Sadik Bejko: NJË THUPËR MARAJ

Qytetit i iki çdo mbrëmje për te gryka lumi e ajri,
ku qielli, dheu e flladi takohen mbi zverdhëllimë
të qethur vere. Pi një bulëz të njomë vakësie,
një grusht erë që pikon e spërkatet mbrëmjeve,
dherave pa avull dhe mbi bucelën tharë të trupave tanë.
Në ajritë e papërshkuara si ledh a si dhe i mbufatur
barre të kalbur, eci për të gjetur këtë kërcell të blertë,
vetëm të blertë, pa gjeth tashmë, kërcell maraji.

Dhe flas me veten. Në tunelin tim të shpelltë
troku i hapave si në kube të terrta tej e më tej humbon.
Litarët e gjuhës si të gjunjëve po më këputen, fjalë
që s’i mbaj dot brenda lidhin fruta që i merr era.
Fruta që nuk i mban pema e as rrugët ku ranë.
Tokë, grua që pjell fëmijë të vdekur, pemë
fatakeqe çati për korba, tokë me një brinjë
sa një gojë të hapur me një of e of në skaj
Veten e shkund si ullinjtë e vjeshtës me një thupër maraj.

E di se ndonjëherë nunos e nusëroj plagë.
I rendis si unaza e si gunga gishtash në maraj,
si fruta tytë arre e si iriqë të gjakosur në tela kampi:
pse ta kisha atë vrundull të krisur, avull në sytë,
si munda ta mbyt hidhërimin, në grykë ta ndryj,
si një qen të zi në shpellë të harruar, si munda të jem
i dehuri i erës, rrezesh veshur, tek pandeh botën ndryshon,
si u ndodha nën një re kundër një reje, kur plasnin rrufetë.
Hëngra bukën e pasigut, hëngra rrugë të pasigurta,
dhashë fjalë sigurie në pasiguri të tuneltë.
Dhe ja në duar një fill maraj, një fill maraj i blertë.

Mos ky vend e ka fatin nën dhê, te zhardhokë e rrënjë,
te një pus vuv i pahapur ndritoka ende një hënë?
Ky vend – një kalorës që në vrap e plas kalin,
një kalë vrik e hedh kalorsin teksa gëlltit frerin
dhe e plehërojnë dheun si dallgët e blerta të fierit;
vend që i do muret gjer në gjak të butë njeriu.
Një litar më mban lidhur, një gur gjyle nën këmbë,
i rrethuar, me lejën të rroj, (di unë gjer kur,
gjer kur ky burg drite dhe ere më është dhënë? )
Gjer atëherë, ky fill maraj me aromë,
Ky i blerti, veç i blerti kërcell ndër dhëmbë.

Gjirokaster, 1997,