Shpija e drunjtë

Gjylie Rexha*
Asaj i pëlqen arratisja tek ajo copë e vetes që ka mbetur e paprekur nga e zakonshmja e së sotmes.
Në përrallat urbane ajo është Hirushja, të cilës moderniteti i ka ofruar shndërrimin e përhershëm në zonjëzën e nderuar.
Ajo ka arritur të ik nga gjithçka dhe madje të tejkalojë pragun e lejueshëm të guximit për të ëndërruar të ndryshmen.
Është e zonja! Padyshim që po. E rëndësishme është çfarë imazhi përcjell dhe jo çfarë ka në përmbajtje. Ajo e di këtë.
E ka kuptuar pasi është thyer nga rrëzimet e njëpasnjëshme, të cilat nuk i ka parë askush.
Prej kohësh ka kuptuar se të tjerëve nuk iu jepet kënaqësia e spektaklit të rënieve të dëshirueshme, por vetëm zotësia për t’u shndërruar në asht të pathyeshëm.
E ka kthyer në vlerë dhe porosi të përhershme për thellësinë vetanake, kuptimin e lotëve të pa vërejtur nga të tjerët. Ato i takojnë vetëm asaj, sepse bota është tepër e përdalë për të mikluar dëlirësinë e tyre.
E megjithatë, përtej mondanitetit të zonjëzës vazhdon të jetojë Hirushja e dikurshme.
Me gjithë ndrojtjen dhe ngazëllimin e njëkohshëm që fal vetëm koha kur njohja nuk tejkalon pragun e oborrit, ajo trishtohet sa herë mendja përshkon rrugën e njohur të shndërrimit.
Janë fshirë e zhdukur shumë nga të paktat çaste të bukura dhe pak nga shumë të hidhurat.
Diku në mes të mesit të të mirave dhe të të hidhurave, ende nganjëherë çon krye njëri nga ato ornamentet jetësore që i cilësojmë kujtime për ëndrrat e parealizuara.
Duhej ta kishte dëgjuar vajzën e vogël brenda vetes. Dikur ajo guxonte të ëndërronte ekzistencën e asaj që e quante “shpija prej druri”, në mesin e një pylli dhe pranë një sheu.
Atëherë nuk e dinte se atë shpi e donte për arratisjen e domosdoshme dhe mbrojtjen e dëlirësisë së lotëve të fshehur.
Atje do të ikte me vrap sa herë sytë do të shihnin çfarë nuk meriton butësia e tyre, apo çdo herë kur të ndjehej e lodhur nga vogëlsia e quajtur “njeri” në botën e ashtuquajtur mondane.
Brenda mureve të drunjta dhe nga valëvitja e flakës në oxhak do të ri gjente fuqinë për t’u bërë e pandjeshme ndaj humbjes nga përshtatja.
Në oborrin me erën e barit, qoftë i sapo ngjallur nga një stinë e re, qoftë i rënduar nga shirat, do të krijonte kujtimet me shkarravitjet nga hapat e fëmijëve.
Në çdo tringëllimë nga mbyllja e portës së drunjtë prej dorës së njeriut të saj, do të ri shndërrohej prapë e gjithnjë në butësinë e fshehur nën petkun e zonjëzës, e gatshme për t’iu kthyer përditshmërisë së imazheve.
Por, vetëm deri në kthimin e ardhshëm dhe derisa i ardhshmi të bëhet i fundit.
*Autorja është redaktore në Radio-Kosovë dhe pedagoge universitare në Prishtinë.