Alfons Zeneli: Natyrë në natë

Një natë do iki

por natën nuk ta marr.

Do ia le si kujtim

dritares tënde.

Ta kesh kur të lexosh veten

nën dritën e pendimeve.

Rresht më rresht

do jehojë klithma e thyer e mureve,

e mureve që qajnë duart tona

të lara me mëkatet e kohës së pakryer.

Aty nguli gozhdët e pengjeve

e në to vari fjalët që s’i veshe kurrë, flokët e pakrehur,

duart e pamëshirshme,

orët e vona.

Atë nattë

do përleshesh me heshtjen.

Kur ta zërë gjumi,

hidhja helmin tim në vesh.

Bëja tabut këmishën që harrova.

Shiko përreth.

Dëgjo ritmin e kuq të yjeve,

fishkëllimën e paarsyeshme të hijeve,

harpën e dehur të bardit që po vdes,

qershitë që të bien mbi trup.

Pikërisht e tillë do jetë nata

kur do iki si natë.

*

Po përse kaq e gjatë vetmia,

po dhimbja përse kaq e gjatë.