Robert ALIAJ:Kam lindur në një vend ku paqja politike është gjendje e jashtëzakonshme

Unë kam lindur në një vend ku paqja politike është gjendje e jashtëzakonshme. Dhe si për të gjithë ata që rriten në një kontekst të tillë, dhuna bëhet pjesë e jetës së përditshme.

Prandaj e urrej këtë model të pështirë dhe abuzues të imponuar nga INJORANCA, të aplikuar nga politika dhe te AMPLIFIKUAR NGA MEDIAT.
A është vetë-mashtrimi qesharak pasioni i injorantit?
Pyes, sepse është e pamundur ta injorosh situatën kaq ekstreme, jofunksionale dhe toksike të kësaj epoke totalitarizmi ideor formal ekonomik në të cilin jemi zhytur në katunin tone politiko-mediatik, konfliktin, armiqësinë permanente politike nga njëra anë,dhe nga ana tjetër, indiferencën, trendin e vetëkonfigurueshmërisë me kënaqësi për të qenë servilë dhe të menaxhueshëm. Kjo është prova që injoranca është një strukturë e lidhur me kënaqësinë fallike.

Pikëpyetjet në lidhje me motivet themelore dhe origjinën e kësaj armiqësisë irracionale, të vendosin në një situatë të sikletshme ku gjërat komplikohen. Dhe të bësh pyetje të tilla në një vend ku paqja është gjendje e jashtëzakonshme është shumë ????
Duhet të adaptohesh me qetësinë dhe normalitetin, të izolohesh dhe të harrosh klimatin e dhunshëm që mbretëron, etc etc etc….që të kuptosh që armiku është vetëm rezultat i injorancës dhe frikës. Të gjithë, jemi viktima të një diskursi të ndërtimit të armikut. Armiku nuk është një person, por sistemi që e bën të mundur dhe amplifikon terrorin, injorancën.

Në një nga librat e tij të fundit, John Kenneth Galbraith, bëri një konstatim që meriton vëmendje: “të gjitha demokracitë e tanishme – thotë ai, jetojnë nën frikën permanente të injorantëve. Putain.
Këtu dua të fokusohem pak.
A janë format e padijes që kërcënojnë demokracinë në katunin tone politiko-mediatik sot?
A kontribuojnë ato në verbimin e shoqërisë? A i shërbejnë izolimit të saj? Kujt i interesojnë mosrealizimi i reformave, vetingu e bla e bla ble, aq jetike dhe në favor të mbështetjes popullore?
Dhe hop, si papritur, sapo kthej faqen e gazetës, gjej veten në prag të tjera pështjellime totalitare. Natyrisht, kur unë përmend “totalitarizmin”, nuk i referohem vetëm ideologjisë fashiste apo komunizmit autoritar, racizmit dhe nacionalizmit radikal, por edhe modeleve të tjera sociale të bazuara ekskluzivisht tek frika si klimat, tek konsumi patologjik, diktatit të të qënit politikisht korrekt, deri tek përfitimi i pakufizuar i disa individëve që kanë krijuar tashmë identitetin e ri shqiptar të çimentuar.
Por mos të harrojmë, vë në dukje Galbraith, se ndërsa shumë i frikësohen ndikimin të injorantëve, kjo kategori, përfiton duke realizuar projektet e tyre ekonomike, mediatike qoftë dhe sundimit politik, me qëllim fare pak, përfitimin. E atëhere? Ka ndonjë të keqe këtu?
E dime që njorantët në përgjithësi janë të padobishëm, por shumë të përdorshëm ama. Kështu që për ne që jemi të pozicionuar më afër Galbraith, pyetja relevante do të ishte të dinim nëse arsimi, nga i cili shoqëria duhej të përfitonte, është ai me të vërtetë efektiv për të reduktuar peshën e një ndikimi kaq negativ nga injoranca?

PUSHTETI ME I DOBET DHE ME I PASIGURTE ESHTE AI FUQIA E TE CILIT BURON NGA INJORANCA PUBLIKE E EGZAGJERUAR PA FUND NGA AMPLIFIKIMI MEDIATIK.

Është bërë pothuajse një klishe të thuash që në këtë epokën e komunikimit masiv dhe mediave sociale, të fitosh betejën e medias virtuale, është pothuajse aq e rëndësishme sa të fitosh atë të mediave fizike, tradicionalen. Ky është dhe fokusi i betejës në këtë katunin tone politiko-mediatik.
Nazistët ishin të parët që kuptuan rëndësinë e propagandës masive në një shtet modern dhe krijuan një nga makinat propaganduese më të fuqishme që ka parë ndonjëherë bota. Ajo udhëhiqte fushata vetë-mashtrimi, gënjeshtrimi, shtrembërimi, të kontrollit mendor të një efektshmërie të paprecedent. Nënkuptimi themelor filozofik ishte të ndikonte tek njerëzit nëpërmjet gënjeshtrave dhe shtrembërimeve, duke i bërë ata të ndjehen pjesë e diçkaje madhështore. Ne katunin tone politiko-mediatik, ne bëjmë po të njëjtën gjë por me pasion.

La pensée banale : Dështim? APO SUKSES PERBALLE HORRORIT DHE MOSARSYES?

Mendimi banal normalisht përfaqëson një formë të të menduarit social ekstrem. Reduksionizmin intelektual dhe moral që përjashton çdo dimension shpirëror apo mistik. Tani kjo po më duket si analizë e banalitetit, e ngatërruar pak, por për finesën e artikulimit, nga socialja tek psikologjikja, për saktësinë e saj ekstreme si qartësi historike dhe ngjarje politike, nuk ka pushuar të përsëritet akoma edhe sot, siç ndodh përshëmbull me egërsinë e postimeve perverse banale, vulgare, pa shije te celebriteteve, humori I skajshëm banal etc ne rrjetet sociale. Kështu, ne katunin tone politiko-mediatik, kombinohen mrekullisht banaliteti, vulgarja me totalitarizmin, që rezulton këtë realitet ku jemi katandisur.

EMINENTE,
Për të garantuar rivendosjen e sigurisë dhe dinjitetit të njerëzve në katunin tone politiko-mediatik, është thelbësore që të gjithë aktorët shoqërorë, përfshirë edhe ato të përjashtuara nga debati, të jenë në gjendje të marrin pjesë në ndërtimin kolektiv të politikave publike. Hakmarrja, izolimi, represioni nuk janë zgjidhja ideale, Parandalimi dhe demokratizimi i kulturës është zgjidhja ideale.

Shoqëria jonë duket sikur ende nuk e ka marrë veten nga shoku i lindjes, nga tranzicioni i shoqërisë fisnore apo tribale të nënshtruara prej forcave magjike, në përpjekje për tu integruar në një shoqërie të hapur që zgjon aftësitë kritike njerëzore. Eshtë kjo tronditje e këtij zhvillimi që favorizon lëvizjet reaksionare që drejtohen drejt një kthimi tek fisnorja? TRIBALJA?