Agim Xh. Dëshnica: ZGJIM NË DIMËRIMIN E FUNDMË

 

Tregim

Dimri i ngarkuar me dëborë e shi, kaluar mbi erën e acartë, la malet nën mjegullën e mbretërimit të vet dhe zbriti në ultësira. Dimër, ftohtë, bardhë e gri!

Yjet janë arratisur lart, përtej reve. Një dritë e artë, sikur ngjitet nga thellësitë e tokës, regëtin e përvijon kreshtat e hirta, qafat e grykat dhe siluetat e drurëve të zhveshur e të vetmuar, që dalin mbi sope nga errësira. Është dielli jetëdhënës, por i vagët  në ato çaste, që pak nga pak po shfaqet mes përskuqjesh të zbehta dhe rreket të çajë e të shpërndajë mjegullnajën dimërore. Ngjitet e del hope – hope,  shkon  i vendosur drejt gjallërisë në qiell e mbi dhe.

Ujërat e zhurmshëm me copëza akujsh marrin udhën nga  lart poshtë. Ujëra, ujëra e uturima nëpër thëllim! E bardha e grija përzihen  me ngjyrën e paqëndrueshme të ujit. Valë e shkumë, gjeratore, dredha e rrëzime! Mandej humbasin në lumenj të rrëmbyer, që nuk ngrijnë kurrë me ato vrapime në mes gurësh nëpër zall, me oshëtimën shekullore.

Ndër kopshte e oborre, e parqe, një drithërimë e ftohtë përshkon barin e vyshkur, pemët, që kanë humbur gjethet dhe trazon faqen e ujërave të fjetura të liqenit. Një penel i përmasave vigane ka prishur ngjyrimet e shumta të verës së largët dhe të verdhën e përzier me portokalli të vjeshtës që shkoi.

Patat me fluturimin mbi ne kanë marrë drejtimin e jugut, ndër rreshtime me trajta të ngjashme me gërmën nismëtare të fjalës brohoritëse victoir, mes një heshtjeje të çuditshme. Si është caktuar prijësi!?

Foletë e dallëndysheve punëtore, që shtegtuan në vjeshtë, kanë mbetur shkretë, të braktisura. Prej tyre varen tashmë fije kashte e penj të kalbur, që i valëvit era.

Trumcakë të shumtë zhukatin në gjirin e selvive shtatgjata, pranë objekteve të mbyllura  të kultit, apo harbojnë të uritur në pragje, kangjella, sheshe e xhade. Ndonjë zog i vetmuar me sqepin e vogël troket në qelqin e dritares. Ç’kërkon, vallë, ashtu me ngulm dhe me frikë?

Po lejlekët? Ç’u bënë lejlekët, shtegtarët e rrallë që mbërrinin nga larg, kur moti ngrohej, mbi direkët e taracat e urës së kapitenit të anijeve tregtare!? Kemi vite që s’i shohim. Nuk është dëgjuar më kërkëllima e tyre afrikane, me atë sqep e qafë të gjatë. Nuk po e sodisim më fluturimin e tyre madhështor. Dikush u dhunoi foletë dhe qetësinë prej shpendi të urtë e të shenjtë, pa nuk u kthyen më  në foletë që lanë. Vallë, a do të kthehen mbi pullazet e shtëpive, pranë a sipër oxhaqeve në Myzeqe, Dumre, Elbasan, Berat, në fusha dhe  në qytetin e Kavajës, në Gjirokastër e gjetkë? Po kështu, janë rralluar rosat, që pasi silleshin përqark në ajër, uleshin vende – vende ndër këneta për peshk. As ngjalat e ujërave të detit të Sargaseve nuk u qasen  lumenjve  tanë të ndotur. Edhe ariu mbeti jashtë kufirit me tela, të ruajtur nga  qen  – ujq të fuqishëm. Lepuri, dhelpra e ketri  janë fshehur thellë në pyje.

Qyteti po zgjohet. U hap me krismë një portë! Edhe një tjetër më tej! Një tjetër! Dëgjohen hapa. Dëgjohet një zë, pastaj  shumë  zëra. Dalëngadalë, udha po mbulohet me gjurmë të trajtave e madhësive të ndryshme.

– Mirëmëngjes!

– Si u gdhine?

– Fal me shëndet!

– T’u rrit ndera!

Mandej zërat ngatërrohen dhe  qytetin e zgjuar e përfshin një zhurmërimë e përgjithshme.

Dhe unë dal i veshur mirë, për të mos marrë ndonjë të ftohur të papritur. Me mend e hap të kujdesshëm. Si gjithë të tjerët, ndiej veprimin e thëllimtë të dimrit, që zakonisht vjen në tokën tonë, tërthorë, nga  këndi që formojnë lindja e veriu. Bota gëzon për  shfaqjen  e dëborës së parë, në njëfarë mënyre edhe ne. Po çfarë ndodh më pas? Midis të tjerash, në thellësinë e maleve,  nëpër  kulla, në kohët kur dëbora rrëshqet  në theqafje, thonë se kanë gjetur shtatore akulli, gjysh e nip, në një përqafim vdekjeje, të përngjashme me ato të zbuluara në Pompe, për shkak të një dukurie të  kundërt, fluturimit e rrjedhjes së llavës së ndezur. Deri në njëfarë grade praninë e të ftohtit dimëror e ndjejmë edhe në shtëpitë tona me oxhaqe e soba të shuara. Megjithatë, qëndrojmë dhe mbrohemi. Shumë vetë bien dhe në fatkeqësi e pas shumë vuajtjesh, shpëtojnë me cena, ose ikin nga kjo botë e mundimshme.

Nuk këndoi më kot Mjeda ynë me një ngjyrim trishtimi, përzier me humor: “Po vjen dimni me kosë në dorë,  gjeth e bar i ka kositë”. Sikur të lajmonte për kohë tragjike, që do të vinin. Ky varg na kalon shpesh nëpër mend dhe gjuha e përcjell jashtë si shfrehje, si ankth, me avullin që del prej goje.

Jam edhe unë pjesëtar i këtij qyteti të ftohur, ashtu siç është e përvëluar në anën tjetër shkretëtira e Karakumit. Vështroj e ndiej trysninë e dimrit dhe ëndërroj pranverën nga rishfaqja e vagët e shkëlqimit të zbehtë.

Thonë se në disa vende danubiane e gjermanike po shkrijnë akujt dhe bien si muret me gurë të palidhur  mirë. Po bien, apo po i rrëzojnë rrezet e ngrohta të diellit?

Qyteti im, tani je nën pushtetin e dimrit. Gjethja e fundit u këput  e ra, ndërkohë dhe shtërgu i vonuar humbi  në shtegtim, tej vijës së largët, ku takohen deti dhe qielli. Bar të blertë e lule s’të sheh më syri. Ngjyrat tashmë janë shuar. Në sheshe e rrugë fryn era e tërbuar nga malet lindore,  por dielli dhe gjallëria njerëzore  fal gëzim e shpresë…