La voce modernissima della poesia americana, Emily Dickinson

Angela Kosta  

Se leggo un libro che mi gela tutto il corpo tanto che nessun fuoco potrebbe mai scaldarmi so che quella è poesia. Se avverto concretamente come se il culmine della testa mi fosse strappato via, so che quella è poesia. Sono questi i soli modi che conosco. Non ce ne sono altri.

Emily Dickinson, è nata il 10 dicembre 1830 ed è scomparsa il 15 maggio 1886. Tutt’ora rimane una voce modernissima della poesia americana. Vissuta nel più totale isolamento, sempre chiusa tra le mura della sua stanza ad Amherst, Emily Dickinson ha saputo creare una poesia piena di vita, di natura, di amore, di mistero. Emily Dickinson è considerata la più importante poetessa americana del XIX secolo grazie all’enorme potenza evocativa dei suoi versi. Infatti lei dedica la sua intera esistenza alla poesia. All’età di trent’anni decide di isolarsi dal mondo e di vivere in casa, esaminando la propria anima e le proprie inquietudini. Le sue poesie rivelano sia una nota spensierata, un inno alla giovinezza, sia una nota più negativa, venata dal senso di morte e di oscurità.

IL CUORE È LA CAPITALE DELLA MENTE

La mente è uno stato singolo
cuore e mente insieme
compongono un singolo continente.
La popolazione è:
uno numerosa quanto basta
questa nazione estatica
cercala: sei Tu!

VEDERLA È UN DIPINTO

Vederla è un dipinto
sentirla è una musica
conoscerla un’intemperanza
innocente come giugno
non conoscerla una tristezza
averla come amica un calore
vicino come se il sole
ti brillasse nella mano.

UNA PAROLA MUORE

Quando è detta
dice qualcuno
Io dico che proprio
quel giorno
comincia a vivere.

È UNA CURIOSA CREATURA IL PASSATO

È una curiosa creatura il passato
ed a guardarlo in viso
si può approdare all’estasi
O alla disperazione.
Se qualcuno l’incontra disarmato,
presto, gli grido, fuggi!
Quelle sue munizioni arrugginite
possono ancora uccidere.

LA SPERANZA È QUELLA COSA PIUMATA

La “Speranza” è quella cosa piumata
che si viene a posare sull’anima.
Canta melodie senza parole
e non smette mai.

E la senti dolcissima nel vento
e dura deve essere la tempesta
capace di intimidire il piccolo uccello
che ha dato calore a tanti.

Io l’ho sentito nel paese più gelido
e sui mari più alieni.
Eppure mai, nemmeno allo stremo,
ho chiesto una briciola di me.

—————————–

Zëri modern i poezisë amerikane, Emily Dickinson

 

Nëse lexoj një libër që ma ngrin gjithë trupin, aq shumë sa që asnjë zjarr nuk mund të më ngrohë, e di që ajo është poezia. Nëse konkretisht ndjej sikur më është shkëputur maja e kokës, e di që ajo është poezia. Këto janë mënyrat e vetme që njoh. Nuk ka të tjera.

Emily Dickinson, lindi më 10 dhjetor 1830 dhe vdiq më 15 maj 1886. Edhe sot e kësaj dite ajo është ende një zë modern i poezisë amerikane. Teksa jetonte në izolim total, gjithmonë e mbyllur brenda katër mureve të dhomës së saj në Amherst, Emily Dickinson mundi të krijojnte një poezi plot jetë, natyrë, dashuri e mister. Emily Dickinson konsiderohet poetja më e rëndësishme amerikane e shekullit të XIX, falë fuqisë së madhe evokative të vargjeve të saj. Në fakt ajo gjithë ekzistencën e saj ia përkushtoi poezisë. Në moshën tridhjetë vjeç vendosi të izolohet nga bota dhe të jetojë në shtëpi, duke ekzaminuar brendësinë e shpirtit dhe ankthet e tij. Poezitë e saj zbulojnë një notë të shkujdesur, një himn për rininë dhe një notë më negative, të ngjyrosur me ndjenjën e vdekjes dhe errësirës.

ZEMRA ESHTE KRYEQYTETI I MENDJES

Mendja është një shtet i vetëm,
zemra dhe mendja së bashku
përbëjnë një kontinent të vetëm.
Popullsia është: një shumicë aq sa mjafton
ky komb mahnitës
kërkoje: je Ti!

TA SHOHËSH ËSHTË NJË PIKTURË

Ta shohësh është një pikturë
ta dëgjosh është muzikë
ta njohësh një mospërmbajtje
e pafajshme si qershori.
Të mos e njohësh një trishtim
ta kesh si shoqe një ngrohtësi
të afërt sikur dielli
të të shkëlqente në dorë.

NJË FJALË VDES KUR ËSHTË THËNË

Një fjalë vdes
kur është thënë
thotë dikush.
Unë them që pikërisht atë ditë
fillon të jetojë.

ËSHTË NJË KRIJESË KURIOZE E KALUARA

Është një krijesë kurioze e kaluara
dhe ta shikosh në fytyrë
mund të arrish në ekstazë
ose të dëshpërohesh.
Nëse dikush e takon i paarmatosur,
Shpejt, i bërtas, ik!
Ato municionet e saj të ndryshkura
ende mund të vrasin.

SHPRESA ËSHTË AJO GJË ME PENDË

“Shpresa” është ajo gjë me pendë
që vjen për të pushuar në shpirt.
Këndon melodi pa fjalë
dhe nuk ndalet kurrë.

Dhe e ndjen ëmbëlsisht në erë
dhe e ashpër duhet të jetë stuhia
e aftë të frikësojë zogun e vogël
që u ka dhënë ngrohtësi shumë vetave.

Unë e dëgjova në vendin më të ftohtë
dhe në dete alienësh.
Megjithatë kurrë, as në rraskapitje,
kërkova një thërrime prej meje.

 

Përgatiti dhe përktheu: Angela Kosta.

25 Korrik 2023