Xhoel Norman (Joel Norman), i cili ka punuar si kuzhinier në Pallatin Elysée gjatë kohës së drejtimit të 5 presidentëve të Republikës Franceze, në kujtimet e veta ka treguar shumë gjëra interesante mbi preferencat gastronomike të Sharl de Golit (Charles de Gaulle), themeluesit të Republikës së Pestë.

Gjenerali de Gol bile edhe pasi u bë president preferonte të kishte të bënte më tepër me ushtarakët se sa me civilët, ndër të tjera edhe në sferën e gastronomisë. Kryekuzhinier në Pallatin Elysée ai emëroi Rodan Pelua (Rodan Pelois), i cili pat shërbyer më parë në flotën kombëtare.

Sharl de Gol nuk ishte nazeli, njeri sqimatar në të ngrënë. Ndodhte bile që atij ti servirnin edhe perime të konservuara: bizele ose bishtaja. Presidenti dhe bashkëshortja e tij  parapëlqenin kuzhinën e thjeshtë. Sipas rregullit të vendosur nga Sharl de Gol, vetë kryekuzhinieri përcaktonte menu-në e përditshme në përputhje me stinën e vitit dhe shijet e presidentit. Ja, për shembull, menuja e drekës së përgatitur për Sharl de Golin më 4 nëntor të vitit 1965, në ditën kur ai deklaroi mbi pjesëmarrjen e vet në zgjedhjet presidenciale: si pjatë e parë në tryezë u servir troftë e gatuar ala-béarnaise, më pas kofshë dashi rosto, perime të përziera dhe në fund akullore “Rambolitaine”. Nga verërat u ofruan markat: “Traminet” e prodhimit të vitit 1959, “Château Beauregard” e vitit 1959 dhe shampanjë “Laurent Perrier” e vitit 1955. Dreka u shtua si zakonisht në dhomën e ngrënjes të apartamenteve personale të De Golit. E vetmja gjellë të cilën ai e porosiste shumë shpesh vetë ishte buiabess (bouillabaise) – supa e famshme me peshk dhe prodhime (fruta) deti. Këtë supë presidenti e hante shpesh gjatë ditëve të fundjavës në shoqërinë e të birit, Filipit (Philippe).

Gjenerali vlerësonte në mënyrë të veçantë përpikërinë në orar (punktualitetin). Drekonte ai fiks në orën 13.10 minuta, në darkë ulej në tryezë më 20 e 15 minuta. Kuzhinierëve u duhej të përshkonin gati me vrap distancat e gjata të korridoreve të Pallatit Elysée me qëllim që t’ia servirnin të ngrohta gjellët atij. Por pavarësisht nga të gjitha përpjekjet e tyre sufleja (soufflet) mbërrinte në tryezë jo ashtu siç duhej të ishte në të vërtetë, kurse supa pure (soupe purée) shpesh herë ftohej gjatë rrugës. Sharl de Gol, në fakt, nuk ankohej kurrë për kuzhinën. Kryesore për të ishte të respektohej në mënyrë rigoroze orari.

Ndërsa gjatë përgatitjes së pritjeve zyrtare organizatorëve dhe kuzhinierëve u duhet të punonin paq e të shkrinin gjithë talentin e tyre, sepse drekat për nder të mysafirëve të huaj apo zyrtarëve të lartë francezë duhej të paraqisnin në vetvete kulmin e rafinimit, finesës dhe luksit të kuzhinës së Pallatit Elysée.

Në menutë e këtyre drekave solemne nuk figuronin kurrë gatime me mish  derri, sepse midis mysafirëve mund të kishte edhe njerëz të tillë besimi fetar i të cilëve e ndalon ngrënien e tij. Po për këtë arsye u morr vendimi për tu përmbajtur nga të shtuarin në meze e salca të pijeve alkoolike.

“Gjellëbërësit e kuzhinës së Pallatit Elysée duhej ti shmangeshin çdo mundësie, bile nga më të pabesueshmet, për provokimin e ndonjë skandali diplomatik!”, – shkruan në kujtimet e veta Xhoel Norman (Joel Norman).

Bashkëshortja e presidentit përkujdesej personalisht për përpilimin e menusë së drekave solemne. Ajo i drejtohej shumë shpesh gjatë zgjedhjes së vet librit të famshëm “Guidë në artin e të gatuarit” (“Guide culinaire”) të klasikut të gastronomisë franceze Eskoffje (Escoffier). Kryekuzhinieri, pasi merrte nga lart udhëzimet që nuk viheshin kurrë në diskutim, hapte faqen përkatëse të këtij libri me recetën e duhur, porosiste produktet e nevojshme dhe u jepte udhëzimet përkatëse asistentëve të vet. Numri i mysafirëve të ftuar në këto dreka rrallëherë i kalonte të 100 vetat.