Niko Kacalidha: Katër qiparisa zgjateshin në muzg

 

Nga plepat doli hëna

Gjurmët le mbi rërë në ditët ujore të

plazhit dhe ike.

Pylli i dendur i perëndimit mbyllte dritaret

e fundit.

Ti ike. Të mori treni i fundit dhe nga plepat

doli hëna.

Me një tren të tillë pas hënës ika dhe unë.

Në plazh të tjerët laheshin dhe

dashuroheshin

Nga maja e plepave pas nesh përsëri doli

hëna.

Gjurmët le mbi rërë në ditët ujore të

plazhit dhe ike…

 

E fshehta e kësaj mbrëmje

Mbrëmë ishin mbledhur të gjithë në

dhomë.

Dhe unë isha kthyer në shtëpi.

Në mbrëmjen e verës pranë dritares rrija.

Si një astronom vështroja yjet.

S’isha astronom këtë mbrëmje.

Ndoshta qeshë poet, dashnor a diçka tjetër?

U rrite, tha nëna mbrëmë në shtëpi,

gjeje vetë nusen tënde dhe leri yjet!

Si e zbuloi nëna ime të fshehtën e

mbrëmjes

mes mirazhit që dridhej nga hëna?

 

Zogu i dëborës

Dëbora binte në oborr.

Zogjve u dridhej gjoksi.

Rojë mbuluar me dëborë,

në degë, qëndronte borsi.

Zogjtë në guva natë, ditë,

gjersa bora të shkrinte.

Borsi kërcente në okitë.

Dhe bora le të binte.

Borani i borës në të ftohtë

mbi degët e një dardhe,

si ndonjë bard lirik i fortë,

endej visoreve të bardha.

Dëbora binte tejembanë.

Zogjve u dridhej gjoksi.

Shtegtonin nëArabistan.

N’okitë qëndronte borsi.

 

Sonte

Sonte s’dua të fle, jo nga marazi i dashurisë

si Milosao që mbeti në netët e gjata magjike

me ëndrra dashurie në peisazhin baritor.

Sonte vërtiten pëllumba të bardhë drite,

nën një qiell të gjerë e të kaltër të dritës.

Fëmijët në rrugë trokasin duart për ardhjen

e zambakut të kuq.

Nënat ndezin globin e dritës, sikur ndezin

një hënë.

Vajzat nën shtylla grumbuj-grumbuj

këndojnë këngë.

Në brigje, nën shtylla, mbi shtylla, në

dendësinë

e dritave ndizen këngë.

Sonte jam me ta dhe do të jem me ta.

Sonte me fëmijët në rrugë trokasim duart.

Sonte me nënat tona ndezim në dhomë

hënën.

Sonte me vajzat nën shtylla këndojnë me

ison

e krahinës, në brigje, nën shtylla, mbi

shtylla.

Gjumi s’më zë në peisazhin e dendur të

dritës.

‘Vargje të zgjedhura’, botim jubilar i Lidhjes së Shkrimtarëve, 1969.

 

Ndiqja macet nëpër shi…

Kohë e fëminisë së largët, pranë dritares

më troket.

Ku kam bredhur nëpër lagje e kur

kridhesha në det.

Ku rrëzoja boçe bredhash, tundja degët e

qershisë.

Ndiqja ketrat nëpër pyje, ndiqja macet

nëpër shi.

Gjithë mollët e vendlindjes, ndaj dritares

një fluger.

Prapa brigjeve të mia, gurët janë kope me

dele.

Çamarrok, do të thonë të tjerët:“Je naiv,

more derëzi!”

Unë prapë kam për t’u thënë:Ndiqja macet

nëpër shi…

“Studenti” dhjetor, 1969.

 

Katër qiparisa zgjateshin në muzg

Katër qiparisa zgjateshin në muzg.

Fryu veriu i natës, njëri u këput.

Në mëngjes u zgjuam, dheu qe acar.

Qiparisi i anës, mespërmes qe çarë.

Tre të tjerë rrinin mbështjellë në borë.

Si bardë vështronin brymën dimërore.

Në mëngjes rrugicat bora kishte zënë.

Me një vig e ngritëm bardin tonë të rënë.

Ahe, pisha, bredha, zgjateshin në muzg.

Bardët mes dëbore mbartnin lart një bust.

“Zëri i Rinisë”, maj 1970.

 

Vjeshtë

Dendur retë u varën si mjekra e mbretit

Lir.

Vjeshta mblidhte qilimin e gjelbër.

Vjeshta shtronte qilimin e verdhë.

Një tren kaloi mespërmes vjeshtës me një

lokomotivë të zgjuar,

e zgjuar si fëmijë që rend dhe fërshëlen.

Përse fërshëllente lokomotiva në mes të

vjeshtës?

Mos vallë nga rrushi i bollshëm dhe

hurmat

e mëdha?

Vjeshta mblidhte qilimin e gjelbër.

Vjeshta shtronte qilimin e verdhë.

Ne e shkelëm qilimin e verdhë të vjeshtës

të dy nën një çadër si lulekëmbanë.

Vend na bënin në qytet gështenjat e egra,

vend na bënin në qytet tulipanët.

Ne e shkelëm qilimin e verdhë të vjeshtës,

rënien e gjetheve, pëshpëritjet gjatë rënies.

Me ne, gështenjat, tulipanët dhe qyteti

është.

Vjeshta le ta mbledhë qilimin e gjelbër.

Vjeshta le ta shtrojë qilimin e verdhë.

Le të varen retë e vjeshtës si mjekra e

mbretit Lir.

“Zëri i Rinisë”, 1972.

 

Shtrimi imagjinar i shtratit nusëror

 

Netëve kur fle ka ca fantazi të shthurura.

Jashtë ka njerëz dhe zhurmë dhe është ora

tetë.

Rrugica e tij dimërore tani ka mbetur e

shkretë.

Dëborë mbi çatitë e bredhat në fund të

rrugicës.

Kërcen nga shtrati, mbështetur në xham

duke

ndezur një shkrepse.

(Po vajza shkoi me një të ri,

nën një tjetër bredh, nën një tjetër bli)

Gravurat e drurëve tani janë të shkreta.

Dhe është ora dhjetë dhe është

dymbëdhjetë.

(Po vajza shkoi me një të ri,

nën një tjetër bredh, nën një tjetër bli).

Netëve kur fle ka ca fantazi të shthurura,

vetë,

duke shtruar shtratin nusëror.

Ndez shkrepse pas dritares duke përgjuar

udhën

dimërore.

Bora është e brishtë, bora është e butë.

Puthjet e të rinjve bëjnë fëmijë të bukur.

“Zëri i Rinisë”, gusht 1972.

 

Shqetësim pranveror

– Ç’faj bëra mbrëmë që më nxori babai

jashtë?!…

Erdhi prilli dhe ka ca mbrëmje që flas me

gjethin.

Dal deri vonë reklamave të filmave.

Çarçafët e mi mbajnë erë dashurie.

Rri deri vonë me dritare hapur në çarçafët

e hënës.

Gjumi s’më zë, vetëm ëndrra….

Përparësja ime lyer me shkumës.

Në fletoret e mia të maturës shkarravina të

çuditshme.

Inicialet e emrit të tij në faqen

trembëdhjetë.

Mbrëmë nuk m’u dukën shkallët nga

dashuria.

Ç’faj bëra unë që më la babai jashtë e

numëroja yjet.

Sot, as astronominë nuk e di, as

ekuacionet e ditës.

“Zëri i Rinisë”, gusht 1972.

 

Impresionet e dy poetëve

Era hedh në skaj të vjeshtës fjalët e

gështenjave.

Poetët në breg të detit thonë se mbetën pa

atdhe.

Nata e lagur nën ullinjtë, flokët e De Radës

lag.

Unë nuk bej vetëm lirika, -thotë poeti, atje

larg.

Mos harro, bir Serembe që t’u thuash

brezave,

se prej kohësh nën ullinj s’na zë gjumi për

atdhe.

Hëna si fyfyrë liriku mbi shtëpitë e

fshatrave,

u thotë mbrëmjeve në ëndërr:ej, si flini pa

atdhe?

Era hedh në vesë të vjeshtës degë malli

dhe ullinj.

Bëjnë lirika atje ndër brigje dhe i nisin në

shtëpi.

“Zëri i Rinisë”, gusht 1972./exlibris