Angela Kosta: Il celebre figura della letteratura italiana, Gabriele D’Annunzio

L’Ideale avvelena ogni possesso imperfetto; e nell’amore ogni possesso è imperfetto e ingannevole, ogni piacere è misto di tristezza, ogni godimento è dimezzato, ogni gioia porta in sé un germe di sofferenza, ogni abbandono porta in sé un germe di dubbio; e i dubbi guastano, contaminano, corrompono tutti i diletti.

Gabriele D’Annunzio è nato il 12 marzo 1863 a Pescara ed è  deceduto il 1 Marzo 1938. Lui è stato uno scrittore, poeta, drammaturgo, militare, politico, giornalista e patriota italiano, simbolo del decadentismo e celebre figura della prima guerra mondiale, dal 1924 insignito dal Re Vittorio Emanuele III del titolo di Principe di Montenevoso.
LA PIOGGIA NEL PINETO

Taci. Su le soglie
del bosco non odo
parole che dici
umane; ma odo
parole più nuove
che parlano gocciole e foglie lontane.
Ascolta. Piove
dalle nuvole sparse.
Piove su le tamerici
salmastre ed arse,
piove su i pini
scagliosi ed irti,
piove su i mirti divini,
su le ginestre fulgenti
di fiori accolti,
su i ginepri folti
di coccole aulenti,
piove su i nostri volti silvani,
piove su le nostre mani ignude,
su i nostri vestimenti leggieri,
su i freschi pensieri
che l’anima schiude novella,
su la favola bella che ieri
t’illuse, che oggi m’illude,
o Ermione.

Odi? La pioggia cade
su la solitaria verdura
con un crepitío che dura
e varia nell’aria
secondo le fronde
più rade, men rade.
Ascolta. Risponde
al pianto il canto delle cicale
che il pianto australe
non impaura,
né il ciel cinerino.
E il pino
ha un suono, e il mirto
altro suono, e il ginepro
altro ancóra, stromenti diversi
sotto innumerevoli dita.
E immersi noi siam nello spirto silvestre,
d’arborea vita viventi;
e il tuo volto ebro
è molle di pioggia
come una foglia,
e le tue chiome
auliscono come
le chiare ginestre,
o creatura terrestre
che hai nome Ermione.

Ascolta, ascolta. L’accordo
delle aeree cicale
a poco a poco più sordo
si fa sotto il pianto
che cresce;
ma un canto vi si mesce più roco
che di laggiù sale,
dall’umida ombra remota.
Più sordo e più fioco
s’allenta, si spegne.
Sola una nota ancor trema, si spegne,
risorge, trema, si spegne.
Non s’ode voce del mare.
Or s’ode su tutta la fronda
crosciare
l’argentea pioggia
che monda,
il croscio che varia
secondo la fronda
più folta, men folta. Ascolta.
La figlia dell’aria
è muta; ma la figlia
del limo lontana,
la rana, canta nell’ombra più fonda,
chi sa dove, chi sa dove!
E piove su le tue ciglia,
Ermione.

Piove su le tue ciglia nere
sicché par tu pianga
ma di piacere; non bianca
ma quasi fatta virente,
par da scorza tu esca.
E tutta la vita è in noi fresca
aulente,
il cuor nel petto è come pesca intatta,
tra le pàlpebre gli occhi
son come polle tra l’erbe,
i denti negli alvèoli son come mandorle acerbe.
E andiam di fratta in fratta,
or congiunti or disciolti
e il verde vigor rude
ci allaccia i mallèoli
c’intrica i ginocchi
chi sa dove, chi sa dove!
E piove su i nostri vólti silvani,
piove su le nostre mani ignude,
su i nostri vestimenti leggieri,
su i freschi pensieri
che l’anima schiude novella,
su la favola bella che ieri
m’illuse, che oggi t’illude,
o Ermione.

—————————————-

Figura e shquar e letërsisë italiane Gabriele D’Annunzio.

Ideali helmon çdo zotërim të papërsosur dhe në dashuri çdo posedim është i papërsosur dhe mashtrues, çdo kënaqësi është e përzier me trishtim, çdo kënaqësi përgjysmohet, çdo gëzim mbart brenda saj një farë vuajtjeje, çdo braktisje mbart brenda saj një farë dyshimi; dhe dyshimet prishin, ndotin, korruptojnë të gjithë të dashurit.

Gabriele D’Annunzio lindi më 12 mars 1863 në Pescara dhe vdiq më 1 mars 1938. Ai ishte shkrimtar, poet, dramaturg, politikan, gazetar dhe patriot italian, simbol i dekadencës dhe figurë e famshme e Luftës së Parë Botërore, që nga viti 1924 i dekoruar nga Mbreti Viktor Emanuele III, me titullin Princi i Montenevos.
SHIU NË PYLLIN ME PISHA

Pusho. Në pragjet e pyllit
nuk dëgjoj fjalët njerëzore që thua;
por dëgjoj fjalë më të reja
që flasin pikëza dhe gjethe të largëta.

Dëgjo. Bie shi
nga retë e shpërndara.
Bie shi mbi marinat e njelmëta dhe të djegura, bie shi mbi pisha me luspa dhe me push
bie shi mbi mirtat hyjnore,
mbi gjineshtrat e shndritshme
me lule te mirëpritura,
në dëllinjat e shpeshta
të përkëdheljeve aromatike,
bie shi mbi fytyrat tona pyjore
bie shi mbi duart tona të zhveshura
në rrobat tona të lehta,
mbi mendimet e freskëta
ku shpirti hapet i ri
në përrallën e bukur
që dje të mashtroi,
që sot më mashtron
o Hermione.

Dëgjon? Shiu bie
mbi pemishtet e vetmuara
me një kërcitje që zgjat
dhe ndryshon në ajër
sipas gjetheve shumë të rralla,
pak të rralla.

Dëgjo. I përgjigjet
vajtimit kënga e gjinkallave
vajtimit të jugut
nuk na frikëson
as qielli i hirtë.
Dhe pisha ka një tingull
dhe mirta një tingull tjetër
dhe dëllinja akoma më shumë,
instrumente të ndryshme
nën gishtat e panumërt.
Dhe të zhytur ne jemi
në shpirtin pyllor
të jetës së pemëzuar së gjallë
dhe fytyra jote e dehur
është e lagësht nga shiu
si një gjethe,
dhe flokët e tua profumojnë
si gjinestrat e qarta,
o krijesë tokësore
që e ke emrin Hermione.

Dëgjo, dëgjo. Marrëveshjen
e gjinkallave në ajër
pak nga pak më e shurdhër bëhet
nën vajtimin që rritet;
por një këngë përzihet më e ngjirur,
që prej andej ngrihet,
nga hija e lagësht e largët.
Më e shurdhër dhe më e zbehtë
lirohet, shuhet.
Vetëm një notë ende dridhet, shuhet,
rishfaqet, dridhet, shuhet.
Nuk dëgjohet zëri i detit.
Tash dëgjohet në të gjitha kurorat e degëzave
të gurgullojë
shiu i argjendtë
ç’pastrim barërash,
gurgullimi që ndryshon sipas kurorës së degëzave, shumë i rrjedhshëm
më pak i rrjedhshëm.

Dëgjo.
Bija e ajrit është memece;
por bija e baltës e largët,
bretkosa këndon në hijen më të thellë,
kush e di ku, kush e di ku!
Dhe bie shi mbi qerpikët e tu,
Hermione.

Bie shi mbi qerpikët e tu të zi
ndaj duket sikur po qan
por nga kënaqësia;
jo e bardhë por thuajse e gjelbëruar,
duket sikur nga lëvorja ke dalë.
Dhe e gjithë jeta është tek ne e freskët,
e parfumuar, zemra në gjoks
është si një pjeshkë e paprekur,
midis qepallave sytë janë
si burime midis barërave,
dhëmbët në hojëza janë si bajame të papjekura.
Dhe ne shkojmë nga kaçuba në kaçubë,
her të bashkuar her të ndarë
dhe jeshilllëku vrull i ashpër
na lidh kyçet e këmbëve
na ngatërron gjunjët
kush e di se ku, kush e di se ku!
Dhe bie shi në fytyrat tona pyjore,
bie shi mbi duart tona të zhveshura
në rrobat tona të lehta,
mbi mendimet e freskëta
ku shpirti hapet i ri,
në përrallën e bukur që dje
më mashtroi, që sot të mashtron
o Hermione.

Përgati dhe përktheu: Angela Kosta
26 korrik 2023