Cikël poetik nga Niki Bajrami

Të të harroj para agut

Jemi të pashpresë nën dritën e agimit

Pasi e nesërmja nuk ekziston për ne

*

Ka vetëm një ëndërr të prekshme

Nga shkëputja ndaj realitetit tonë

*

Mishërojmë kujtime që duhej të ishin varrosur

Nuk mund t’iu lë gjithë fajin

*

Ne vazhdojme të gjejmë mënyra që t’i afrohemi njëri-tjetrit

Ndarja me ty nuk kishte qenë kurrë më e gjatë

*

Nuk mendoja që do të të shihja përsëri – më mungonte frymëmarrja jote

Sepse kur të kisha pranë isha gjëja më e gjallë që ecën në këtë Tokë.

*

Ky takim të shndërrohet në një

Rikrijm të dobët të asaj çka ishim

+

Dua të jetë moment i harresës absolute

Kjo natë të jetë nata e shpëtimit tim.

Kockë dhe shpirt

Ajo është e atillë

natyrë e shkujdesur mbushur me jetë me dhimbje

Ndoshta kjo shpjegon lëkurën e saj të zbehtë

*

Si mendimtar i thellë vërtitem të të gjej vendin tënd në dhomë ku bën më shumë kuptim,

nuk të duroj dot të jesh afër frymorëve të tjerë, por as afër meje

energjia jote rrezaton dhe prek pusin e magjisë së shuajtur përbrenda.

*

Zë vend aty ku koha është e mjaftueshme

që mendimi të paraprijë buzëqeshjen

dhe buzëqeshja shikimin drejtuar meje

*

Shikim që më kanoset

Asgjë me e bukur se e njohura kur të zbut shpirtin,

gjithçka mund të jetë e jona.

*

Nga kaosi yt del klavikula që dëshiron të zbutet nga e një e prekur xhentile

Nuk ka asgjë gjeometrike në udhëkryqin e shpatullës, qafës dhe asaj kocke

Asaj kocke që mëshiron një moment krijimi në puhizën e ndryshimit të kohës.

*

Ajo ka qoshe të mprehta,

Sy të shkruar,

Një pigment të kristaltë

*

Gjersa zemrën mban thellë nën Arktik.

Prore shqisat e mia janë të zëna

kur hapësirën zë ti.

Perpetum

Ishim si zjarri dhe era

Përherë ekzistent

Përherë një histori e papërfunduar

*

Gjenerata do të kalojnë

Emrat tanë mbesin të fosilizuar

Pëherë një histori që duhet harruar

*

Peisazh i gdhendur

Epilog i shpejtuar

Përherë na kaplon një nostalgji e ndaluar