Pajtim Sejdinaj: Profesori im i nderuar Tasim Gjokutaj!

Dikush troket në portën e kujtesës. Ajo trokitje më ngjan si zile telefoni. Portën e hapa ngadalë e ngadalë. Mbeta pa fjalë. Ai hyri duke më përshëndur pa zë. I ra bahçes së kujtesës si bahçevan pashë më pashë. Pastaj mbolli një lule dhe nisi të bisedojë me mua (megjithëse kishte 24-vjet që kishte vdekur). Po ai rron, rron or rron në kujtesën e atyre që e kanë njohur dhe të gjithë fëmijëve që janë e do të vijnë në këtë jetë. Zgjati dorën dhe më dha një perlë të artë (ishte ditari i kujtimeve). Nisa ta shfletoj. Ishte 15 tetori i vitit 1992, kur konkurova për mësuesi, dega Gjuhë Shqipe dhe Letërsi në Universitetin “Eqrem Çabej” Gjirokastër. Isha më i moshuari nga të gjithë studentët që konkuronin, 40 vjeç.

Dola nga provimi dhe po rrija në korridor. Kaloi sekretarja e fakultetit dhe më tha: “Pas një jave dalin përgjigjet” dhe iku ashtu nxitimthi siç e kishte zakon.

Po bëhesha gati për të ikur, kur ndjej një dorë që m’u hodh supeve dhe një zë i ëmbël që më foli (nuk e njihja).

“Si je”? – më tha i panjohuri dhe më zgjati dorën.

“Mirë”! – i thashë duke i zgjatur dorën.

“Dhatë provimin?” – më pyeti pa më hequr dorën nga supi.

“Po”! – i thashë duke e parë në sy (po vrisja mendjen mos ishte ndonjë i njohur i largët, por e pamundur nuk po i bija dot në të…

“Suksese”! – më tha duke më buzëqeshur (zëri i tij i ëmbël m’u duk sikur kisha vite që njiheshim). “Faleminderit”!- i thashë. Dhe më ftoi për kafe.

Duke zbritur shkallët e universitetit u prezantuam. “Jam pedagog, – më tha i panjohuri, jap lëndën e Folklorit dhe të Letërsisë për fëmijë”. Lamë pas universitetin dhe morëm rrugën drejt një apartamenti (mendova se profesori kishte ndonjë lokal të preferuar dhe nuk bëra zë). Ai si për ta kuptuar dilemën time më tha: “Mos u mërzit”!

“Jo – i thashë – është kënaqësi”!

Sa hapi derën i tha të shoqes: “Të kam sjell një mik”!

“Bujrum”, – tha ajo nga brenda dhe doli për të më takuar.

Profesori kishte një shtëpi të thjeshtë, modeste. Ajo që më ra në sy ishin raftet me libra të shumta. E shoqja solli kafenë dhe rakinë dhe ne uruam njëri-tjetrin.

“Punon mësues”? – më pyeti ai.

“Jo – i thashë shkurt, -kam punuar në kooperativë. Kam mbaruar të mesmen për agranomi para 18 vitesh”.

“Si”? – pyeti ai -dhe konkurove për gjuhë-letërsi”? – vazhdoi bisedën ai.

“Po – i thashë, – letërsia ka qenë pasioni im. Qetësoja shpirtin duke lexuar libra”. Pastaj i tregova peripicitë e jetës sime.

Më vështroi me dhembshuri dhe ai më tregoi peripicitë e jetës së tij. “Asnjëherë nuk është vonë për të mësuar – më tha duke buzëqeshur – ti do ta mbarosh shkollën dhe do të bëhesh një mësues i mirë”. (Me thënë të drejtën, kisha nisur një biznes, por e mbylla pasi doja të realizoja një ëndërr që më kishte ndjekur gjithë jetën ndaj vendosa të konkuroj).

Fjalët e profesorit më dhanë zemër dhe besim. U ndamë me profesorin si dy miq të vjetër. Pas një jave shkova në Gjirokastër për të marrë përgjigjen e konkursit. E takova, konkursin e kisha fituar. Më ftoi në Katedrën e Letërsisë dhe të Gjuhës ku më prezantoi me kolegët e tij (ishin shumë miqësorë). Kështu që nga ajo ditë leksionet dhe librat i merrja nga ata. Vazhdoja rregullisht studimet (pa shkëputje nga puna). Pas një viti fillova punën si mësues (për shkak të emigracionit të disa mësuesve dhe arsimi kishte kërkesa për mësues në zonën ku banoja unë). Shkova dhe takova profesorin (u gëzua shumë). Ai më dhuroi disa modele dritaresh dhe disa libra metodikë për shpjegimin e mësimit nxënësve dhe më këshilloi: “Sekreti i mësuesit është marrëdhënia me nxënësit. Arti i komunikimit është profesioni më i vështirë për njeriun. Mësuesi duhet të zbuloj botën e brendshme të nxënësit (fëmijës). Ta njoh atë në themel. Të jetë mjeshtri në përdorimin e fjalës. Nuk ka ‘nxënës të dobët’. Jo dhunë ndaj nxënësit. Kur të hysh në klasë buzëqesh. Buzëqeshja duhet të jetë për çdo njeri. Duhesh të krijosh marrëdhënie të mira me komunitetin e prindërve dhe me kolegët e punës. Klasa kujdestare është shtëpia jote. Aktivitetet jashtëshkollore janë frymëmarrja e nxënësit. Biblioteka e shkollës është si ajka e qumështit për zemrën e nxënësit”.

“Suksese!”-më tha profesori dhe më dhuroi një pako me libra, (nga krijimtaria e tij) për bibliotekën e shkollës. E falenderova profesorin, u përshëndetëm dhe u ndamë. Këshillat e tij i vura vëth në vesh për t’i zbatuar gjatë karrierës sime si mësues për 30-vjet. Profesori vinte në shkollat tona sa herë studentët kishin praktikat mësimore. Vëzhgonte orë mësimore të studentëve. Ai bashkëbisedonte edhe me nxënësit duke zhvilluar biseda mbresëlënëse në lidhje me moshën e tyre. Në vitin 1996 ai mbrojti titullin “Doktor i shkencave filologjike” me temë: “Lirika e dasmës gjirokastrite”. E urova me gjithë zemër. Me humor më tha:

“E kam rikthyer disa herë temën”.

“Pse”? – i thashë“.

“Sepse disa nga personazheve lirikë u kam vendosur emrin tënd, Pajtim”.

U ndjeva i emocionuar. E falenderova i mallëngjyer. Ai më dhuroi librin e temës shkruar me autografin e vet. Ai u sëmur nga një sëmundje e pashërueshme, për të shkuar në Parajsë më 12 Prill 1998. Ai erdhi në Pranverë dhe iku në Pranverë, për të mbetur si një lule e përjetshme.

…Dikush troket në portën e kujtesës sime (edhe sot që jam 67-vjeç). E hap ngadalë e ngadalë. Mbetem pa fjalë. Është bahçevani i kujtesës sime “Profesori im i nderuar Tasim Gjokutaj”.