Sotir ATHANASI: Në rrugën ‘Myslim Shyri’ dhe një histori tronditëse (1)
Në vijim të rrëfimin “Stafetë e dhimbshme e një dashurie parisjene”
Zonjës nisën t’i dridhen duart tek po vishej. Vetëm fjala Tiranë e bëri të kontrollojë çantën me rrota, ku kishte ndërresat e udhëtimit dhe në xhepin me zinxhir, blloku ku në të ishte shkruar “Hotel Dajti” dhe … Rruga “Myslim Shyri 28/1. Përbri edhe shënimi: Jo më shumë se njëqind metër larg, kur je me shpinë nga bujtina dhe me fytyrë nga lulishtja. Më tutje-rruga dhe buzë tyre-pallatet. Kthesa e parë-djathtas është rruga “Myslym Shyri”…
Udha për në Tiranë nuk ishte autostradë, por qe thjesht një xhade dykalimshe. Edhe mjetet e transportit ishin të rralla, gjë që e bënte të panevojshme atë. Por për këta turistë të huaj, plepat që shoqëronin gjithë kohës, anës udhës, ishin një kënaqësi e rrallë, e cila prishej herë-herë deri në thartim për të mos thënë baltosje, nga mjetet e shpeshta policore e sidomos ato ushtarake, që lëviznin në të dy drejtimet. Gjë që e vinte në pozitë tejet të pakëndshme ligjëruesen shqiptare, e cila ishte e detyruar të shpjegonte, kuptohet në shkallën sipërore, për fermat e mëdha të Xhafzotajt e, më pas, atë të Sukthit. Pyetjes nëse këto ishin private apo shtetërore, ajo u përgjigjej se qenë ‘kombëtare’. Por kishin filluar ekonomi të vogla të “Perestrojkës” alla shqiptare, të tufëzave dhe arëzave, për të cilat nuk ishte e mirinformuar. Kësisoj autobusi ecte dhe të huajt kënaqeshin me anën baritore të peizazhit: lopët në livadhe e stallat përbri. Paralelja e udhës hekurudhore, që për fat, atë ditë u has në më shumë se dy raste, shpalosnin një lloj qytetërimi me lokomotivat elektrike dhe vagonët kinezë, ende dinjitozë të ardhur në vendin tonë përafërsisht tri dekada të shkuara.
Të dyja francezet, zonjusha dhe nëna e saj, deri në hyrjen e Tiranës, nuk këmbyen asnjë fjalë me njëra- tjetrën. Madje e reja dremiti pak për t’u zgjuar nga një ëndërr tepër e shkurtër e simbolike. Një berber i moshuar iu përgjigj duke fshirë flokët e një klienti, që sapo doli nga lokali dhe u zhduk në errësirën e natës. Pak më tutje, ndonëse larg, dukej… poeti. Vajza hapi sytë e trembur. Vështrimi i poetit, edhe pse dashamirës, nuk ia largonte dot ndjenjën e tromaksjes. Ajo ktheu kryet nga e ëma e cila po dëneste mbyturazi dhe po fshihte lotët. U kujtua se qe zgjuar dhe vetëm me të ëmën:
– Ç’ke, mama? Nuk ndihesh mirë apo një parandjenjë e keqe të mundon më shumë se mua?
Zëri i shoqërueses shqiptare në autobus nuk e la të përgjigjej:
-Zonja dhe zotërinj, kemi mbërritur në hyrjen e Tiranës. Ekzaktësisht në vendin e quajtur “Zogu i zi”. Për të nuk ka ndonjë domethënie historike. Është, thjesht, një emërtim folklorik.
Sikur të jetë vërtet kështu, – mendoi zonja Marsejezë. Përmes zërave gumëzhitës mbi përshtypjet e kësaj hyrjeje dhe kujdesit të shoferit, tek kalonte pranë biçikletave të shumta, të kryeqytetasve tanë, zonjusha iu afrua më shumë nënës së saj dhe thuajse me lot në sy e ripyeti: – Ç’ke, mami? Bëhu e fortë e mos u ligështo.
Gruaja, tepër e zonja për të përballuar gjendje edhe më të vështira se një parandjenjë, apo ëndërr cingërisëse, por edhe ngashërimin që e pllakosi aty më parë, iledhatoi flokët me gishtërinjtë e nënës e i tha me buzë në gaz:
-Ishte thjesht si … ‘kushtrimi i të parëve’, Xhulio.
Edhe vajza qeshi. I pëlqente ta thërriste Xhulio dhe jo Zhulietë.
– Më habit fakti, mama, se një attraction ka lidhur të dyja mendjet tona dhe kjo s’ndodh për herë të parë. Assesi vetëm për të njëjtin sens.
– Se na bashkon i njëjti shqetësim, prandaj.
– Mos, ndofta, dremite edhe ti?
– Jo, isha me sy hapur. Truri im flinte për të pyetur një berber, i cili e njihte dikë dhe tregoi flokët e tij si kujtim.
– O Zot, ç’paske hequr, Pothuajse të njëjtën pashë edhe unë. Prandaj thashë attraction ndonëse ëndrra ime qe më e zbutur.
Semafori u hap dhe ligjëruesja me mikrofonin në dorë, si dhe me njëfarë krenarie, shpjegoi:
– Jemi në qendrën e Tiranës. Përpara, sahati (nuk tha dhe xhamia), majtas është Muzeu Historik i Vendit dhe djathtas, monumenti i Heroit tonë Kombëtar Gjergj Kastrioti Skënderbeu-kalorës i krishterimit.
Semafori u hap dhe autobusi hyri në atë që mund të quhet “Ansambli i ministrive”, që linte mënjanë vendin- gropë të ish-shtatores së Diktatorit që, gjithsesi qe e cekët për një varr…
Mikrobuzi u ndal përpara “Hotel Dajtit”. Qe mesditë dhe nuk u deshën shumë minuta që grupi turistik të sistemohej nëpër dhomat e gjumit dhe të zbrisnin në restorant për të drekuar.
Ky program ishte i përshtatshëm për gjithë turistët, por jo edhe për dy francezet. Njëra nga të cilat, të paktën, kishte një padurim që më kot kërkonte ta fshihte nga tjetra, gjë që, së jashtmi edhe ia mbërrinte. Por lidhjet e tyre, nënë e bijë, kishin mijëra fije të padukshme. Dhe ato e dinin se më parë jemi “Mendje se sa trupa”. Këtë përkufizim pitagorian kishin vite që e përmendnin në bisedat e tyre. Deri në orën pesë ishin të lira, kohë në të cilën do të grumbulloheshin aty përjashta, pranë mjetit qytetas për ta këmbyer atë pragmbrëmjeje me një këndpamje nga veranda e malit të Dajtit.
Për zonjushën ky argëtim i papëlqyer qe thjesht një ujdi e heshtur krahasuar me kënaqësinë e detit. Si të pranonte llokoçitjen në ujë të cekët ku: as mund të lahesh e, aq më pak të notosh. Për më tepër me një partner si ai frëngjishtfolësi.
Gjithsesi të dyja francezet kuturisën të bënin fotografi përgjatë trotuarit dhe të shtynin tutje çastet që, ashtu si rastësisht, të takoheshin me përkthyesen e cila me siguri që do të nisej të pushonte në shtëpi.
Dhe funksionoi. Ato kishin shkuar në fund të këmbësores dhe tentonin të prisnin bulevardin e madh te vijat e bardha, në cepin e ministrisë, kur përkthyesja, Mira, kështu quhej ajo, po ua bënte me shenjë.
Francezet në fillim nuk e njohën, ngaqë ishin mësuar ta shihnin me xhinse dhe një bluzë dekolte të rregullt. Tashti ajo kishte veshur një fustan tafta, bojë-mjalti, që e tregonte më sensuale dhe syze të errëta tepër të mëdha.
Ajo sapo kishte dalë në pjesën e përparme të hotelit ia bëri me dorë, por edhe u foli në gjuhën e tyre, sepse hapësira ishte pa njeri, në atë zheg-vape. Atëherë, të dyja francezet e njohën cicëruesen e tyre moshatare me Xhulion, ose Zhulietën. Një frëngjishtfolëse për t’u admiruar. Ishte ajo ikonë e qeshur me tipare të zeza: sy e vetull, flokë të prerë shkurt e syze të mëdha, që e tregonin edhe më trupvogël e madje më fine.
Please follow and like us: