Rifat Ismaili: ËNDRRA PËR BABANË

U zgjua i trembur nga një gjumë i shqetësuar, që para zbardhjes dhe feksjes së parë të dritës. Kishte parë një ëndërr të frikshme. Iu bë sikur po kthehej në shtëpi,dhe atje gjeti plot njerëz që rrinin të heshtur përpara shtratit të babait që po jepte shpirt. U hodh përmbi të dhe u përpoq ta ringjallte me lotë e të puthura plot dëshpërim.

– Mos na lër kaq shpejt vetëm, baba! Mos ik, të lutem! S’duhet ta bësh këtë.

 Ai kish zgjatur duart drejt të birit, dhe e përqafoi, pa iu shuar ende ajo nënqeshje e ëmbël, një tipar të cilin e kishte pasur gjithmonë kur ishte i gëzuar. Edhe Ardiani, si i vetmi mashkull në shtëpi, i kishte ngjarë në shumë gjëra të atit, përveç atij ndryshimit të vogël, që kur mërzitej sytë i bëheshin në një të gjelbër të thellë e të turbullt, gati të egër.

Kur i doli gjumi, Ardiani u gëzua që e gjitha kjo kishte ndodhur veç në ëndërr. Kishte muaj pa shkuar në shtëpi, dhe prej vitesh jetonte larg vendit të tij Shqipërisë. Ishte i përmalluar për vendlindjen dhe njerëzit, me një dëshirë që e digjte, ashtu si zjarri rrethon me gjuhët e tij të kuqe trungun e një peme dhe si lë rrugë shpëtimi.

“Duhet të bëj diçka,- mendonte- të ndryshoj njëherë e mirë diçka nga kjo jetë,ose nga jetët e mia paralel,njërën atje në Shqipëri, dhe tjetrën nëpër botë, në Firence…”.

Sepse brenda tij ,që të dyja jetët mbeteshin gjithmonë të paplotësuara, me gëzime që si përmbushte dot, dhe në luftë me njëra- tjetrën.

Kishin kaluar disa ore, dhe Ardiani po rrinte i shtrirë në një fushë të pambarimtë me bar të njomë. Vështronte nga një qen i zi që i lëpinte këmbët një djali dhe njē vajze që po putheshin. Qeni lëvizte sa andej- këndej dhe i afrohej përsëri të zotërve duke iu ngatërruar nëpër këmbë. Ai rendi dhe u mori erë çorapeve të Ardianit, që i pat hequr këpucët nga këmbët prej djersës. Dhe bashkë me to edhe çorapete zeza. Qeni i kapi me dhëmbë dhe ia shpuri më tutje dhe po përpiqej t’i shqyente. Vajza u ngrit ta trembë dhe kërkoi të shfajësohej përpara tij. -“Më vjen keq”- i tha ajo, dhe u nis të mblidhte çorapet që t’ia kthente të zotit. Por Ardiani u ngrit vetë dhe nuk e lejoi.

 -“Mund ti marr dhe vetë”- i tha ai vajzës dhe ndërkohë ledhatoi kokën e qenit me ngjyrën e zezë, të thellë, trupin e gjatë dhe veshët ngrefosur përpjetë si brirë cjapi.

-“Eshtë qen i mirë”- i tha ai për t’i bërē qejfin. Ata të dy i buzëqeshen me gëzim, dhe ndenjën shtrirë si më parë, duke kundruar lëvizjet e ajrit e të reve të bardha nêpër qiell, dhe herë- herë duke u përqafuar. Pak më tej, një mëllenjë, me sqep çukiste diçka mbi bar, ndërsa një milingonë iu ngjit Ardianit mbi krah dhe e gudulisi. Atij i pëlqente të hetonte me vëmendje gjithçka përreth tij, dhe nga kjo gjë, në cdo vend gjente diçka për të përmbushur ndjenjat e vetes. Por pas disa çastesh u rikthye përseri tek ëndrra e mëngjezit.

 “E kam dashur vërtet tim et- mendoi- saqe për një çast ikja e tij nga kjo botë të mē tmerrojë kaq shumë”?

 Ai sigurisht, nē vetvete e kuptonte që e kishte dashur të atin, por s’ kishin munguar edhe grindjet mes tyre apo ftohjet e herëpashershme kur të dy nuk arrinin të mirëkuptoheshin për gjërat që ndodhnin në jetë. Që ta kish urryer, i dukej fjalë e madhe, sepse ai nuk kish patur kurrē urrejtje për njeri, por përbuzur po. E kish përbuzur të atin, kur ai ia prekte me cinizëm ato gjëra që ai i kish më për zemër, gjithçka që Ardiani donte e nuk donte ai, gjithçka që për të kishte qenë e rëndësishme, ndërsa për tē atin nuk përbënte tjetër gjë përveç humbjes sē kohës në ëndrra boshe, në dëm të të birit dhe gjithë familjes. Sa herë kishin qenē të zemëruar, ata s’i flisnin më njëri- tjetrit dhe ktheheshin menjëherē në njerëz në vetë të tretë. Por më sē fundi, kishin mbetur prapa si dashuria ashtu dhe përbuzja, ishte zhdukur pothuajse çdo zemërim, patën humbur e qenë kthyer në hiç ato pasditet kur të dy sëbashku meremetonin shtëpinë e vogël dhe kujdeseshin për kopështin. Ishin bërë hi ato largimet e tij nga shtëpia, kur Ardiani i kalonte netët jashtë i zemëruar dhe pinte gjer në marrëzi, bërtitjet, sharjet, pendimet, pajtimet, fjalët për shiun e për gratë, tingujt e këngëve çame që aq shumë i pëlqenin të atit. S’ kish mbetur asgjë nga këto, përveç endrrës ndërsa e përqafonte atë në shtratin e vdekjes, që ia risolli kaq rastësisht në mendje. Dhe gjithçka tjetër në shpirtin e tij, pati mbetur pezull.