hepohej

gati të binte në humbëtirë,

ç’spektakël i dhimbshëm e magjik

të shihje trupin e përhumbur

dhe dorën që mbahej pas siparit,

dorën që rrahu skenën si të prekte një talisman të shenjtë,

Po, ti munde gjithçka në këtë botë këngësh e magjish,

ti martire, ngjizmë e madhe e dashurisë…

Please follow and like us: