Cikël poetik, shqip-italisht nga Mimoza Pulaj

Mimoza Pulaj

 

ERËMON

 

 

Sa herë e tërhequr kam qënë

nga një moment më i mirë,

fshehur mbas një vështirësie?

 

Oh… si një dele nuk e kam pritur!

Kam luftuar. Shpesh. Për ta kërkuar.

Por nëse ndonjëherë nuk e kam gjetur,

midis gjethe ullinjsh erëmon Fare afër:

Horizonti i ardhshëm. Besoj!

 

E mbi një copë letër

ankthin kam zbrazur.

Që të mos më hekurosë rrudhat e syve.

Dhe e kam lënë të digjet.

 

PROFUMA

 

Quante volte sono stata attratta

da un momento migliore

nascosto dopo una barriera?

 

Oh, non l’ho aspettato come una pecora!

Ho lottato. Sempre. Per cercarlo.

E se a volte non l’ho trovato,

tra le foglie di olivo profuma. Molto vicino.

L’orizzonte futuro. Credo!

 

Su un pezzo di carta

l’ansia ho sgombrato.

Per non stirarmi gli occhi rugosi.

E l’ho lasciata bruciare.

———————

 

LULE

 

Kur një e keqe të kap për flokësh, të rrëzon. Të humbur.

MJAFTON

VETËM

NJË PIKË

DASHURIE.

Të kthehesh në farë.

Nëse era përhap këtë mrekulli,

je… lule.

 

FIORE

 

Quando un male ti prende per i capelli,

ti getta per terra. Perduta.

BASTA

SOLO

UNA GOCCIA

D’AMORE

Per tornare un seme.

Se il vento disperde questo miracolo,

sei fiore.

—————————–

 

NË VENDIN E SHQIPONJAVE

 

Edhe  njëherë…

Më i vuajtur se vuajtja.

Ulërin nga çdo dhimbje të çarash:

ne zemër. Tokë. Shtëpi.

E si drita

që çdo natë të errët kalon

për të mbërritur agimin, del:

 

MË I FORTË SE FORCA.

 

Dhimbje martuar me shpresë,

dritë  e fëmijës së  papërkulur.

Bukë

e  provuar

në qindra

vite.

 

NELLA TERRA DELLE AQUILE

 

Ancora una volta…

Più sofferente della sofferenza.

Urla. Da ogni dolore delle crepe.

Nel cuore. Nella terra. Nelle case.

E come la luce

Che ogni notte buia trascorre

Per raggiungere alba, esce da loro:

 

PIÙ FORTE DELLA FORZA.

 

Il dolore sposato con speranza.

Pane del bambino  temprato.

Provato

da centinaia

di anni.

———————————

 

POPUJT

 

E vërteta e pemës është brënda saj.

Në këtë moment. Dhe vetëm.

 

Nëse ndodh se duhet të ndodhë

është thjesht një pemë. Që mbijeton. Pa emocione.

Limfa e saj, mirëmëngjes, nuk i thotë dot as vetes … as qiellit.

Emrin e saj … shkruajnë të tjerët!

 

Nëse  ndodh me dashuri

është një pemë e bukur.

Buzëqeshje nga pafundësia e rrenjeve në trung e degë:

përsosje forme. Blerim gjetheje. Vallëzim me erën.

 

I POPOLI

 

La verità dell’albero è al suo interno.

In questo momento. Solo.

 

Se succede se deve succedere

è solo un albero. Che sopravvive.

Del buongiorno, la sua linfa non può dire né a se stessa… né al cielo.

Il suo nome lo scrivono gli altri!

 

Se succede con amore

è un bellissimo albero.

Sorriso dalle infinite radici al tronco e rami:

perfezione di forma, verdeggiare di foglia, la danza con il vento.

—————————–

 

DORËS SË DJATHTË

 

Nuk shkruan.

Nëse më parë nuk prek

vajzën e vogël, mbështetur mbi gjoksin tim. Skalitur

në vëndin e ëmbël. Ku lindi, por e humbi. Me dëshpërim.

 

Theks që mbetet. Në zemër. Në mëndje.

E nuk të lë vetëm as në gjuhë tjetër. Të kërkon ta ndjekësh.

SI NJË BUSULL E VOGËL XHEPI.

Jo çdo herë të bën të lumtur.

Por mbetesh gjithnjë e lirë.

 

LA MANO DESTRA

 

Non scrive.

Se non tocca prima

la bambina appoggiata sul mio petto. Scolpita

dal dolce luogo. In cui è nata, ma l’ha perso.

Disperatamente.

 

Accento che rimane. Nel cuore. Nella mente.

E non ti lascia da sola anche in altra lingua. Ti cerca

e tu lo segui. Come una piccola bussola tascabile.

Non ogni volta ti rende felice.

Ma rimani sempre libera.