Dhimitër Shtëmbari: Dy fjalë malli e nderimi për ju, mësuesja ime e klasës së parë!

Në një nga ditët e dimrit të vitit 1953. Përmes një shiu që nuk dinte të pushonte, ne, një grup nxënësish nga fshati Pirrë i rrethit të Lushnjes, përmes baltërave vazhdonim për në shkollë. Mbas nesh, të tjerë nxënës, nisur nga Kamçishti, tri – katër kilometër larg, bëjnë të njëjtën gjë.

Futemi në oborrin e shkollës fillore të Rrapzës dhe, ashtu të bërë ujë në teshat e trupit, hyjme në klasë.

Mësuesja jonë, Ndine Koçi, gjashtëmbëdhjetë – shtatëmbëdhjetëvjeçare, ka arritur para nesh, ka ndezur sobën, një mjet cilindrik ngrohës prej teneqeje.

– Shpejt, shpejt pranë sobës! – iu drejtohet atyre të nisur nga Kamçishti, që sapo kanë hyrë në klasë, të cilëve vetëm gjuha u ka mbetur pa lagur.

Flet kështu, ndërkohë që vet shtyhet tutje, për t’u lënë vend të lirë më të lagurve.

– Jo, mësuese; afrohuni ju pranë sobës, – dëgjohet të flasë Sehareja, nxënëse e ardhur nga fshati Kosturli.

Kishte të drejtë Sehareja. Mësuesja jonë e mirë ishte nisur shpejt prej shtëpisë së saj në fshatin Bitaj. Kishte bërë gjysmë ore rrugë kodrës gjithë baltë deri në Kolonjë e nga këtu, edhe gjysmë ore tjetër udhëtim rrugës automobilistike për të mbërritur këtu në shkollë.

Aty në klasë, sakaq, nxjerrim librat, që i mbanim futur në trup, nën këmisha, për t’i mbrojtur prej shiut.

Ndërkohë, që veprojmë kështu, në klasë futen mësueset Urani e Jorgjie Papa, të dyja nga Bubullima. Edhe ato të lagura deri në palcë.

– Keni dru për sobën? – i drejtohen mësueses sonë. – Në qoftë se nuk keni, ju sjellim ne…

– I mbani ndezur sobat, – dëgjohet të flasë drejtori i shkollës, MihalTashi. – Pasi të thahen disi nxënësit, pastaj filloni mësimin.

Mësuesja jonë, e mira Ndine, nuk di se cilin nxënës të afrojë më pare pranë sobës. Njëri prej nesh, nga Rrapëza, vazhdon të kollitet pa pushim.

– Përse ke ardhur?! – i drejtohet mësuesja.

Dhe e afron më pranë sobës. Po ku ka mbetur më vend pranë saj?! Ne jemi rreth tridhjetë nxënës.

Ka prej nesh, që sapo kanë marrë një avull në trup, tërhiqen prapa për t’i lënë vend vajzave, prej të cilave, ndonjëra – e zbathur!

– Përse zbathur?! – i drejtohet mësuesja jonë.

– I kam futur këpucët në trastë, mësuese, sepse i hoqa për të mos i lagur…

Ja kështu, mbas disa minutave pranë sobës, nisim mësimin.

Jemi ngrohur disi, por, gjithsesi, me tesha të lagura. Dhe më e lagura ndër ne është vet mësuesja. E mrekullueshmja Ndine Koçi (Saveta).

Kanë kaluar shtatëdhjetë vjet nga ajo kohë, por nuk e harrojmë tërë atë përkushtim të shkëlqyer, deri në vetëmohim, të mësueses sonë. Mbi një orë udhëtim përmes baltërave të kodrës së Bitajt, ajo vinte për të na mësuar.

Mall dhe nderim pa kufi për Ju, mësuesja ime e klasës së parë, Ndine Koçi (Saveta)!