Ilir Levonja: Bllanja

Pas mesnate burri doli i lojtur mendsh prej shtëpisë dhe mori rrugën e varrezave duke shkelur gjithë droje mbi hapat e tij.

-Kam kohë që nuk ndiej aromën e gruas në shtëpi, -i tha ai rojës tek porta. -Darkave kam përshtypjen se ajo do të vijë e do më sjelli kafenë. Por nuk ndodh, nuk vjen, nuk duket gjëkundi.

Tjetri mblodhi supet, nxorri paketën dhe i dha një cigare, kishte parë shumë raste të tilla.

-U bënë vite? -e pyeti.

-Jo shumë, pesë vjetë, -tha burri.

-Më vjen keq por s’ke ç’bën, – tha roja.

Fryu një dufmë e ftohtë ere, poshtë nga përroi erdhi klithma e një shpendi.

-Trembesh? -e pyeti roja.

Burri e pa gjatë, bëri një lëvizje me dorë sikur t’i thoshte se ndihej i paqartë, i çuditshëm por edhe i kthjellët.

-Jo, mos mendo se e bëj nga lajthitja, -tha ai. -S’ka grua tjetër që ta mposhti atë. Qe e gjerë, e bukur dhe të bënte ta dashuroje në çdo çast.

-Po të mos ishim takuar do të mendoja ndryshe për ty, -i tha roja. -Ti more guximin dhe erdhe, unë të njoha. Nuk mundem të të përgojojë.

Kërciti llozi i rëndë, roja shtyu derën nga brenda. Burri bëri përpara me hapa të sigurtë. Rruga mes qiparisëve qe e shkretë dhe plot me erë. Midis varreve drithëroheshin flakëza fosforeshente dhe plot shpirtra njerëzish. Të gjithë nuk ishin veçse kujtime të të gjallëve të mbetur mbrapa. Një varr është një asterisk që të shpie te libri i radhitur i një njeriu. Burri mbeti për pak më këmbë. Tymoste me shpejtësi. U desh një copë herë e mirë që të ambjentohej në natë. Dikur u kujtua për vendin. Më në fund e gjeti.

-Më mori malli prandaj erdha, -i tha ai dhe lëmoi me pëllëmbën e dorës mermerin, fotografinë brenda porcelanit, datimet dhe psherëtiu. Nxorri nga xhepi paketën, kurse nga gjiri një shishe ponçi dhe dy gota. Njërën e vendosi përpara fotografisë, e mbushi. Pastaj edhe tjetrën që mbante në dorë. La shishen tek këmbët dhe u ul në cep të varrit.

-Pi edhe ti me mua, -i tha dhe trokit gotën.

Ndezi dy cigare. Filloi t’i rrëfente shumë e shumë gjëra. Lëngu i ponçit po e ngrohte më tepër nga historitë që po tregonte. Sepse po ndjehej më i lirë, më entuziast. Mbushi gotat rishtas njëra pas tjetrës dhe fjalosej sikur asgjë të mos kishte ndodhur. Roja i varrezës kaloi aty pari dhe nuk i foli. As ai s’e ndjeu. Dy burrat nuk i lidhte më asgjë në atë kohë. Më mirë që ishte natë. Të gjitha gjërat në errësirë ftohen e ftillohen më pranë tokës dhe njerëzores.

Dikur burri vërejti i shtangur se gota e gruas ishte e përgjysmuar.

-Po pi me mua si atëhere, -i tha ai i lumtur.

Doli prej vetes së tij ndofta si pjellë e providencës a e ekstazës, një tjetër njeri i cili thuajse kishte të njëjtat tipare me ‘të. Dhe zuri ta gjuante me fjalë. Burri besoi natyrshëm praninë e një të treti dhe i tha sërish të njëjtat fjalë që shqiptoi më sipër:

-Po pi me mua si atëhere…

Tjetri ia priti:

-Tek ty nuk rron më asnjë ndjenjë. Kushedi se kur do të bëhesh edhe një herë njeri.

-Gjemë një grua tjetër që të më hapë një bllanjë më të madhe se kjo që kam nën gjirin e majtë, -tha ai dhe zbërtheu pallton, pastaj këmishën dhe tregoi bllanjën poshtë gjoksit. Qe një bllanjë ovale e formuar prej gjakut të mpiksur.

-U bënë kohë tashmë, vite u bënë… pikon nga zemra një gjerbë gjaku sepse kjo grua ishte përditë e bukur dhe nuk gjëndet më, -tha ai.

Megjithatë ai tjetri arriti ta ngrinte që andej, ndofta nga që i dukej tepër i pirë. Rrugët ishin të shkreta e të ftohta. Ballëzat e bordurave ishin të lagura nga pemët gati të shuara. Gjëkundi se ndihej shfryrja e ekspresit.

Në pragun e derës kur po ndaheshin, i dëshpëruar, i brengosur, burri i tha:

-Më trego të vërtetën?

-Sigurisht!

-Si burri-burrit?

-Si burri-burrit! -ia ktheu tjetri.

-Përse ma vrave gruan?

Sozia u kthye vringthi mbrapa, u rrëzua nëpër shkallë, u ngrit prapë dhe prapë vrapoi gjithë e duke u bërë erë.

Tek plasej në shtrat, burri pohoi:

-Gjithmonë kisha dyshuar, -tha ai, edhe pse i bindur se ai që iku nuk ishte askush tjetër por vet ai.

———-

Lushnje (1996)