Albspirit

Media/News/Publishing

Jeronim De Rada: RAPSODI TË NJË POEME ARBËRESHE (1)

LIBRI I DYTË

 

  1. VJEN MARSI

 

Vjen marsi, mirësevjen,

vjen i butë dhe i hidhur

duke hedhur shi me diell.

Fushat i lulëzon,

malet i mugullon

drita e shkollarëve

që mësojnë

manastireve të vrërët.

-O moj zonja dallëndyshe

që lodron mbi atë tra,

në ke ndonjë lajm për mua,

thuama e zemrën ma shkrif.

– O jalimono, ti trim,

lajmi që po të sjell,

i gëzuar këndej jashtë:

kudo deti zu të shkrijë.

 

  1. CICËRININ DY ZOGA

 

Cicërinin nja dy zoga,

një këtej, një për matanë,

i folën njëra tjetrës:

Ti s’e pe atë që pashë,

një turk me një vashë

që e bie në vithe të kalit.

Turku vjen duke kënduar,

vashëza duke vajtuar.

Kënga që këndonte turku:

-Lumi unë, i lumi turk,

një pre të majme zura,

me vete kam vashën e bardhë,

të bukurën arbëreshe.

Vajimi që bënte vajza:

-Mjera unë, e mjera vajzë,

që në dorë të turkut rashë,

troku i tij tani më çon

atje ku nuk ka më kisha.-

U përgjigj zogëza tjetër:

-Qëndrova mbi një pallat

dëgjova mëmën që qortonte

vashën e saj të bukur:

-Fatin që në dorë të bie

vet e shkel dhe e humb.-

-Pra, zonja mëma ime,

nga fshati aq e luftuar

të ndahem për argjend e ara

si një e varfër e pangopur?-

Duke ligjëruar vasha

thumbonte me hidhërim:

çdo thumb ish një psherëtimë,

çdo thumb, një pikë lot.

 

  1. GARA ME KUAJ

 

Vuri kusht trimi fatmir,

Vuri kusht me qenin turk,

T’i vraponin kuajt bashkë;

Turku vuri turkeshën,

Trimi vuri të bukurën.

Si e mori vesh e bukura

Sytë i mbushi plot me lot:

Mori çelësat në dorë,

Vuri shportën në krahë

Plot e plot me gadhi (dhurata)

Dhe zbriti në stallë,

Shkoi drejt e tek gjogu.

-Ore ti, gjogu ynë,

nesër në luadh të madh

dua nder të më bësh,

nder mua e zotit tim,

nga sënduqet që kam unë,

tërë brezat e argjentë

nënëbarkëze t’i bëj:

copa prej pellushi kam

paravithe do t’i bëj.

O mor ti, gjogu ynë,

nesër në luadh të madh

dua nder të më bësh,

nder mua e zotit tim;

tërë gjerdanët e artë

fre e rripa do t’i bëj-

edhe gjogu hingëlliu,

si u gdhi mëngjesi,

vanë në luadhet e gjera

edhe nganë kuajt bashkë.

Kali i qenit turk,

shtatëqind rade theu;

kali i trimit arbëresh

nëntëqind rade theu

dhe i fitoi zotit të tij

nderin dhe turkeshën.

Rinte e bukura në derë

edhe ruante diellin.

Pra, si dielli perëndoi

mori ajo draprin

thellë në kopsht hyri

dhe më korri trëndafila,

trëndafila e karafila

për shtratin e zotit të saj.

Vuri në krye trëndafilat,

vuri në mes karafilat,

pastaj u ul të plekste

dy kurorë për krevatet.

Në atë kohë hingëlliu,

hingëlliu gjogu në derë.

U çudit vajza dhe pa.

Me kupën plot verë

e me shportën me elb në llërë

zbriti zonja shkallët.

Kupën ja nderi të zotit.

-Të na rrojë, zot, gjogu!

-Ja, zonjë, e mira ime,

ta solla turkeshën

të të tundi djalënë

kur ninullat t’i këndosh.

 

  1. KUR ISHA I VOGËLTH

 

Kur isha i vogëlth,

isha i prapë shumë,

më nisnin në shkollë

e unë veja në vallet.

-Pas e pas meje,

eja pas meje, vashë,

krojeve, kopshtijeve,

ku janë hijet më të ftohta.

Më dha orën e shkollës

zonja mëmë e bredhim…

Zonja mëmë, si më pastronte,

më gërgiste e porosiste,

po unë vetëm e trishtoja.

Për rrogë shkova tek një zot,

i shërbeva një motmot

për një qëngjezë të bardhë,

edhe zoti nuk ma dha,

më qortoi edhe përzuri,

si e mbusha një motmot.

Rashë në burg unë pasandaj,

tri herë ëndërrita aty

se mbillja një degë dafine

sa mbushi qiellin me degë,

hijen lëshuar para meje;

e më bëhej se në hije

rrinte e më shihte përballë

edhe qengjëza e bardhë.

 

  1. ÇARÇAFËT E BARDHË

 

Vasha mori çarçafët,

çarçafët e bardhë,

shkoi vet me shërbëtoret

në lumë për t’i larë.

Duke larë e duke qarë,

sytë i fshinte me çember.

Që nga përroi atje sipër

vjen një trim kaluar

– Nëm një pikë uji, vashë-

– Jepi këtij zotit huaj

nga shtëmbat në hije.-

– Ç’thua, vash, nuk jam i huaj,

larg syve unë kam qenë,

larg dhe nga zemra juaj.

Vashës iu hodh përpjetë

zemra në kraharor,

i flisnin, i shkreptinin sytë:

– Lumi unë, i lumi trim

sot që kthehem e në udhë

po takohem me jetën

Zoti ynë e ma dërgoi.

 

  1. PËR GËZIMIN E RADOVANIT

Shkrepi dielli mbi borë

dhe një reze në ballë i ra

të birit të Fugies,

tek stoliste Radovanin

të ardhur që nga lufta,

e stoliste e i vinte kurorë.

Trimat e Rindinës

luanin në rolie

për gëzimin e Radavanit,

vashëzat e Rindinës

hidhnin valle

për gëzimin e Radovanit,

pulat e Rindinës

kakarisnin dhe bënin ve

për gëzimin e Radovanit.

 

  1. MALLI I SË BUKURËS

 

Hiq të vdiste një bir zoti,

hiq të vdiste e nuk po vdiste

nga malli i së bukurës.

Kuturisi, pra, e jëma,

shkoi tek e bukura:

– Bushtër, bijë e bushtrës,

im bir vdes për ty

dhe ti rri e më qëndis

grykëlinja nusesh,

petrahila priftërinjsh-

E dëgjoi, e bukura,

la të qëndisurit,

mori shportën në dorë

dhe hyri në kopsht.

Këputi një degë ulliri

mbushur kokrra të zeza

siç i kishte sytë vajza,

e vuri në shportë;

këputi një degë ftua

mbushur ftonj të bardhë

siç e kishte gjinë vasha,

e vuri në shportë.

Këputi një degë mollë

mbushur mollë të ëmbla

siç e kishte gojën vasha,

e vuri në shportë.

Dhe u ngjit në dhomat,

vu të linjta hollandeze,

vuri cohën arqëndisur,

vuri brezin e argjendtë,

me këpucët e mëndafshta,

doli e shkoi drejt

në pallat të të dashurit.

Gjeti priftërinj e mjekë,

priftërinjtë e bekonin,

gratë rrotull e vajtonin

-O ju priftër e bujarë,

hiquni pak mënjanë

të shoh të sëmurin.

Trimit si i ra në vesh

ai zë si tringëllimë,

në vesh e në zemër,

sytë i hapi në çast.

– Degën me mollë nuk e dua,

vetëm dua ti për grua.

 

  1. DHRIA DHE QIPARISI

 

Kur linde ti vashë

unë në derën tënde isha;

lutesha dhe falesha,

falesha te zoti ynë

të lindje një syzezë,

syzezë vasha leu.

Kur u rrit e u bë në moshë

lajmës i dërgova.

Vajza deshi, po nuk deshi

ajo bushtra, e jëma.

-Vashë, ti mos u helmo,

ja kthej mendjen unë sat ëme.

Bleva një palë nallane

e së ëmës ja dërgova,

lajmësin i vura.

Desh e jëma po nuk desh

i jati i mvrejtur.

– Vashë, ti mos u helmo,

ja kthej mendjen dhe tyt eti.

Një jelek kadifeje bleva

dhe tyt eti ja dërgova,

pastaj lajmësin i vura.

Deshi i jati po nuk desh

i vëllai, qeni i tërbuar.

– Vashë, ti mos u helmo,

ja kthej mendjen tët vëllai.

 

Bleva një brez të argjendë

me shpatën damaskine,

të vëllait ja dërgova,

pastaj lajmësin i vura.

Ngjeshi shpatën në mes,

të motrën e ndaloi.

Një të diel menatë

mora udhën e vajta vet,

hyra në dhomat

ku krehte gërshetat,

i krehte dhe i plekste,

i plekste me fije ari

të ardhur nga Napoli

e në qafë i vinte palë.

Pika loti i binin në gji.

Po nuk ishin pika loti

ishin zjarri i të dashurit.

E përshëndeta, i hodha dorën,

në vithe të kalit e vura

dhe u nisa nëpër sheshe.

Doli para i vëllai

me katër ungj

dhe me shtatë kushërinj.

-Mbaje kalin djalë,

sa t’i jap unë pajën,

pajën kësaj bije zoti-

-Pajën që desha e mora,

mora vajzën si dëbora,

sytë e saj tre mijë dukatë,

edhe vetullat po aq

të rroj unë për gjithë jetën.-

Tek ura e lumit

e rrethuan për ta vrarë.

Ai luftoi me tre a katër,

pastaj ra nga kali

bashkë me të bukurën.

Atje i mbuluan me gurë.

Kur u butësua vera,

trimi u mbi një qiparis,

vajza u mbi një dhri e bardhë

dhe u mbështet te qiparizi.

Nxori rrush dhria e bardhë,

shkonin të sëmurët,

hanin e shëroheshin,

shkonin të plagosurit

merrnin fleta qiparisi

ua vinin plagëve

dhe në çast ato mbylleshin.

 

  1. Ç’ TË TAKSI JOT ËMË

 

Bëri këshillë zonja Lenë

bëri këshillë me tre bujarë,

të martojë dhrinë e bardhë,

të m’i jipë qiparisin.

-Qiparis i hijshëm,

ç’pasuri të la jot ëmë?

Më taksi malin me grigja,

më taksi fushat me të mbjella,

me të mbjella dhe me lule,

edhe rrugët për kangjele.

Katër kuaj me pajime,

katër shërbëtorë kaluar.

-Thuaj ti, moj dhri e bardhë

çfarë stoli të jep jot ëmë?

-Stolitë që më taksi mëma,

nëntë coha e nëntë të linjta,

nëntë keza kadifeje

të qëndisura me ar,

nëntë mbulesa të holla.

 

  1. UDHËTONIN NËNTË TRIMA

 

Udhëtonin nëntë trima,

shkonin në dheun e latinëve

të më çonin nëntë vasha,

nëntë vasha arbëreshe.

Udhës i takoi një plak.

-Të vij dhe unë plaku me ju?

-Je plak e nuk vjen dot.-

-Tek veni ju kaluar,

murxhari më sjell me ju;

sa të çmpini këmbët

më bëni një patericë,

në udhë, në një shqopishte.-

Dhe i bënë një patericë,

në udhë në një shqopishte.

Në atë fshat ku shkuan

ndalën e hodhën shortin

mbi vajzat e zgjedhura.

Dhe më e bardha, më e njoma

ajo plakut i takoi.

Shpejt u ndanë veç e veç,

veç shkuan plaku e vajza,

gjersa arritën në një përrua.

Kali shkoi të pinte ujë.

-Prëhemi këtu në hije.-

Plakun e zuri gjumi

në prëhër të vashës.

 

Vajza ishte shumë e mençur,

hoqi shaminë nga koka

dhe ja mbylli sytë,

zgjidhi brezin nga mesi

dhe ja lidhi duart,

duart edhe këmbët-

Kur u zgjua plaku,

vasha kish kaptuar malin,

atë mal dhe tjetrin.

-O, kush shkon këtij mali,

zgjidhmëni se do të vdes.-

E mëshiroi zoga e egër

dhe i cimbisi shaminë

dhe i hapi sytë,

i cimbisi brezin

e i zgjidhi duart,

duart edhe këmbët.

-Ec, plak i mjerë,

ec e mblidhu te dheu yt,

sepse fati i trimave

nuk është fat i plakut.-

Nga mjekra që shkuli plaku

zbardhëlloi gjithë dheu,

nga lotët që derdhi plaku

gjithë lumenjtë u frynë.

 

  1. CILI ËSHTË MËKATI YT?

 

Doli dielli nga mali

dhe mbuloi dy pallate.

I ndriti zonjës Lenë

tek i plekste gërshetin

me një cohë gjithë lule ari

të bijës përmbi fron

e mbi qafë ja paloste;

më poshtë pastaj i ndriti

zonjës Agat në këmbë

përpara pasqyrës

ku stoliste djalin

me pellush dhe argjend

se do shkonin për rrëfim,

për rrëfim edhe kungim

te kisha e Todrit.

Ndaj mesditës vasha

shkoi e ra në gjunjë te prifti.

I tha:-Zot, unë dua

një trim që kam në gji;

po shokët më shajnë,

shokët dhe prindërit e mi,

ky është mëkati im.-

Prifti i tha:-U çlirove.

Vetë të jap një pendesë,

asnjeri të mos takosh,

asnjeriu t’i bësh nder,

veç atij që deshe shumë.-

U ngre vajza me uratën.

 

Erdhi trimi të kungohej.

Porsa priftin e dalloi

atje larg, e ktheu mbrapsht:

-Eja, më bëj një të mirë,

eja dhe më kungo.

Prej andej trimi i bardhë

në kishë e çoi priftin:

-Cili është mëkati yt?

-Vajta krushk unë me një nuse.

Udhës nga shkonim

na zuri një rrëpirë shi.

Gjithë ç’ishin u shpërndanë,

kush në mollë, kush nën dardhë,

kush nën kumbullzën e bardhë,

unë i ziu s’pata se ku

po te dera e vendit të shenjtë

dhe e lidha kalin

te pragu, nën stuhi.

Po me patkonjtë e parë

ai i shkretë e i rrëmbyer

çau pllakën prej mermeri

nga firasi drita në  varr

edhe zgjoi vashën e bardhë.

“Trim i bukur e plot dritë,

si më shkunde vdekjen

ulu e puthëm një herë

e më nxirr erën e mykut,

erën e dheut të zi.

Trim i bukur e plot dritë,

si më puthe për të parën,

puthëm edhe për të dytën”

Tri herë unë e putha,

tri herë veten mëkatova;

retë që shkonin në qiell,

më linin hije në zemër.-

Prifti ndenji një copë herë,

pastaj i tha:-Harroje, bir,

se dhe Zoti do ta harrojë.

 

  1. EJA, FUTU TI NË VALLE

 

Shumë vasha të mira ishin,

një mendim të gjitha kishin:

të ngrinin një manastir

mbi varrin e zotit Krisht.

Rërën do ta merrnin

përrenjve të detit,

ujin do ta merrnin

nga gjiri i reve,

reve që lanin vit për vit

fytyrën e dheut e kohën.

Si e mbaruan së ndërtuari

vanë e zunë një valle brenda.

Shkoi andej një bir zoti.

-O i hijshëm bir zoti,

eja, futu ti në valle-

-Po me kë të kapem unë?

Dua të kapem me të bardhën,

me të bardhën si bora,

po ç’është që trembem kaq shumë?

Se është borë e shkrihet,

tek e le, nuk çohet më.-

-O i hijshëm bir zoti,

eja e futu në valle-

-Dua të futem në valle,

po me kë të kapem unë?

-Me të kuqen si shega.

Po pse trembem kaq shumë?

Është shegë e shkoqet.-

-Doja të futesha në valle,

po të mundja të vihesha

pranë zeshkanes së njomë,

po dhe trembem, trembem shumë

mos më nxijë dhomën,

dhomën edhe zemrën.-

  1. DUKAGJINI ZEMËRGUR

 

Porositi zonja Voizë

djalin e saj të bukur,

e porositi dhe i lutej:

-O ti duk e biri im,

ti me Lleshin Dukagjin,

lere gjithë shoqërinë.

Dukagjini tradhëtar

të gremis, ti o bir.

Duke vajtur e duke ardhur

te vajza që i rri në shpi

të kafshon si gjarpër i zi.

Trimi nënën s’e dëgjoi.

Ra dëbora dhe e ftoi

Dukagjini që të gjuanin

derrat në pyjet e Drinit.

Zoti duk hyri te fusha

thellë me një shok të vetëm,

e rrethuan dhe e vranë.

Dukagjini zemërgur

kryet ja preu trimit

dhe e vuri majë  shpatës,

e në Danjë hyri kaluar,

e dëftonte udhëve.

Oshëtiu thirrmë e keqe

te pallati i zonjës së mjerë,

doli në dritare dukesha

të shih dukën e ta njihte

nga zulmi që i bëri zemra,

m’i kumbuan shtëpitë e larta,

nga grushtat që i dha kresë

u përplasën dritaret,

u përplasën mbi njëra tjetrën.

 

  1. KUSH E BËRI TRYEZËN?

 

-Kush e bëri tryezën?

-E bëri buka dhe vera,

mishi i kuq e rrushi i zi,

mishi i dashit e derrit të egër-

-Tryeza e një prindi

që marton të bijën.

Buzësumbullat e argjendta

e ato fustane kaltra,

zonja të martuara

me vathë margaritari,

me faqe që shkëlqejnë

te dita haredëlirë.-

Vjen thëllëza nga malet,

vjen me krahët plot dëborë,

tund e shkund krahët

dhe mbulon xhamat

para nuses së bardhë

që mendimet i vijnë valë.

 

  1. KOSTANDINI I VOGËLTH

 

Kostandini i vogëlith,

dhëndër vetëm për tri ditë,

e si shkuan ato tri ditë

me nusen të re, të re,

i erdh karta e Zotit të madh,

të nisej në ushtri.

Atëherë  Kostandini,

shkoi në dhomën e të atit,

të atit e të ëmës,

dhe uratën u kërkoi,

duke u puthur dorën.

Pastaj çoi të dashurën,

hoq unazën e ja dha.

– Më jep timen, zonja ime,

se më thirri zoti i madh,

të nisem për në ushtri,

të luftoj për nëntë vjet.

Si të shkojnë nëntë vjet,

nëntë vjet e nëntë ditë,

e në mos u kthefsha,

vashë të më martohesh.-

S’pipëtiu fare vasha.

Shtangu dhe qëndroi në shpi

gjersa shkuan nëntë vjet,

nëntë vjet e nëntë ditë.

Pastaj plaku, vjehërri i saj,

(shumë trima bujarë

çonin lajm se e donin)

“bija ime, i tha, martohu”.

As që foli vasha e bardhë.

E m’i bënë krushqi të lumtur.

Te pallati i Zotit të madh

në mesnatë  Kostandinit,

i vete në gjumë një ëndërr,

aq e frikur ëndrra ish

sa i trembi gjumin.

Zgjuar dhe i brengosur,

rënkoi e dha një psherëtimë,

sa e dëgjoi dhe Zoti i madh,

mbyllur në shatorre

nga lagështi e natës.

Si u ngre mëngjesit herët,

vuri e u ranë daulleve,

mblodhi bujarë edhe roje

e i thirri tek rreshti.

-O ju ushtarët e mi,

të vërtetën të më thoni,

kush menate psherëtiu?

Gjithë thanë se nuk dëgjuan,

vetëm Kostandini foli:

-Psherëtiva unë, i mjeri.-

-Kostandin, besniku im,

ç’ishte psherëtima jote?-

-Psherëtima ish e thellë,

se martohet zonja ime.-

-Kostandin, o biri im,

shko në grazhdet e mia,

zgjidh ti kalin më të shpejtë,

të shpejtë si skifteri.

I hipi dhe u shpoi mamuzet.

Pak u prë ditën e natën,

gjersa ra në dhe të tij.

Sa m’u gdhi e diela,

më takon të anë e plakur.

-Ku vete ti, o tatë loshi?

-Vete ku shkretimi im

më çon të gremisem,

se pata një bir të hijshëm,

e martova shumë të ri

me vashën që deshi vet;

tri ditë ndenji dhëndër,

sa erdh karta e Zotit të madh,

që e thirri për në luftë,

biri im i mbushur helm,

atëherë vashës i dha unazën:

“Do të nisem për ushtri,

të luftojë për nëntë vjet,

kur të shkojnë nëntë vjet

nëntë vjet e nëntë ditë,

edhe unë të mos kthehem,

mbaj unazën e martohu,

se do jem unë nën dhe.”

Medet, sot vasha martohet

dhe dufeqet që po shkrehen

thonë vdekjen e tim biri

dhe unë shkoj për t’u gremisur.-

– Shko nga erdhe ti tatë losh,

se yt bir vjen për njëmend.-

-Më ruash, i bukuri djalë,

që më dhe lajmin e mirë

se Kostandini vjen njëmend.-

Trimi ngau mamuzet

të arrijë pa vënë kurorë.

Në orën e meshave

mbërriti në katund

mu në derë të kishës.

Kur erdhi nusja,

dhëndëri e dasmorët

e nguli flamurin.

-O ju krushq e ju bujarë,

merrmëni mua për nun

tek nderi i kësaj nuseje-

-Mirëse vjen, ti trim i huaj,

trim i huaj e i hijshëm.-

U hap kisha e brenda hynë.

Dhe më pas erdhi radha

t’i ndërrojë çiftit unazat.

Por e ndërroi e i la te gishti

nuses unazën e tij.

Zonjës si m’i vanë sytë,

e pa mirë dhe e njohu,

lotët çurg ju rrokullisën,

sumbulla faqeve të kuqe,

pikë, pikë gjirit të bardhë.

-O ju priftër e bujarë,

ndaleni atë kurorë,

Kostandin kurorë e parë,

lidhur me vashën për jetë,

Kostandini është ndër të gjallë.-

 

  1. MORI VASHË, E BARDHA VASHË

 

-Mori vashë, e bardha vashë,

si u ndjeve sonte mbrëma?-

-Gjeta mëmë e gjeta tatë,

gjeta vëllezër trima,

gjeta motra të lëvduara

dhe vet e kam trimin e ri:

ditën më rrit me ata sy,

natën më shtrëngon në gji-

-Ju ruajtë Zoti përjetë,

ju dhëntë ditë të bardha e vjetë.

 

  1. BUBULLOI NJË KOB I ZI

 

Bubulloi një kob i zi,

vinte zoti i madh i turqve

vinte me shtatëqind galera,

çdo galerë kish dyqind

trima turq të zgjedhur.

………………………………..

Ç’erdh pedhoti  në pallat,

lajmëroi gjithë ata trima,

ata trima e ato vasha

e asnjë nuk shkoi gjëkundi,

po një vashë perëndeshë

vuri  cilonin në prëhër

e u fsheh në adunar ,

zuri shkëmbin e bardhë.

Në atë anë mbi përrua

shkoi hordhi e Arminoit.

Njëri nga kalorësit ndali,

e pa vajzën dhe u zdrigj.

-Ecni, shokë, se ju arrij,

diç më zunë sytë këtej

pashë të ndrijë diçka të bardhë,

të bardhë si një copë argjend,

në se është copë argjend

do t’u ve dhe ju në pjesë.-

Po nuk ishte copë argjendi

se ish zonja arbëreshe.

Trimi u sul dhe e rrëmbeu

nga byzylyku e gërsheti.

Vajza u kthye e ju lut:

-Zot, lerma pak gërshetin,

si gërshetin dhe byzylykun;

më dëgjo se ç’do të them

te pallati i zotit të madh

bashkë me zotërinë tënd

pata tre vëllezër,

pra, i katërti, im vëlla,

Skëndebeu, i paepur,

që në vapën e verës

shkuli lis e bëri hije

dhe me shpatën në dorë

nuk e mposhtën ushtarët.-

Aherë trimi plot gëzim

e mori për dore

dhe e çoi në kuvend

ku e prisnin Arminoi,

Arminoi me Amuratin,

-O ti zoti Amurat,

bëj si do e të pëlqen,

kjo vashë që po ta sjell

është motër e Skënderbeut,

që e gjeta të fshehur,

në përrua, të vetme.-

Zoti i madh deshi ta shihte,

deshi ta shihte e dëgjonte.

-Mbasi është kjo vashë

e motër e atij që më qe bir,

mbushja kupën me flori,

zbrazja ti në prehër,

t’i shërbejë për pajën.

 

  1. DEDI SKURA

 

Te çuka e një rrahu,

nën hijen e një lisi,

në shpinë dergjej Dedi Skura

dhe nuk mund të shuante

zjarrminë e plagëve.

I shkuan shokët plot forë:

-Eja Dedi Skurë, shkojmë-

-Ecni, shokë, ju me shëndet,

unë me ju nuk vij dot më;

por ju lutem atje poshtë

të më merrni kalin,

të mos vdesë edhe ai

dhe ja çoni birit tim;

se rritet dhe rrëmben shpatën,

e i hipën ai kalit,

te lufta të ma çojë,

ku mizorët i vranë të atin,

të më mbushi zemrën.

 

  1. MILO SHINI

Hanin bukë si dy vëllezër

Skënderbeu e Milo Shini,

nëpër pjata të argjendta

me pirunë të artë

hanin lepuj e kaproj.

Vera që hidhnin në gota

ish e vjetër nëntë vjeçe.

Po ja, u dëgjuan bubullima,

bubullima e gjëmë përtej,

përtej e mbi kodrat.

U përgjegj Skëndrbeu:

-Milo Shin, vëllai im,

dil e shih ç’gjëmime janë,

në është qielli që gjëmon,

priru drejt e prapë këtu,

në ato janë gjëmë turqish

dil e më thërrit që larg.-

Trimi me shpurën e tij

vrik hipi kaluar

dhe doli përtej e pa.

Pa se s’ishin gjëmë qiejsh,

po qenë pararojë e turkut

me flamuj të hapur.

Trimit na i erdhi turp

të kthehej t’i thërriste

Skënderbeut të mi ndihte

dhe pyeti trimërinë e tij:

-O ti trimëria ime

për sa zemra ti më je?

-Për nëntë zemra unë jam,

të luftoj me nëntëqind.

Pastaj pyeti shpatën:

-Shpatë, damaskina ime,

për sa zemra ti më je?

-Për nëntë zemra unë jam

të luftoj me nëntëqind-

Pyeti, pra, kalin e tij:

-Po ti, o murxhari im,

për sa  zemra më je?

-Për nëntë zemra unë jam,

të luftoj me nëntëqind.-

Hodhi sytë atëherë në qiell,

u lut:”Ndihmomë, Ynzot!

Dhe ti, Shën Pal, të falem!”

Bëri kryq e u lëshua

si petriti në lumbardha.

Ca të vrarë, ca të plagosur,

ndënë shpatë të gjithë i shkoi,

të gjithë në truall i shtroi.

Një i verbër nga gjaku i tij

sa ngrehu një shigjetë

dhe i çau një shpatull.

I vate trimi përsipër:

-Më thuaj, kush je, ti trim?

-Jam Gjin Bardhela, arbëresh-

-Gjin Bardhelë, vëllau im,

shko tutje mos të të vras

se i dehur jam nga gjaku,

nga gjaku i qenit turk.

E rrëmbeu, pra, mirë nga dora

dhe e çoi te Skënderbeu.

-Zot, mos më mbaj mua mëri;

në s’u ktheva, të gjithë i vrava.

Dhe në se nuk më beson,

dil kundrejt Orkidës.

Nëm dhe lejen se erdhi

koha të qetësohemi-

Kaptoi dielli, erdhtin në shpi.

-Gëzohu, zonja mëmë,

Gjin Bardhelën, tim vëlla,

ta solla. Ma jep uratën,

uratën e zotit tonë,

dhe të të gjithë engjujve.

 

Please follow and like us: