Nga Ruth Marcus/ The Washington Post

Një histori e tmerrshme qe vjen si fundi i një shtrirje të tmerrshme, një histori që copëton zemrën e një kombi në hijë të vazhdueshme. Kjo histori ishte e garantuar që do të behej virale: një 2-vjeçar i rrëmbyër nga një bishë, një baba duke u përpjekur më kot për ta shpëtuar, një rrezik i paparashikuar aty ku mendohet të jetë vendi më i lumtur në tokë. Është natyra e njeriut që të magjepset nga një përrallë të tillë. Që në kohët e fillimit të lajmeve televizive ne nuk mund të shmangnim shikimin tonë kombëtar nga Jessica McClure, foshnja 18-muajshe që ra në një pus në oborrin e shtëpisë tezen së saj në Midland. Shpëtimi i kësaj foshnjeje u qëndra e rrotullimit të lajmeve gjatë 58 orëve të ardhshme. Dekada më para ishte historia e foshnjës Lindbergh të rrëmbyer 20 muajsh , trupi i të cilit u gjend i dekompozituar  dy muaj më vonë. Këto histori shaktojnë tërheqje në të thella, por ndjellin edhe pasiguri të thellë, pasigurinë që rreziku është i gjithëpranishëm dhe vigjilenca duket e kotë sepse lumturia dhe siguria mund të zhduket në një çast kalimtar.Mund të jetë një foshnjë e rastit në një çerdhe,ose në oborrin e shtëpisë ose fëmija më I famshme në botë  sic quajti  New York Daily News Charles Augustus Lindbergh, i vënë në shtrat nga infermierja në shtëpi. Askush nuk është i sigurt.

Nuk duhet të jesh prind që të vuash këto mankthe .Cila është arsyeja pse koha e transmetimit të Alligator e rriti kaq shumë ndikimin e saj. Ai goditi një komb të shqetësuar tashmë të rimëkëmbur nga masakra në Orlando. E paimagjinueshme do ishte fjala e përshtashme përvecëse  për këto episode – San Bernardino, Charleston, Newtown, Aurora, Tucson, Fort Hood, Virginia Tech – janë bërë të gjitha shumë të imagjinueshme.Ne rrimë në gatishmëri të lajmeve, pastaj shtrëngojmë veten për të mësua se në cilën nga nagjarjet e këquia  e gjejmë veten: që nga sulmet në aeroplane deri të simpatizantët e Shtetit Islamik dhe sulmet raciste, që nga njeri i vetëm i çmendur deri tek ai qëe vret  me një bashkëpunëtor.Kërcënimi nuk mund të jetë ekzistencial, sic i pëlqen Presidentit Obama për të na e kujtuar, por kjo nuk e bën atë më pak shqetësuese. Aligatori jashtë lagunës me bar është gjithmonëi  frikshëm për tu menduar ne krahasim me një  përplasjes të ashpër pas autostradës, edhe pse kjo e fundit ka më shumë mundësi të ndodhë.Ndërkohë edhe frika jonë kombëtare nuk është vetëm një tregues i brengave rreth terrorizmit apo dhunës me armë. Ne jemi një afër rritjes së rolit të Amerikës në botë,dhe lidhjes së funksionimit të sistemit politik amerikan me ëndrrën Amerikane.Gati gjysma e të anketuarve nga Peë Research Center thonë se Shtetet e Bashkuara janë një herë më pak të fuqishme dhe të rëndësishme nga sa ishte 10 vjet më parë.” Vetëm 19 për qind e amerikanëve thonë se ata mund të besojnë qeverisë për gjithmon. Më pak se gjysma janë  shprehur besimi në të ardhmen e kombit dhe vetëm një e treta thonë se ata besojnë se brezi i ardhshëm do të jetë më mirë se sa e tyre.

Dhe pastaj  vijnë zgjedhjet, në të cilat Donald Trump ndez dhe ndez frikë, me ogurzi,  me paralajmërime të ekzagjeruara për terroristëve të rrezikshme që do vrasin me mijëra. “Nëse ne nuk  marrim serizisht situatën  dhe në qoftë se ne nuk do të bëhemi të zgjuar dhe të shpejtë, ne nuk do ta kemi  mëvendin tone”-tha Trump, në mënyrë tipike hiperbolike të hënën. “Nuk do të ketë asgjë, absolutisht asgj- tha ai-Hillary Clinton do të sjellë më shumë  emigrante  dhe radikaliste islamike në këtë vend, duke e kërcënuar jo vetëm shoqërinë tonë por rrugën tonë të gjithë të jetës.”

‘’Nuk duhet tju vijë papritur nëse më dëgjoni të them se vendi do të përballet me një kërcënim serioz’’ – nga Trump dhe Trumpism. Një publik i frikësuar është gjithmonë i ndjeshëm ndaj tiranit që zotohet për të zbatuar zgjidhje të shpejtë, dhe në qoftë se cmimi i veprimi është i lartë. Një shfaqe paraprake prishi fugurën perandorake të Trump të mërkurën, kur ai këshilloi udhëheqësit e Kongresit, “Mos flisni, ju lutem mbani qetësi, nese i kemi republikanë të gjithë bashku atëherë më lejoni ta bëjë vetëm” Nëse jeni duke menduar tani për një aligator,një krijesë që del papritur nga moçal, dhe kap një pre të pafajshëm, nuk do tju shkëpua nga kjo analogji.Por unë do të thoja:Vendi nuk është i pafuqishëm, nuk është 2-vjeçar. Trump është i frikshmëm, por jo i pandalshëm, pavarësisht marshimit të tij kërcënues. Ne nuk duhet të ngatërrojmë rreziqet që duhet të zgjasnin me ato që mund të luftohen.