Astrit Lulushi: Deri në fund

Dashuria është hapësirë ​​dhe kohë e bërë të perceptueshme për zemrën.

Autori francez Marcel Proust është ndoshta më i njohur për romanin e tij gjysmë-autobiografik, “Në kërkim të kohës së humbur” (i njohur ndryshe si “Kujtimi i gjërave të së kaluarës”). Tregimtari i të cilit bie në dashuri me disa personazhe. Narratori dyshon se e dashura e tij i do gratë e tjera, duke vëzhguar mënyrën e butë që ajo i shikon gratë në publik. Proust na kujton se dashuria është e papërcaktueshme dhe thellësisht shqisore. Ndërsa ne nuk mund t’i shprehim gjithmonë fjalë, ne e dimë atë kur e ndiejmë.

Kush shikon diellin nuk do të shohë dritë tjetër, por as hije Ne bëjmë nga grindja me të tjerët, retorika, por nga sherri me veten, poezi.

Disa kënaqësi nuk kuptohet tani. Kur njeriu i kishte ende prindërit, shpesh mendonte për ditët kur nuk do t’i kishe më. Tani mendon shpesh për ditët e kaluara kur i kishte dhe ndjen nostalgji. Kur të jetë mësuar me këtë gjë të tmerrshme që ata do të hidhen përgjithmonë në të kaluarën, atëherë ndjen butësisht të ringjallen për të zënë vendin e tyre pranë. Për momentin, kjo nuk është e mundur. Lëreni veten të jeni inert, prisni derisa fuqia e pakuptueshme që ju ka thyer t’ju rikthejë pak, sepse tani e tutje do të mbani gjithmonë diçka t’u thyer. Thuaji vetes edhe këtë, sepse është një lloj kënaqësie të dish se nuk do të duash kurrë më pak, se nuk do të ngushëllohesh kurrë, se do të kujtosh vazhdimisht gjithnjë e më shumë, deri në fund.