Mario Bellizzi: Antropologjia e vetmisë së një qyteti arbëresh të Kalabrisë

Le rovine a Carfizzi

Appena ieri eravamo dentro questa Realtà, oggi da fuori osserviamo quello che c’era dentro e che forse non capivamo. Ci aggrappiamo come naufraghi per spiare dalle finestre ormai inesistenti il nostro passato da cui siamo stati estromessi. Le nostre cappelle Sistine erano come questa stanza a Carfizzi, blu cobalto, imitava il cielo dei giorni in cui i muratori e altre maestranze guardavano il sole e la volta celeste, la campagna, le armonie dei cuori e delle coscienze ribelli da sempre.

Antropologjia e vetmisë

së një qyteti arbëresh të Kalabrisë

Vetëm dje ishim brenda këtij Realiteti, sot nga jashtë vëzhgojmë se çfarë kishte brenda dhe që mbase nuk e kuptonim. Ne kapemi si hedhur për të spiunuar nga dritaret tani jo ekzistente të kaluarën tonë nga e cila jemi dëbuar. Kishat tona Sistine ishin si kjo dhomë në Karfici-Hora, blu kobalt, duke imituar qiellin e ditëve kur muratorët dhe punëtorët e tjerë shikonin diellin dhe qemerin qiellor, fshatin, harmonitë e zemrave dhe ndërgjegjet rebele.

Anthropology of the solitude

of an arbëresh village of Calabria

As soon as yesterday we were inside this Reality, today from outside observe what was inside and maybe we did not understand. We cling as shipwrecked to spy from our now inexistent windows our past from which we were ousted. Our Sistine chapels were like this room in Carfizzi, cobalt blue, imitating the sky of the days when masons and other workers looked at the sun and the sky, the countryside, the harmonies of hearts and rebel consciences.