Odise Kote: NJË PLAK NË MUZG…
Një plak i çalë heq hapat zvarrë,
në muzg,
mbi gjethet e vjeshtës.
E ka pikasur vdekja sakaq,
ajgëtuar,
me zellin e ethshëm.
Dang – ding – dang këmbanoria papushim,
zonës së errët,
të paarritshme prej dritës.
Aty ku shpresat gëlltiten,
në këndellje
ndaj humbjes së fatit,
zërit të frikës.
A thua koha është grindur me perënditë,
dang – ding,
ngrirë,
ngurosur, në mëri?
Këmbanë e përsëritur,
që krejt pakuptueshëm fsheh turbullim.
Dang – ding,
hije e murrëtyer, e sertë,
ngjizur shafran hidhërak,
vaj i vdekjes.
Plak i çalë,
muzgut,
heq hapat zvarrë,
mbi gjethet e vjeshtës…
I vetëm, i vetëm…
Veç një mur i rrëzuar,
s’ka mbetur gjë tjetër…
Dang – ding,
pse s’dalin ta presin,
zambakët e luleboret që s’qeshin …?
Ç’bëjnë ato,
atje në prag të shtëpisë…?
Një plak i çalë, heq hapat zvarrë.
Në shpirt,
në shpirt s’i mungon asnjë kryq…