Irani në trazira: Një komb ripërcakton të ardhmen e tij

Në vitin 2022, Irani dëshmoi protesta mbarëkombëtare që i dhanë goditje të rëndësishme regjimit, një fakt i pranuar çdo ditë nga mediat e tij. Një nga katalizatorët kryesorë për këtë ndryshim është refuzimi i vendosur i popullatës ndaj çdo forme diktature, duke penguar në mënyrë efektive përpjekjet e regjimit për të mbytur kryengritjet e mëtejshme.

Media po paralajmëron zyrtarët për spektrin e afërt të një përmbysjeje dhe shpërthimi të ri shoqëror, të nxitur kryesisht nga shfaqja e një brezi të ri që shtrihet nga vitet 1980 deri në 2000, i cili përbën një sfidë të madhe.

Ky port demografik më i ri nuk ka më prirje për t’u pajtuar me regjimin. E përditshmja shtetërore, Arman-e Melli, artikulon këtë ndjenjë, duke thënë: “Brezi i ri po çmonton status quo-në”.

Gjendja e vështirë e regjimit është përkeqësuar, veçanërisht pas debaklit të tij të fundit në zgjedhjet e supozuara për parlamentin e tij dhe Asamblenë e Ekspertëve për Lidership. Duke bojkotuar këto zgjedhje, popullata ka krijuar një pikë kritike, duke e zhytur regjimin në një krizë legjitimiteti dhe duke përkeqësuar mosmarrëveshjet fraksionale brenda radhëve të tij.

Duke përshkruar situatën, Arman-e Melli paralajmëron: “Kjo përbën një rrezik të madh. Ne kemi përvojë të hidhur me radikalizmin, i cili ka depërtuar si në fraksionet principiste ashtu edhe ato reformiste.”

Shoqëria iraniane tani refuzon pa mëdyshje vlerat e regjimit dhe po distancohet gjithnjë e më shumë prej tij. Kjo vendosmëri e sapogjetur shoqërore kërkon të ushtrojë kontroll mbi fatin e saj dhe të Iranit.

Refuzimi shtrihet në të gjitha fraksionet e regjimit; edhe fraksioni i ashtuquajtur reformist ka humbur favorin dhe po përballet me moskalueshmërinë e popullit, duke paraqitur një sfidë të pakapërcyeshme për regjimin.

Arman-e Melli vëren, “Shoqëria iraniane ka kaluar nga njohja shqisore në atë perceptuese, duke njohur agjenturën e saj dhe nevojën për veprim vendimtar. Njerëzit nuk janë më të kënaqur të përfshihen në rryma politike pa rezultate të prekshme.”

Në sytë e shoqërisë moderne iraniane dhe rinisë së saj që kërkon ndryshime, ka kaluar epoka e konsolidimit të pushtetit politik dhe fetar nën një figurë të vetme, që mban titullin Velayat-e Faghih (Udhëheqës Suprem). Shfrytëzimi i fesë dhe shenjtërisë nga regjimi brenda shoqërisë tradicionale të vendit nuk ka më ndikim mbi besimet dhe votat iraniane.

Arman-e Melli shtjellon: “Në shoqëritë tradicionale, karizmatike, mospajtimet janë të pakta dhe direktivat e pleqve ndiqen pa diskutim. Sot, megjithatë, iranianët janë mendimtarë kritikë, duke i bazuar vendimet në performancën dhe vlerësimin e individëve dhe rrymave politike. Shoqëria iraniane është e përgatitur për radikalizëm.”

Përmes luftës dhe rezistencës së palëkundur gjatë katër dekadave të fundit, shoqëria iraniane dhe pararojat e saj e kanë sjellë regjimin në prag të kolapsit. Nuk ka mbetur asnjë burim që ky regjim të shfrytëzojë. Mbi 45 vjet, ajo investoi shumë në një qasje të veçantë, vetëm për të humbur gjithçka me një goditje.

I lirë nga kapaciteti për vendime të reja strategjike ose taktike, regjimi e gjen veten me vetëm një rrugë të mundshme përpara: vetë-rrethimin e pashmangshëm që çon në përmbysjen e tij përfundimtare.