Alejandra Pizarnik: Dua të të puth derisa të largohesh i trembur prej meje

Alejandra Pizarnik, shkrimtarja e njohur argjentinase është e njohur për ditaret e saj. Më poshtë po botojmë disa fragmente nën përkthimin e Bajram Karapollit:

*

Të shkrush një poezi është si të shërosh një plagë të thellë.
Duke përqafuar hijen tënde në një ëndërr, eshtrat e mia harkoheshin si lule…
*

Pritja (shpresa, ëndrra) ime e vjetër është ajo (fëminore, e pabesueshme): një takim me dikë që të më bëjë se jam gjallë, se jemi dy, pa u dashur t’i drejtohem meditimit të gjuhës gojore.

*
Ajo që më mundon është se dua të di: çfarë është e gjitha kjo. Dua të di pse më tërheq D. Dua të di pse kam lindur. Dua të di pse është natë tani, pse rrushi bën verë, pse kjo karrige (kush e shpiku?), pse ekziston të folurit, pse po vuaj kaq, pse ekziston harresa, pse ekziston bota. Pse ekziston ekzistenca, pse ekzistoj unë, pse ndjej, pse ka lule (kush e shpiku ngjyrën? Pse quhet ngjyrë?).
E martë, 9 gusht 1955 (ora 9)

**

Ta marrë djalli! Ndjej një libër brenda meje. Një libër që po më mbyt. Një libër që po më zë frymën. Dhe unë nuk e lë të dalë. Jo! Po, pse?

Ora 12

Dua të të përqafoj egërsisht. Dua të të puth derisa të largohesh i trembur prej meje, siç largohet një zog nga buza e mprehtë brisk e natës. Por, si të ta them? A e di se heshtja ime është maska ime? Dhimbja ime si ajo e një fëmije natën. Këndoj dhe kam frikë. Të dua dhe kam frikë dhe kurrë nuk do të ta them dot me zërin tim të vërtetë, këtë zë të ngadaltë, delikat dhe të trishtë. Prandaj po të shkruaj në një gjuhë që ti nuk e njeh. Kurrë nuk ke për ta lexuar dhe kurrë nuk ke për ta ditur se sa të dua.

10 gusht 1962