Rachel Sharansky Danziger: Terrorizmi është këtu përsëri, por unë refuzoj të jetoj në terror

Terrorizmi është pervers sepse merr të gjitha pjesët më të mira të tua dhe i kthen kundër teje, duke i dhënë formë brendësisë tënde në një sëmundje autoimune.

Ju e doni jetën.

Ju dëshironi të jetoni.

Epo, tani kjo dashuri ushqen terrorin tuaj, duke nxitur frikën që krijojnë armiqtë tuaj.

Ju i doni fëmijët tuaj. Ju dëshironi që ata të lulëzojnë, të rriten dhe të përparojnë.

Epo, tani do t’i shikoni teksa largohen nga shtëpia në mëngjes dhe dobësia e tyre do t’ju çmendë.

Ju e doni njerëzimin.

Jeni të aftë për empati.

Epo, tani ndjeshmëria juaj do t’ju sjellë pikëllim – pikëllimin e viktimave, të familjeve të tyre, të të dashurve të tyre. Dhe ky pikëllim do t’ju rëndojë, poshtë, poshtë, duke gërryer mbrojtjen tuaj kundër panikut.

Sajtet e lajmeve thonë se pesë të vdekur sot; dy të vdekur pardje; katër të vdekur një javë më parë.

Kopshti i fëmijës tim thotë, ju lutemi, kini shumë kujdes që të mos lejoni të huajt të hyjnë!

Shkolla e vajzës sime thotë se ne nuk do t’u kërkojmë më nxënësve të klasës së gjashtë të qëndrojnë përreth dhe të monitorojnë udhëkryqin në mëngjes. Kryeministri thotë se një valë terrorizmi vrastar është përpara nesh.

Zemra ime thotë jo, jo, jo. Jo përsëri, jo përsëri.

Kujtimet e mia dalin për t’u shërbyer armiqve të mi.

Ne jemi fëmijët e Intifadës së Dytë. Ne jemi fëmijët që mësuam të ndalojmë dhe të dëgjojmë kur sirena e një ambulance bërtiste nga ne – nëse do të kishte vetëm një ambulancë, mund të vazhdoni dhe të lini shqetësimin tuaj. Më shumë dhe më mirë kontrolloni lajmet.

Ne jemi fëmijët që kemi marrë pjesë në shumë funerale. Varrosëm shokët e shkollës, fqinjët dhe miqtë.

Jemi fëmijët që e kemi matur kalimin e kohës me “a ishte para sulmit të Sbarros, ishte pas familjes Gavish?” Ne jemi fëmijët të cilëve Shabati u gris me lajmet për 21 të vrarë, për masakrën e hotelit në park me 30 të vdekur.

I them vetes se nuk kam ende frikë. Ndoshta kjo nuk do të jetë një Intifada, apo jo? I them vetes se nuk kam ende frikë. Kryeministri mund të jetë duke e ekzagjeruar, apo jo? Sa më shumë që ia bëj vetes këto pyetje, aq më shumë ndjej frikën që mblidhet kundër shqetesimeve të mia e represionit të ashpër. Është atje, është atje, është pothuajse këtu, do të mbytem.

I them vetes: pusho së luftuari, e dashur. Ju e dini më mirë. Ndryshoni metaforat tuaja: mos e mendoni frikën tuaj si një ortek, si një përmbytje që do të vijë. Mendoni si një gjë, një objekt, një pjesë të pajisjes. Mbaje në duar, këtë frikën tënde. Shikojeni, shikoni fytyrën e tij dhe thoni – faleminderit.

Ju keni bërë punën tuaj. Ti theksove dhe shprehe vlerat dhe dashuritë e mia duke më treguar se sa keq tërhiqem nga mundësia për t’i humbur ato. Por tani më duhet të përqendrohem në dashuritë e mia, e dashur frika ime e dobishme dhe kështu puna jote mbaroi.

Lamtumirë. Kur ju lëshoni një pjesë të pajisjes, ajo është e detyruar të ndjekë angazhimin e saj të brendshëm ndaj ligjeve të fizikës dhe të rrëzohet. Por në hapësirë, pikërisht ky përkushtim do të thotë që ju mund të shikoni se çfarë e lëshoni të fluturojë larg. I them vetes: Frika është bërë të fluturojë larg. Ky është ligji që i përmbahet, kjo është natyra e tij.

Unë i them vetes: Beso në këtë. Unë i them vetes: Bëje këtë ligj ligjor të fizikës në mendjen tënde. Terrori është pervers sepse dëshiron të ushqejë dashuritë e mia me frikën time dhe kështu të më skllavërojë. Por unë mund ta bëj frikën time në një gjë që fluturon dhe lë pas vetëm dashurinë.