Bardhyl Berberi: “Mëkati i gjeneralit në Prishtinë”

Fragment nga romani “Mëkati i gjeneralit në Prishtinë”

Po e botoj këtë fragment nga romani im “Mëkati gjeneralit në Prishtinë” pas lajmit tronditës që është zbuluar varreza masive me kosovarë të vrarë, aq më tepër që në bangën e të akuzuarve çuditërisht janë vënë udhëheqësit e UÇK-së që mbrojtën atdheun e tyre nga barbarët serbë me krime nga më monstruozet duke djegur edhe djepat me fëmijë brenda apo pushkatuar nënat shtatëzane përdhunuan më shumë se 20 mijë gra dhe vajza.

Kosova për mua ka qenë gjithmon një metaforë dhimbje, është lulja gjak e kuqe e bozhureve që çelin në pranverë, xixëllonjat në netët e verës, ullukët e shiut në vjeshtë dhe qirinjtë e akullit në dimër…

 

Fragmenti 

 

– Më ke thënë se ke për të më treguar diçka që lidhet me vrasjen e Drilonit, – i tha gjenerali Blerinës.

– Po, sigurisht që do të ta tregoj, – tha ajo dhe fytyra ju përflak.

Mori shishen e ujit dhe piu më shumë se gjysmën e saj.

– Kjo që do të të tregoj do të të duket si një përrallë, por është gjithçka e vërtetë, e kam hequr në trupin tim.

…Ishte pasdite. Së bashku me disa shoqe të mijat ishim në një promovim libri te një sallë e bibliotekës. Gjithçka ndodhi shumë shpejt. Burra me kapuça të zinj në kokë që ulërinin në korridor, trokisnin nëpër dyer… dëgjohen breshëri… thyen xhama… bie suvaja e korridorit. Futen në sallën ku zhvillohej promovimi i librit. Pothuajse ishim të gjitha femra… Filluan t’ju bien me shkelma karrigeve dhe tavolinave. Ne u mblodhëm në fund të sallës dhe u bashkuam të gjitha. Një trupmadh, me sa duket ishte komandanti i tyre, e hoqi kapuçin nga koka dhe thirri: “Ejani këtu ju kurva myslimane”. Atë çast e kuptova se nuk ka më polici, nuk ka më rend… të shtëna në rrugë, britma të tjera. Ikën dritat… Nuk e kuptonim se ishte një sulm apo ishte pushtuar e gjithë Prishtina….

Befas, komandanti jep urdhër që të gjitha femrat të hipin në makinën ushtarake për një destinacion tjetër. Nën tytat e armëve shkuam të gjitha në atë kamionçinë të mbuluar me një mushama laramane ngjyrë ushtarake. Më kishte pushtuar një ankth dhe frikë e paparë. Këmbët më dridheshin si ato salsiçet në tigan. Pas 15 minutash na zbresin nga kamionçina. Na shtyjnë me armë, që të ecnim më shpejt. Ndërtesa ishte si tip konvikti i braktisur i një shkolle të mesme bujqësore në periferi të Prishtinës. Na mbyllën të gjithave në një dhomë të gjatë sa për tri dhoma. Ishim rreth 30 femra. U mblodhëm si pulat përgjatë murit. Sapo erdhi nata, dy ushtarë erdhën në kapanon me një dritë dore dhe ndriçuan fytyrat e grave. Morën tri vajza të reja. Pas dy orësh erdhën dhe morën tri të tjera. Në këtë grup ushtari që i shoqëronte më përzgjodhi edhe mua. Isha as e vdekur e as e gjallë. Këmbët dhe trupi më ishin ngrirë, sytë donin të lëshoheshin si gur tutje dhe të mos shihnin atë që do të ndodhte. Na shoqërojnë në një dhomë. Gëlltitëm erën që kishte ngelur nga një duhmë nikotine cigaresh me marijuhanë. Një shtrat me çarçafë të ndotur, me gjurmë çizmesh dhe baltë. Befas, në dhomë futet një oficer me grada, mbase komandanti i tyre. Ai filloi të më zhveshë.

Gjenerali lëshoi një ofshamë tronditëse. Blerina e pa me bishtin e syrit gjithë tmerr.

Ajo pasi përcolli një kom sa një arrë, që i kishte ngelur në grykë, piu pak ujë dhe me ballin e djersitur vazhdoi rrëfimin.

– Unë gëlltita ulërimat. Të keqen që do të shpërthente atë çast. E ndjeva përdhunimin në kockë, në shpretkë, në të gjithë trupin. Të gjitha organet e mija luajtën nga vendi, madje edhe truri. Kur u ktheva te dhoma e madhe pas disa orësh isha krejt e shpërfytyruar, sikur dola nga një kopsht zoologjik, ku më kishin copëtuar kafshët. Buzët më ishin tharë si kripë. Atë çast doja të vdisja. Trupi më ishte bërë si një thes i shpuar dhe i varur për t’u tharë si kufomat e kafshëve që bëhen pastërma. Trupi im, ashtu si dhe i shoqeve të tjera, mezi lëvizte. Ishte torturë të ngeleshim gjallë pas kësaj mynxyre të këtij përdhunimi masiv. Në dysheme digjej një qiri që ndriçonte hijet tona, që dukeshim si fantazmat. Të gjitha grave dhe vajzave ju vinte turp nga vetja dhe i mbanin sytë përdhe. Afër mëngjesit filloi një shi me bubullima. Gjëmimet e gjyleve u ngatërruan me ato të bubullimave. U dëgjuan zhurma nëpër shkallë dhe bishat filluan të largoheshin. Kur nxjerrim kokën në dritare sheshi ku ishin makinat e paramilitarëve serbë ishte boshatisur. Dallova dy ylbere. Nuk kisha parë kurrë dy ylbere. Befas më ngeli në mendje se nga ai përdhunim çnjerëzor mund të ngelesha shtatzënë.

Jeta është e pamëshirshme. Tashmë ndodhesha midis dy fatkeqësive. Atyre grave të përdhunuara atë natë të tmerrshme, ju dukej vetja jo sikur ishin qenie njerëzore, por sikur ishin bajga. Në katin e parë kishte një çezmë dhe një pasqyrë. Pështyva pasqyrën ku dukej fytyra ime e shpërfytyruar. Fillova të qaj si e çmendur. Më vinte turp nga vetja. I lutesha Zotit që atë natë të zezë të ma hiqte nga kujtesa. Në atë mjedis të vogël ku ndodhej çezma filluam të lahemi njëra pas tjetrës që të gjitha. U rregulluam me ndonjë tualet që na kishte mbetur në çantë për të fshehur gjurmët që na kishin lënë kafshët serbe. Dolëm grumbull dhe ecëm në këmbë, pasi rreth 500 metra më tutje ishte një stacion autobusi. Na vinte turp nga vetja. Të gjitha i mbanim sytë përdhe. Të gjitha mendonim që të paktën të mos kishim ngelur shtatzënë.

Sapo mbërrij në shtëpi, nëna dhe Driloni nuhasin gjithçka. U shtriva në shtrat. Ndjeva duart e Drilonit që më mjekuan plagët. Duart e tij si fluturza të buta vendosnin qepë të shtypur me kripë mbi plagët e zeza dhe kafshimet çnjerëzore në gjoks. I lutem Drilonit të më lërë rehat se unë tashmë kisha ngelur si një fryt i kalbur. Driloni qante në heshtje. Ai më qëndroi te koka deri në mbrëmje. Më pas, u zhduk. Kishte marrë një armë automatike, që babi e kishte fshehur në shtëpi dhe ishte larguar.

Tashmë gjithçka ishte e qartë. Ai donte të hakmerrej për motrën e përdhunuar. Kur nëna e pikëlluar më thotë që Driloni nuk po vjen, i them: “Pse o nëne nuk e kupton ti ku ka shkuar Driloni? Ai ka ikur te babi të luftojë hasmin serb që po na pi gjakun”. Pas dy muajsh na vjen lajmi se Driloni ishte vrarë në luftë me ushtarët serbë në një kodër mbi Gjakovë.

Gjenerali e kishte përpirë të gjithë bisedën. Fytyra i kishte marrë një çehre të verdhë si limoni. Njëkohësisht ishte përlotur. Blerina vazhdonte të pinte me etje ujë. Gjenerali ishte hutuar krejt dhe dukej si i shushatur. Ai rrëfim i sinqertë i Blerinës kishte lënë gjurmë të thella edhe në sytë e tij, që vazhdonin të lotonin. Eh, mendoi gjenerali, ky sinqeritet i Blerinës nuk është stili i preferuar nga të gjithë, por që ngelet veshja më e dashur. Blerina e kuptoi që gjenerali diçka po bluante në mendjen e tij në këtë çast të sinqertë rrëfimi prej saj dhe i tha:

– Më fal gjeneral, unë nuk desha të vendos lot në sytë e tu, nuk desha as të ta thyej zemrën në dy pjesë, por unë kam një plagë në zemrën time që nuk mbyllet kurrë. Gjithë jetën do të kem një lëngatë shpirtërore që nuk ja dëshiroj askujt.

– Blerina, ti mua me këtë rrëfim tronditës më ngjan me një kometë plot me dritë, që kalon me shpejtësi dhe arratiset në qiellin e zi, mbyllet, erret, dritën e merr me vete dhe këtyre bishave serbe që masakruan këtë popull të pafajshëm ju lë errësirën dhe kafshërinë. Megjithatë, – vazhdoi gjenerali, – jeta rrjedh. Ka ngjarje, ka histori njerëzore, ka stinë që ndërrohen, gjethe që bien në vjeshtë të reja që dalin në pranverë; histori që mbyllen lehtë, por dhe që vdesin; ne lutemi gjithmonë që në mëngjes të ringjallemi si engjëj.

Blerina e dëgjoi gjeneralin pa e parë në sy, me një vështrim të akullt. Asaj i dhembte shpirti, i dukej se këto vitet e fundit koha e kishte goditur jetën e saj si me vezë të prishur.

– Desha të shtoj gjeneral se kusuret e mija nuk mbaruan atë natë të zezë, pasi kisha ngelur shtatzënë. Kalova njëqind peripeci, derisa abortova fëmijën nga ai përdhunim kafshëror.

Në altoparlant u dëgjua zëri i një stjuardese, e cila njoftonte se avioni pas 20 minutash do të ulej ne Paris dhe pasagjerët duhet të lidhnin rripat e sigurimit.