Eden Babani: Baritje në mesnatë
Kushtuar shokut tim të ngushtë, sivëllait Burim Kokoshi, pas dënimit të dytë politik në fillim të viteve ‘60
I
1
Pse nuk më flihet sonte si përherë?
Ç’ paska kjo natë sonte që s’më mpin?…
Ndërsa përjashta shiu shushurin
e pikësh ritmikisht troket përdhe,
ndërsa në shtrat të qetë,
përbri meje,
po pushon një grua e re
e ndërsa pak më tej
e engjëllushit frymëmarrje
më nanurit në ëndrra lumturie,
ndërsa gjithçka përreth ka rënë të flejë,
pse s’ po më flihet edhe mua si të tjerë?
2
Ky muaj hyri dhe sivjet në datën një.
Nga kalendari mbi tryezë, e shqita dhe një fletë.
Dhe unë e nisa punën si çdo ditë,
dhe jeta ndoqi rrjedhën si çdo vit,
dhe bri secilit tridhjetë ditë,
ky muaj do të rrjedhë ndjerë e pa u ndjerë…
Po mua pse s’ më flihet sonte si të tjerë,
Ndërsa gjithçka përreth ka rënë të flejë?
3
Mos po kërkoj unë sonte kredon time?
Nuk jam klerik e as gjeni…
Ani pra, jam njeri.
Por kredon time në një natë,
As në dy net,
Nuk do ta gjeja,
Kur jeta është e gjatë.
4
Shikimin tim ia ngula sonte errësirës në sytë e saj të zinj.
Më fal e dashur!
Të tradhtova…
Me errësirën fillikat,
me errësirën ziliqare që vjedhas më rrëmbeu,
po endem i vetmuar këtij shtegu monopat.
Me të edhe me sytë e saj të zinj,
në shtigje e gjurmë shokësh do lëvrij.
II
1
Telat me gjemba dhe rryma elektrike
– metamorfoza shekujsh të ledheve antike –
i sillen kampit rreth e qark.
Që larg,
mes rresh dhe errësirës ferr,
një rreze hëne
merr guxim e depërton në terr.
Pastaj,
si bie mbi tel,
e çikërron shkëlqimin
e pikërrohet mijëra xixa tej e tej.
2
Fytyrëvrenjtur nën helmetë,
me çizme e hekur,
përmbi botë rëndon roja.
Në sfondin gllabërues të qiellit të pamatë
lëviz kjo siluetë
dhe me instinkte jetën e përgjon,
të jetë thua automat.
Fytyra e tij e zbehtë,
robot i kohës sonë elektronike,
veç rrezik vdekje di të thotë,
si kafka e vdekjes në kabinën elektrike.
3
Mendimi ndrydhur brenda telash
hesht edhe ai.
Durimi vëllaçko nuk paska as kufi…
4
Hape, vëlla, dritaren sonte,
dërrmishe heshtjen napë-zezë,
vidhja freskinë errësirës këtë natë,
racionin tënd, vëlla,
ashtu siç merrje çdo mëngjes,
mbështjellë në gazetë,
një copë bukë me dy gisht marmelatë,
dhe bashkë me mendimin tim hajdut
që tinëz brenda telave u fut,
le t’i rrëmbejmë jetës sonte
një grimë lumturi njerëzore,
pa bota është nginjur me therore
e jo të gjithëve u ka ngritur përmendore…
5
E kush të tha, vëllaçko, se gabove?!
Po kush guxoi e tha se tradhtove?!
Eh, ç’ tradhti…
Se zbraze gota dopio me raki,
se për Atdheun ngrite një dolli
edhe sepse
kur rrafsh me tokë u bënë plot nga ne,
ti lart e ngrite kryet, gjer në re.
6
Po rrokullisen ditët tona
si një ortek i madh
nëpër rrëzomat e pafundësisë.
Sa keq, vëllaçko,
nuk u përmbajtka koha!
Na mori vreva e saj nga vetja ç’ gjeti
e ne na mbeti nga e kaluar e mugët
përfytyrimi i zbehtë
i saj që ne,
nuk di përse,
i thamë jetë.
7
Kjo natë sonte,
kur shiu përvajshëm shushurin
e pikësh ritmikisht troket përdhé,
kur roja nën helmetë po përgjon
e hëna duket-zhduket nëpër ré,
ndërsa përplasem fillikat me natën nëpër terr
e udhëkryqi asgjëkund s’më nxjerr,
do ketë agim kjo errësirë, vallë?!
Vlorë 1962.