Për origjinën, kur shkenca ngec, bibla merret si pikë fillimi, dhe pastaj historia bëhet e ngatërruar. Konflikti i Adamit dhe Evës me Satanin është një vepër e krishterë e shekullit të 6-të, e përkthyer nga një origjinal arabisht. Nuk bën pjesë në kanunin e ndonjë kishe. Libri, së pari u përkthye në gjermanisht nga ku u përkthye në anglisht, dhe fillon menjëherë pas dëbimit nga Kopshti i Edenit dhe përfundon me testamentin e përkthimin e Enokut. Theks i madh është vendosur mbi hidhërimin dhe pafuqinë e Adamit në botën jashtë kopshtit, ku Gjarpri i ndëshkuar përpiqet të vrasë Adamin dhe Evën, por parandalohet nga Zoti, i cili përsëri e ndëshkon Gjarprin duke e bërë atë memec. Satani gjithashtu përpiqet të mashtrojë dhe të vrasë Adamin dhe Evën disa herë. Por Zoti i shpëton dhe e krahason këtë ngjarje me Ringjalljen e ardhshme të Krishtit. Kaini vrasësi i parë, përshkruhet si tepër ‘i keq’. Pasardhësit e tij bëhen Nefilimë – (të parët), “njerëzit e fuqishëm” të Zanafillës.
Zoti parashikon edhe disa ngjarje të tjera biblike në të ardhmen, përfshirë Noen dhe përmbytjen e madhe. Pasardhësit e Noas themeluan nga një komb, dhe secili komb formoi gjuhën e vet. Konfuzioni ndodhi në kohën e Pelegut, birit të Eberit, që ishte biri i Semit, birit të Noes. Pelegu ishte i pari i Pellazgëve, i cili fillimisht u vendos poshtë malit Ararat, vend pushimi mitik i Arkës së Noes, siç përmendet në Librin e Zanafillës.
Është pranuar se Pellazgët ishin paraardhësit e lashtë të fiseve proto greke. Herodoti dhe autorë të tjerë antikë tregojnë që Pellazgët erdhën përpara se Grekët të vendoseshin në Greqi, Azinë e Vogël dhe në shumë pjesë të Italisë. Me emrin e Pellazgëve në kohërat antike u quajt Gadishulli i Peloponezit, dhe ndoshta kulti i perëndeshës Athena-Pallada, nga vjen fjala “Palladium”, imazhi prej druri i një perëndeshë. Qyteti që zotëronte palladiumin konsiderohej të ishte nën kujdesin e perëndeshës. Rreth palladiumit, që ruhej në Trojë, ekzistonte një legjendë që ai ra nga qielli. Pasardhësit e Eneas e sollën atë në Romë dhe që atëherë palladiumi u mbajt në tempull. Hesiodi thotë se Enea ishte një paraardhës i Adriatikut Veneti (Heneti) në Etruria. ‘Pelasg’ vepron si përfaqësues i popullsisë autoktone të Italisë. Është e mundur që një pjesë e Pellazgëve, gjatë zhvendosjes, të kenë shkuar fillimisht në Arkadia dhe prej andej në Itali. Kjo u dha shkas autorëve të mëvonshëm t’i thërrisnin me një emër të ri Pellazgët italianë – Arkadët. Është gjithashtu domethënës, për shembull, që emrat e popujve baltikë të Letonisë, Lituanisë dhe popullit të Italisë – Latinët kanë të njëjtën rrënjë – Lat, duke ruajtur lidhjen me emrin antik të Pellazgëve (Palathi)
Etimologjia e emrit “Pellazg” është e ngjashme me shqipen e “bardhë”, me të njëjtin përkthim ruajtur në kuptimin origjinal në gjuhët latine dhe balto-sllave. Krahaso baltas (lituanisht) – beliy (rusisht) – do të thotë ‘e bardhë’, balts (letonisht) – do të thotë ‘e bardhë’, blanc, alba (latinisht) – do të thotë ‘e bardhë’.
E njëjta origjinë, që do të thotë ‘e bardhë’ është termi ‘Baltika (Baltik)’ – përmes formës më të lashtë ‘Plada’, që rrjedh nga etnonimi – Palathi (Pellazgë). Gjithashtu në kufirin me Lituaninë dhe Letoninë janë edhe Bjellorusët, në etnogjenezën e të cilëve morën pjesë edhe fiset Balltike. Nuk është rastësi që një nga emrat historikë të Bjellorusëve ishte Baltorusët, që do të thotë ‘rusë të bardhë’. Pasardhësit e Pellazgëve ose të lidhur me Pellazgët, mund të jenë shfaqur në Shtetet Balltike në 1300 – 1200 para erës sonë, pasi morën pjesë në Luftën e Trojës. Pellazgët luftuan në anën e Trojanëve dhe pas disfatës, një pjesë e tyre, si Lelegët, Brezhanët, Dardanët, Veneti, etj., të kryesuar nga Enea migruan nga Troja në Itali, duke sjellë këtu emrin e etruskëve (Etruria).