Astrit Lulushi: Rangarok

“Vëllezërit do të luftojnë dhe do të vrasin njëri-tjetrin, fëmijët e motrave do të ndotin farefisin. Është e ashpër në botë, prostitucioni është përhapur  një epokë sëpatë, një epokë shpate – mburojat janë copëtuar – një epokë e erës, një epokë ujku – përpara se bota të shkojë drejt kokës. Asnjë njeri nuk do të ketë mëshirë për një tjetër.” Profecia është rrallë e këndshme, por ka një paqe të caktuar që vjen nga njohja e fundit përpara se të fillojë. Kjo është ajo që ka të bëjë me pranimin e fatit dhe është një koncept thelbësor për jetën e vikingëve dhe mitologjinë norvegjeze. Profecia e kohës së fundit të Ragnarok është versioni norvegjez i Apokalipsit. Kështu do të përfundojë bota në zjarr. Me profecitë e shtrigave (siç është Völva), perënditë u paralajmëruan për fatin e tyre, dhe ndërsa përgatiteshin të takoheshin me njëri-tjetrin në fushën e betejës, ata gjithashtu pranuan se nuk do t’i mbijetonin luftës. Si me të gjitha historitë, kishte shenja, duke filluar me vdekjen e Beldurit. Që nga ai moment, po ndodhnin një sërë ngjarjesh kataklizmike që dukej se mposhtën të gjitha përpjekjet për të ndaluar të pashmangshmen. Sidoqoftë, ashtu si vikingët, perënditë norvegjeze u motivuan duke treguar trimëri në fushën e betejës, dhe për ta, vdekja nuk ishte e përhershme apo edhe ndëshkim, kështu që ata u përgatitën për fatin e tyre me guxim të jashtëzakonshëm. Historia e Ragnarok është çuditërisht tërheqëse për njerëzit e të gjitha kulturave pasi ka tema me të cilat ne të gjithë mund të lidhemi: vëllezër që kthehen kundër vëllezërve, duke luftuar kundër mosmarrëveshjeve të pamundura, guxim, vdekje e nderuar dhe rilindje.

Seria e ngjarjeve apokaliptike që çuan në Ragnarok ishin të gjitha në përputhje me parashikimet e një orakulli pa emër. Për vikingët, kjo nënkuptonte fundin aktual të botës së tyre, pasi ata besonin se perënditë ecnin mes tyre. Për Aesir-in, kjo nënkuptonte pranimin e fatit dhe forcën për të luftuar.

Ragnarok do të thotë “fati i perëndive”, ose lexohet gjithashtu si “muzgu i perëndive”. Si rrjedhim, ajo që ndodhi me perënditë u ndodhi edhe vikingëve, që e panë Ragnarok-un si “fundin e njerëzimit”.

Pas betejës, Pema Botërore dhe të nëntë mbretëritë do të fundosen në detet e mëdha, duke mos lënë gjë tjetër veçse një zbrazëti, njëlloj siç kishte qenë në fillim. Dikush mund ta mendojë këtë si një rivendosje masive në shkallën e kozmosit. Ndërsa disa besojnë se ky do të jetë fundi përfundimtar i të gjitha gjërave; të tjerë mendojnë se një botë e re dhe e gjelbëruar do të ngrihet përsëri nga oqeanet. Disa nga perënditë duhej t’i kishin mbijetuar betejës së Ragnarok, veçanërisht Vidar, Vali, Modi dhe Magni (djemtë e Thorit). Zotat e tjerë do të ringjallen, me Hodr dhe Baldur gjithashtu të dalë nga bota e krimit. Një burrë dhe një grua, Lif dhe Lifpra (që do të thotë: jeta dhe përpjekja pas jetës) do të kishin mbijetuar gjithashtu. Ata janë të destinuar të jenë babai dhe nëna e racës së re njerëzore në këtë botë të re. Një diell i ri (vajza e të vjetrit) do të lindte në qiell dhe më në fund, gjithçka do të sundohej nga një sundimtar i ri dhe i plotfuqishëm, identiteti i të cilit nuk është specifikuar. Ekzistojnë dy interpretime kryesore dhe kontradiktore të mitit Ragnarok. Një version duket se tregon se nuk ka rilindje dhe me Ragnarok gjithçka përfundon, askush nuk mbijeton. Në një tjetër, ka rilindje dhe jetë të re, të cilat mund të jenë frymëzuar më shumë nga të krishterët e hershëm që erdhën në vendet skandinave. Sigurisht, ka mjaft ngjashmëri midis interpretimeve të Ragnarok dhe koncepteve të krishtera të Armagedonit dhe gjithashtu nga jeta e Krishtit.