Dy arkivole në një maternitet dhe dryni i vdekjes në QSUT

Nga Luela Myftari

Një vëlla e dërgoi të motrën në spital. Jo vëllai im. Vëllai im dërgoi pak kohë para kësaj ndodhie tim atë në spital. Është një godinë në Shqipëri, në mes të Tiranës që quhet Urgjencë, aty ku nuk e gjejnë dot se çfarë ke apo ku të dhemb edhe nëse mund të artikulosh ca fjalë.

Të qëllon të dalësh gjallë prej andej. Të qëllon të vdesësh edhe dyshe, ose të paktën të të tregojnë vendin se ku të vdesësh.

Kjo është historia e njërës prej atyre. A e njihja? Pak rëndësi ka. Ajo vdiq bashkë me bebin që rriti 9 muaj në trupin e saj.

Një vëlla ishte aty. I vranë motrën, e përplasën mureve të spitaleve nga mbrëmja në mëngjes, e si të kishte ndodhur një magji, me të zbardhur dita, fjalët që ai tha: “Kur do mbarojë e gjithë kjo torturë…”, u plotësuan si me magji. Të gjitha mbaruan, edhe jeta, me të zbardhur dita.

Ishte diku nga ora 6, kur ajo rreshti së jetuari, e kur vëllai do të thyente një nga 100 e ca xhamat e spitalit që dhuron jetë. Uniformat e bardha po pushonin, uniformat blu morën një njoftim, nuk nxituan, pasi infermieret do të duhej të kishin një qetësues për të. A do të ketë ndonjëherë mjaftueshëm qetësues për këtë vëlla?

Dhe a do të ketë mjaftueshëm qetësues për mua a për tim vëlla nëse papritur humbas nëpër natë dy jetë të shtrenjta njëherësh?

Më quani të çmendur po deshët, por më duket se e dëgjoj atë femër që iku të më flasë.

“Unë jam nënë. Kam ushqyuer jetë brenda meje. Jam dhunuar gjithnjë, por e kam fshehur kurdoherë. Jam dhunuar nga im atë që më ka thënë më shumë çfarë s’duhet të bëj, në vend që të më pyeste se çfarë doja të bëja. Jam dhunuar nga ime më pse isha ndryshe nga fëmijët e tjerë dhe pse nuk kisha asnjë dhunti të veçantë sa herë i prezantohej një i tillë. U dhunova nga im shoq, por nuk e thoja dot sepse ajo ishte zgjedhja ime. Dhunova veten duke e bindur se çdo dashnor do të ishte si ai. U dhunova nga shefi, drejtori e financa në punë. U dhunova nga kryetari i lagjjes, nga ai i bashkisë, nga ministrat e nga gjithë kryeministrat që hasa rrugës sime. Vetëm nga mjekët nuk isha dhunuar.

Mbërmë kërkova shpëtim për fëmijët dhe për të kursyer dhimbjen e atyre që do të lija pas e që më kishin dashur vërtet edhe pse e kishin pranuar me vonesë që nuk mund të isha e veçantë. Nuk di të them në sa koridore spitalesh kam ecur me fëmijën në bark, por di të them se sa shumë më injoruan. Unë isha pajtuar me idenë se nuk jam e veçantë, por edhe të trajtohesha si një hiç ishte shumë. Ishte shumë më shumë se sa të dhunohesha. Jo vetëm unë, por edhe fëmija ishte një hiç.

Nga mbrëmja e deri në mëngjes e pashë veten si një e çmendur që kërkonte shpëtim. Derisa kuptova se ishte më mirë të dorëzohesha e të pushoja së jetuari një jetë të tillë, ku fëmija im nuk ka vlerë, ku unë trajtohesha si një lopë e sëmurë nga dermatoza nodulare që kasapët ose nuk e preknin fare me dorë ose për një grusht para do ta kishin therrur. Po harrova që edhe kasapët e bëjnë pushim në mbrëmje…

Tani që po pushoj,  kam kohë t’i kujtoj të gjitha. Bluzat e bardha nuk janë të bardha, mos u gënjeni. Të gjitha kanë njollat e gjakut të atyre që kanë vrarë, por me një grusht para më shumë arrijnë t’i zhdukin ato, ose të blejnë një përparëse tjetër. Me të tillë grusht parash, 80% të lindjeve i bëjnë me operacion, heshtin për barnat e skaduara dhe për ato që i prodhojnë pa përbërësit që tregon paketimi. Gjithçka pini është thuajse aspirinë se ajo kushton pak. Nuk keni nga ta dini, nëse nuk e dërgoni për analizë në ndonjë laborator jashtë kufijve të këtij shteti morr që na shtyp çdo ditë nga pak si të ishim pleshtat e gjedheve të sëmura. Kështu na konsiderojnë morrat që bëjnë këtë shtet. Nuk na japin përgjigje se ne jemi pleshtat. Por, nga ne përgjigjet i duan menjëherë. Tani unë kam kohë të pres përgjigje. Kush më vrau? Neglizhenca, një mjek roje, gjumi i rëndë i këmishave me njolla gjaku, ministri që do ta zbardhë sërish me para historinë time, ata që më dhunuan nga pak çdo ditë apo policia që erdhi nga ulërimat e tim vëllai? Kam kohë për përgjigjet, e në mos mua i detyroheni atij ca përgjigje, bashkëshortes së tij. I detyroheni fëmijëve të mi dhe gjithë atyre vajzave që duan të bëhen nëna. I detyroheni edhe baballarëve që kanë vajza, se dhimbja e tyre për humjen e fëmijës është e njëjta si ajo që përjetova unë kur ndieja fëmijën të më mbytej në bark”.

Më quani të çmendur, por ishte ky mëngjes që më solli thirrjen e asaj që iku sot. Ishte po mëngjes, kur mami më njoftoi se im ate nuk ndihej mire. Po e çonte në të njëjtin spital ku asaj nëne të re i thanë se duhet të gjente një vend tjetër për të vdekur.

Mos më pyesni nëse e njihja apo jo atë nënë të re. Unë njoh tim atë dhe e di sa besë i zë ai mjekëve, por s’mund ta lë në shtëpi. Kam frikë t’i çoj për analizë ilaçet që i blemë babit, sepse në çdo gjë që përpiqem të vërtetoj, dëshpërohem. Kam frikë t’i harxhoj paratë me analiza që do të më lëndojnë, ndaj i blej barnat në vendin tim, dhe derisa të bëj paratë për t’ia porositur nga jashtë, atij do t’i duhet të pijë këto që gjejmë këtu. MJERE KUJT I QELLON NATEN TE SHKOJE NEPER SPITALE.

Mos më pyesni nëse e njihja apo jo atë nënë të re. Tani kam shumë frikë të bëj fëmijë. Sepse e di që nëse nuk do t’ia marrin frymën histori të tilla kur të vijë në jetë, ka rrezik të ma mbysë indiferenca e shumë mjekëve që në bark.