Astrit Lulushi: Horizont

Zakonisht ka hapësirë ​​të mjaftueshme për secilin. Horizonti nuk fillon ku mbaron brryli. Druri nuk është vetëm dera, por i përvetësuar dhe rimarrë nga Natyra. Edhe nëse fqinji më i afërt është larg dhe asnjë shtëpi nuk është e dukshme, përveç nga majat, horizonti është i kufizuar. Është po aq në Amerikë apo Europë sa edhe në Shqipëri, dikur e kufizuar, pa horizont – sot e ndarë në tre shtete dhe shumë diaspora. Njeriu ka diellin, hënën dhe yjet, dhe një botë të vogël për veten në Tokë.
Nerëzit në përgjithësi kanë ende frikë nga e kaluara kur u vjen në mendje errësira, dhe qeveria. E dinë se shoqëria e butë, e pafajshme dhe inkurajuese mund të gjendet në çdo objekt në Natyrë, madje edhe për mizantropin e varfër dhe më melankolikët. Asgjë nuk mund ta detyrojë njeriun të bjerë në trishtim vulgar. Ndërsa shijon miqësinë e stinëve, asgjë nuk mund t’ia bëjë jetën peshë të rëndë mbi supe.
Ndonjëherë, kur e krahason veten me njerëz të tjerë, duket sikur je më i favorizuar. Por të jesh i tillë ndonjëherë është diçka e pakëndshme. Në mes të një shiu të butë, ndjen rrahjen e pikave në çdo tingull dhe pamjet përreth, një miqësi të pafund dhe të papërgjegjshme, që i bën të parëndësishme avantazhet e imagjinuara njerëzore.
Disa nga orët më të këndshme njeriu i kalon gjatë stuhive të gjata të shiut në të gjitha stinëy e vitit, kur muzgu i hershëm nis një mbrëmje, dhe shumë mendime kanë kohë të hedhin rrënjë e të shpalosen. E gjithë toka në të cilën banojmë nuk është veçse një pikë në hapësirë. Pse duhet të ndihemi të vetmuar? A nuk është planeti në Rrugën e Qumështit? Hapësira është ajo që ndan një njeri nga tjetri dhe e bën të vetmuar.  Asnjë sforcim i këmbëve nuk mund t’i sjellë dy mendje shumë më afër njëri-tjetrit.
Çdo perspektivë për t’u zgjuar apo për të ardhur në jetë, është indiferente për një të vdekur në të gjitha kohërat. Vendi ku mund të ndodhë, është gjithmonë i njëjtë për të gjitha shqisat. Në pjesën më të madhe, lejojmë rrethanën për të krijuar rastin, që në fakt, është shkaku i shpërqendrimit tonë. Pranë nesh nuk është punëtori që kemi punësuar, me të cilin na pëlqen shumë të flasim, por punëtori, puna e të cilit jemi. Sa i madh dhe i thellë është ndikimi i fuqive delikate të planeteve Diell, Hënë dhe Yje. Duket sikur dikush i ka krijuar për njerëzit në Tokë. Pa to jeta nuk do të ekzistonte.
Kërkojmë t’i perceptojmë kur nuk i shohim; t’i dëgjojmë nuk mundemi.
Ato identifikohen me thelbin e gjërave; se nuk është hapësira që i mban të veçuar, por qëllimi i të qenit Ne; një horizont i pakapshëm për syrin tonë.