Haris Vongli: Lëmsh nomad…
Kur mblidhet një lëmsh në stomak – lëmsh nomad –
E ka gjenezën tjetërkund, prej shpirtit e mandej gjithkund.
Nëpërmjet qiejve të frymëmarrjes ngjitet në sy
E shpërthen rrëke, pa nevojë për fjalë, pa fe.
Bota jashtë teje s’ka kurrëfarë lidhje gjaku,
absurdi i njerëzve të lirë është vetë liria e tyre e pa fre.
Dhe ka hije, dhe ka padrejtësira, dhe ka lojra–plot.
Dhe ka gabime, e gabime, gabime ndër gabime,
E s’do mend që ka ndërgjegje bosh.
Mishin nga vetja s’e shkul dot,
të mohosh gjithçka që në fakt s’të përfaqëson.
Hëna dhe dielli shtriqen
Sa herë shpërbëhen mbi natyrë, e ndryshojnë atë,
Por jo njeriun, njeriun dot nuk e ribëjnë.
Njeriu është i mjerë.
Në delirin e tij ha bukë e gabime,
Pa asnjë thërrunde distancë nga e vërteta.
E kështu i mbijeton vetvetes
E kështu jeton,
Një mashtrim të madh –
Praninë e dashurisë,
kur ajo e tëra mungon, kokë e këmbë.
Kur nuk t’u ofrua dot një shtëpi e ngrohtë
Lëmshi është nomad,
Ashtu si jeta.
E punë e madhe – më mirë një jetë nomade
Se një gënjeshtër e madhe –
Me gjakun-ujë e bukë thatë me gabime.
Hajdeni, turruni mbi Tokë,
çdokush ka të drejtë të paktën të rrojë.
E një njeri që thjesht rron, nuk mund të dominojë.
Kur mblidhet një lëmsh në stomak–lëmsh nomad.