Albert Z. Zholi: Ndjenja e panjohur plot befasi

Tregim

Në autobusin e linjës Tiranë-Durrës u plandos nga fundi i ndenjëseve. Nga radhët e para arrinte zhaurima e hapave në ngjitje, që më pas heshtte në një kuisje sustash dhe nëpër ajër shpërndaheshin notat e një kënge popullore të kënduar nga Sinan Hoxha. Ishte i gatshëm t’i grindavecej shoferit të ndërronte kasetë, por diç e përmbajti. Kishte pasur boll atë ditë për t’u grindur me veten dhe shpërthimin e inatit u mundua ta kapërdijë fizikisht. Në duar i dridhej libri i tij i fundit, “Dallgë dhe erë”, që filloi ta shfletonte me nevrikllëk. Gabimet ortografike, që miku i tij ia kishte nënvizuar me një laps të kuq, nuk ia falte vetes, le pastaj korrektorit. “Këta të shtëpive botuese e kanë mendjen te lekët dhe jo te cilësia. Çdo gjë është kthyer në biznes”,- mendoi dhe gati sa nuk përplasi grushtin në ndenjëse. Nisi ta shfletonte faqe pas faqeje, me dëshirën që pas çdo përkuljeje të mos shihte ngjyrë të kuqe, por ato nënvizimet pas çdo faqeje ia cingërinin nervat më keq. Një miku i tij ishte larguar nga promovimi i librit, sepse kishte gjetur gabime ortografike. Për herë të parë në jetën e tij ai mendoi se ç’është gabimi. Gabimi fatal, ai që shumë herë të largon shijen motake të kënaqësisë, punës, suksesit dhe të perfeksionit. Ndjenja e fajit, e rregullave të përcaktuara, e ligjeve njerëzore që shumë herë janë fatale. Autobusi ishte mbushur thuajse plot dhe bisedat e njerëzve i tërhoqën vëmendjen nga shqetësimi që i kishte kapluar gjithë trupin. Për pak çaste hodhi vështrimin tej dritares. Një turmë me njerëz siguronte mbijetesën duke shitur plaçkurina, ushqime të shpejta të gatuara në prush, mes një baltovine të zhultë që kishte marrë rrokullimën në kalldrëmin e saposhtruar të bulevardit. E ndërsa ngriti kokën drejt kupës së qiellit, gati sa nuk iu shqitën thjerrëzat nga tendosja. Qielli ishte ciflosur nga retë dhe atij i ngjau me shpirtin e tij të trandur nga ankthi. “Punon vite të tëra dhe disa gabime ortografike ta prishin frytin”,-mendoi me vete, ndërkohë që një zë e përkëdheli në fytyrë.

– Mund të ma japësh pak librin ta shoh?

Ktheu kokën nga pikënisja e atij tingulli dhe një biondinë sykaltër, me veshje elegante dhe me tipare të mpiksura, iu avit fare pranë. Ai ndjeu njomësinë e saj femërore, aromën e qumështit dhe pelurinë e ballit të vijëzohej nën një fllad ndryshimi. Sytë e saj u kthyen në një lishars misterioz. Gruaja kishte zgjatur duart.

– Urdhëro! – i tha Gëzimi vetvetiu, pa ia shqitur vështrimin.

Ishte sikur mendja t’i kërkonte zhbirim empirik. Gruaja e tërhoqi në duart e saj të bardha me gishta të gjatë dhe me thonj të prerë cullak, u ul në poltronën e saj dhe, pasi e shfletoi me mirësjellje, humbi në lexim duke e harruar fluturimthi njeriun në krah. Edhe Gëzimi harroi shpejt. Ndërsa gëlltiste mërzinë, në autobus zienin muhabetet mes udhëtarëve, të cilët komentonin me zë të lartë skandalet e fundit politike, ndërkohë që te “Zogu i Zi” tashmë ishte bërë një kurban në barkun e tij të betontë, një plak kurioz mbeti viktimë e pezullimit të punimeve dhe e kuriozitetit mediatik. E ndërsa rruga me gropa u zëvendësua me autostradën,  duket se edhe të qarat e një fëmije, që për herë të parë kishte hipur në autobus, u shoshitën me përqafimin e nënës dhe lehtësimin e udhëtimit. Në stacionin e Sukthit, kur autobusi frenoi për të zbritur  pasagjerë, gruaja bionde e shkëputi për një moment leximin, duke iu kthyer burrit që sapo kishte mbushur të tridhjetë e pesat.

– Më falni! Unë e marra u harrova, por është histori interesante, komplimente. Nuk duhet lexuar kur udhëton, por më tërhoqi shumë. Duhet të jetë  botimi juaj i fundit?

– Po, është libri im i tretë, – pohoi shkrimtari duke ulur kryet.

– Kam lexuar dy librat tuaj të parë. Im vëlla është fans i stilit tuaj. Po çne ju që po udhëtoni me autobus?

– Si çne?

Ai e humbi krejtësisht toruan dhe nisën t’i dridheshin gishtërinjtë. Femrat shumë herë të lënë pa frymë me pyetjet që bëjnë.

– Jeni shkrimtar i njohur dhe duhet të keni veturë. Ai mezi kapërdiu pështymën teposhtë. Shtrëngoi kollaren rreth fytit, tundi disa herë kokën majtas – djathtas dhe, duke nëmur veten, krejtësisht i sikletosur, u përgjigj:

– Në shoqërinë shqiptare ekziston mendimi se shkrimtarët janë parellinj. Botimet e tyre janë luksoze, dalin shpesh në ekrane televizionesh, në radio dhe njerëzit mendojnë se janë të pasur, por është një opinion fatal. Shkrimtarët janë njerëzit më të varfër, sepse nuk e kanë në gjak biznesin, tregtinë dhe materializmin.

Gruaja u step, ndërkohë që shkrimtari heshti. Ajo e kundronte me të njëjtën shprehi fytyre, duke pritur ndonjë sajesë si prej shkrimtari. Më pas, një çehre droje i zymtoi freskinë.

– Nuk desha t’ju fyeja, – i tha, ndërsa ai mori një hop frymë.

Ai u mendua pakëz, si për t’i treguar që nuk ishte leshko. Nuk ia kishte qejfi t’u hynte këtyre muhabeteve, por e kishin prekur në pikën e tij të dobët. Atë vëzhgim kaq foshnjor do ta kishte marrë për ters në një kontekst tjetër, ndërkohë që mendoi se ajo grua e re, simpatike, më shumë se për ta ngacmuar e kishte thënë nga vlerësimi për veprën e tij.

– Fisi i shkrimtarëve është i veçantë, sepse janë njerëz të pasur shpirtërisht, por të varfër ekonomikisht. Në kohën e sotme, kur shqiptarët vuajnë dy varfëri, shpirtërore dhe ekonomike, shkrimtarët vuajnë trefish atë ekonomike, pasi për të botuar një libër duhet t’i shtrijnë dorën një biznesmeni, një tregtari të vogël, kur shumë prej tyre e shohin me përbuzje librin. E di ç’më ndodhi një ditë? Takova një pronar televizioni. Për televizionin e tij kisha simpati. Në bisedë e sipër, unë me shumë dëshirë i dhurova një libër, ku vura edhe një shënim bashkë me një autograf. Ai e shpërfilli me indiferentizëm, më pa me dyshim dhe  duke ma kthyer më shpjegoi:

– Nuk lexoj libra. Jo, nuk kam lexuar asnjë libër që pas mbarimit të shkollës. Eh, të ishte diçka tjetër do ta rrëmbeja symbyllurazi.

Unë shtanga. Nuk mund ta besoja. Kurrsesi jo. E mora si shaka në fillim, por kur ai u ngrit duke ma lënë aty librin sa nuk më ra vilani. Dhe këtë e deklaronte pronari  i një institucioni mediatik, i një stacioni televiziv që propagandon kulturë, art. Ai që në emisionet më të shumta në televizion fliste vetëm për librat, muzikën, pikturën…

Ajo e ndiqte e çuditur.

– Pastaj njerëzit shohin edhe kollaret. Kanë të drejtë. Po mbajti një njeri kollare krijon përshtypjen e një të pasuri, sepse e mendojnë si bota jashtë. Ai që mban kollare ka punë të zgjedhur, merret me biznese. Shkrimtarët në çdo vend quhen pararojësit e mendimit të përparuar të një kombi, ndërsa te ne i quajnë psikopatë. Dhe kjo është një plagë. Sot i mençur quhet vetëm ai që ka para. Dhe shumë prej tyre, edhe pse nuk kanë asnjë gramë tru, mund të bëjnë edhe libra…

– Siii?! – pyeti ajo duke ngritur vetvetiu tonin e zërit. Pasagjerët në kolltukët e afërt kthyen kokat.

– Ta tregoj unë sekretin.

Ajo shqeu sytë dhe pa u çliruar akoma nga habia, shkrimtari ia nisi përsëri rrëfimit të tij:

– Një ditë më ftoi një shok i vëllait për të pirë një kafe. E kisha takuar disa herë, por, duke qenë nën shoqërinë e të tjerëve, nuk i kisha dhënë muhabet. Ftesa e tij më bëri përshtypje, pasi nuk na lidhte asgjë. Ai ishte tregtar dhe prej disa kohësh kishte marrëdhënie tregtare me Kinën. Takimin e lamë te një lokal luksoz te ish-Blloku dhe sapo u ulëm në tavolinë, nisi të më komplimentonte sikur unë isha një fëmijë naiv. Si thonë këta të rinjtë e sotëm, e filloi me furça, e vazhdoi me pompa dhe e përfundoi me avion spërkatjeje. Pa porositur, tavolina u mbush plot. Ai iu turr pjatave me babëzi.  Me bulçitë plot, duke rënkuar nga të ngrënit e tepërt, më tha:

– Zoti Gëzim…

– Më thërrisni thjesht Gëzim,- i thashë unë.

– Nejse, Gëzim. Unë kam një kërkesë. S’është gjë për ty, por për mua është shumë.

S’po e kuptoja ku donte të dilte. E shihja fort në sy, por më kot. Ai nuk fliste. Më së fundi ia doli.

– Dua të bësh një libër për mua.

Unë kapsallita sytë.

– Si, të bëj një libër për jetën tuaj?

– Jo, jo. Dua të bësh një libër në emrin tim dhe unë do të të paguaj sa të duash. Shtanga. Çdo gjë mund të besoja, por që të dëgjoja një gjë të tillë, kurrë nuk ma kishte marrë mendja.

– Më konkretisht, – i bërtita.

– Konkretisht fola. Dua të bësh një libër me tregime, poezi ose dhe përralla, mjafton që libri të më ketë mua për autor,- tha sikur fjalosej me kamerierin për t’i sjellë ndonjë pjatancë tjetër. Për punën do t’ju shpërblej me 2 milionë lekë të vjetra.

-Ufff! – shfryva sikur të më kishte ngacmuar dikush me gjilpërë në të ndenjura.

– Ta mendoj dhe do të të kthej përgjigje pas dy ditësh.

– Ç’ka këtu për të menduar? Unë blej librin, ti bën punën. Kështu janë këto punë. E dua prej teje këtë libër. Si thua po ta bëjmë 2,5 milionë? Nuk janë pak. Sot gjithçka është tregti. Unë tani kam një thes me para dhe dua të vë emër si intelektual. Kështu qëndron muhabeti.

Dhe e di ç’bëra dy ditë më vonë? I thashë se do ta bëja. Krijova një libër me poezi për fëmijë dhe ia shita.

Gruaja e re kapsalliti sytë.

– I përdora ato lekë për të botuar këto libra që ka lexuar vëllai juaj dhe ju.

– Uuaaa! – tha tejet e habitur gruaja e re. – Kurrë nuk do t’i besoja këto gjëra po mos t’i dëgjoja nga goja juaj. Eh, ç’nuk ndodh sot në botë!

– Nejse, si ju quajnë?- e pyeti ai, duke menduar që kishin hyrë në detaje pa u njohur.

– Irma.

– Emër i bukur. Nga jeni?

– Nga Durrësi.

– Keni shumë gjëra të përbashkëta me detin, ngjyrën e syve. Sytë janë pasqyra e shpirtit, por edhe belaja e femrave. Te ju i janë përshtatur relievit.

Gruaja uli kokën.

– Ku punoni?

– Jam nëpunëse bashkie. Një autograf të lutem, – nxitoi ajo të thoshte të vetën.

Burri nxori stilolapsin dhe firmosi një autograf. Poshtë shënimit nuk harroi të shënonte numrin e celularit. Ndërkaq gruaja nxori nga çanta lekët.

– Ju lutem, mos më fyeni. Ishte kënaqësi.

– Kur të zbresim, do t’ju jap një kafe. Je mik në qytetin tim.

Burri buzëqeshi, duke nxjerrë në pah një gjerdan dhëmbësh të bardhë. Ajo pëlqeu tiparet e imëta që i jepnin bashkëfolësit harmoninë e përsosur të joshjes.

Kur autobusi ndaloi në sheshin pranë stacionit të trenit, të dy hynë në një kafene pa shumë salltanet. Shërbente edhe si gjellëtore për udhëtarët, sepse aroma e qofteve i hyri drejt e në flegrat e hundëve. Gëzimi porositi një freskuese, ndërsa Irma një kafe të shkurtër.

– Pse s’morët ndonjë pije alkoolike?- e pyeti ajo.

– Jam astemik.

– Ç’do të thotë? Nuk e kam dëgjuar ndonjëherë.

– Nuk pi pije alkoolike, nuk pi duhan dhe madje astemik edhe ndaj kafeinës.

– Jeni shumë i çuditshëm. Ju kam imagjinuar krejt ndryshe.

– Një miku im thotë që është mirë që shkrimtarët vetëm t’i lexosh dhe mos t’i njohësh në jetën e përditshme. Duket sikur vetëm nëpërmjet fantazisë ata marrin përmasat gjigante të profesionit.

– Jeni i martuar?

– Po, kam një vajzë 2 vjeçe. Po ju?

– Edhe unë. Kam një djalë dhe një vajzë, pak më të mëdhenj se vajza juaj. Jam martuar shpejt, sapo përfundova studimet.

– Dhe sipas jush keni bërë zgjedhjen e duhur?

Gruaja e ulur gjysmë metri krah burrit, në një karrige plastmasi, pësoi një skat nervozizmi. E ndërsa ngriti vështrimin drejt syve ngjyrë kafe të atij mashkulli përballë saj, me atë butësi prej fëmije u çudit me veten që ajo, gruaja me karakter të hekurt, kishte nisur të shkrihej nga një nxehtësi e sikletshme, që gati sa nuk po e terte brenda organizmit.

– Unë për vete jam martuar me dashuri dhe mblesëri, – tha ai me ton të sigurt. – Nuk e di se si ngjarjet rrodhën kaq shpejt dhe rrethanat më stisën drejt martesës. Shumë herë rrethanat e detyrojnë njeriun të bëjë zgjedhjet me më pak pasoja të dëmshme. Shpresoj të mos ketë ndodhur një gjë e tillë edhe me ju.

Ajo u habit nga biseda e tij e çiltër. Nuk e kuptonte se si mund t’i nënshtrohej këtij diskutimi. Nuk e kishte bërë kurrë më parë, por ky njeri i ngjalli një besim të jashtëzakonshëm.

– Ju ishit puthur nga ndonjë mashkull? – vazhdoi ai pa drojë.

Ajo u lulëkuq. Uli kryet. Shkrimtari vazhdoi:

– Dashuria e parë shumë rrallë përfundon në martesë. Për mua ka qenë ndryshe. Para se të martohesha kam pasur nja dy histori të vockla dashurie. Ndërsa nusja ishte e ndrojtur, e turpshme, pa eksperiencë në dashuri. Seksi i dukej si detyrim martesor, familjar, më shumë sesa ndjenjë dhe kënaqësi e pafund. Si mund të konceptohet një marrëdhënie martesore pa njohur udhët e komunikimit seksual?

Irma dukej e përçudnuar. Ishte hera e parë që dëgjonte fjalë të tilla nga një mashkull. Ishte rritur në një oaz familjar ku rrallëherë flitej për marrëdhëniet martesore e për më tepër nuk cikej kurrë kjo temë e ndaluar.

– Nuk e di, – tha ajo dhe ngriti supet. – Më duken  gjëra të çuditshme këto. Edhe unë ashtu si gruaja juaj e quaj martesën.

Ai u habit një çast, por duke u kujdesur për të mos e fyer dhe pa e tepruar që në takimin e parë ndërroi temën e bisedës. Qyteti i Durrësit ishte zhytur në një kaos pluhuri. Ishte duke u konstruktuar rruga e hyrjes në qytet dhe autoveturat duket se kalaqafeshin me njëra-tjetrën.

– Duhet të keni shumë punë në bashki?

Ajo pohoi me kokë dhe i kërkoi leje të ngrihej. Përshkuan të dy pakëz rrugë dhe në atë moment ajo pati përshtypjen se kishte takuar njeriun më të rëndësishëm të jetës së saj.

****

Ky sensacion i çuditshëm nuk i ishte ndarë gjatë ditëve në vazhdim. Ishte sikur papritur ajo kishte ngecur në rrugën e jetës së saj, pa gjetur drejtim. Fluturonte, qëndronte pezull, mekej, tek kujtonte gjendjen e saj aktuale dhe nuk ndihej e zonja të shpëtonte nga ajo ndjenjë që i kishte lindur brenda vetes. Edhe rendimenti i saj në punë kishte rënë ndjeshëm.

“T’i bëj një mesazh, apo jo?” – kjo dihatje e përjetshme, sa klasike aq edhe vajzërore, dukej sikur nuk i shkonte për shtat gjendjes së saj civile e megjithatë ka diçka në brendinë e njeriut që shkon jashtë logjikës, zakoneve, ligjeve. Ajo akoma nuk e kuptonte këtë simptomë, por ishte e sigurt që kishte një shkak për çdo ndryshim.

Ishte vetëm në shtëpi atë buzëmbrëmje. Bashkëshorti kishte nxjerrë fëmijët për shëtitje,  ndërsa ajo kishte shkundur shtëpinë me themel. Sapo u lirua nga detyrimet shtëpiake, lexoi faqet e fundit të librit të Gëzimit dhe mendoi se po t’i shkruante dy fjalë nëpërmjet një mesazhi me celular nuk kishte asgjë të keqe. Nuk iu duk vetja aspak e pacipë, ndaj sajoi menjëherë një mesazh. “Komplimente. Libri më pëlqeu shumë. Kam disa pyetje për ju. Kur të vij në Tiranë ndoshta takohemi. Suksese! Irma”. Kur celulari dha sinjalin e dërgesës së mesazhit, ajo shfryu për të nxjerrë sikletin, edhe pse nuk i shpëtoi aspak gjendjes së ankthit. Si mund ta merrte ai vallë? Po sikur ta keqkuptonte? Ai është një burrë i zgjuar, i pashëm, interesant… Po sikur ta merrte për budallallëk mesazhin?

Mendimet ia ndërpreu sinjali i ardhjes së mesazhit në celular. E mori me mend që do të ishte përgjigjja e shkrimtarit. Celularin e mbante në dorë pa marrë mundimin të shkelte butonin e hapjes. Emocioni iu shtua akoma më shumë nga arritja e përgjigjes. Më së fundi vendosi ta hapte. Germat në pasqyrën e celularit lexoheshin qartë.

“Faleminderit. Ishte një mesazh i sinqertë. Më ke bërë përshtypje dhe të kam menduar disa herë. Kur të vish në Tiranë, të mirëpres. Me ty njeriu merr frymëzim. Gëzimi”. Nuk mund ta besonte atë përgjigje. Një rrymë kënaqësie i përshkoi gjithë trupin. Ato fjalë nuk ia kishte përcjellë kurrë një mashkull. Ishin magjike, të bukura, të padëgjuara për të nga gjinia mashkullore, ku mbizotëronte fjala e thatë, e egër, e shterpësuar nga ëmbëlsia. Atë natë nuk vuri gjumë në sy. Ndihej sikur dikush e kishte kapur në bel dhe e fluturonte në krahë, në ajër, si në një ëndërr. Ndjente se tek ajo kishte mbërritur një stinë e re.

***

Kishin kaluar disa ditë nga marrja e mesazhit dhe Irma e lexonte disa herë në ditë. Nuk ngopej me kuptimin e atyre fjalëve. “Me ty njeriu merr frymëzim” – kjo ishte shprehja më e bukur që i ishte thënë ndonjëherë. Bashkëshorti i saj ishte një tip strikt, tipititata, siç e quante e motra, nuk e nxirrte qimen nga qulli. Emocionet e tij më shumë ishin bluar në heshtje sesa të shprehura me fjalë. Ajo donte t’i dërgonte çdo ditë mesazh Gëzimit, por diç e pengonte në momentin kur prekte butonat e ftohtë metalikë të celularit. Gjithë ato ditë ndihej e çuditshme. Të nesërmen do të nisej për në Tiranë. Kishte një punë në Ministrinë e Financave. Në mesditë i dërgoi Gëzimit një mesazh: “Nesër jam në Tiranë. Pas orës 10.30 jam e lirë dhe mund të shkojmë për kafe. Irma”. Nisi të endej sa në një zyrë në tjetrën pa gjetur rehat. Përgjigjja nuk arriti edhe mbas orarit zyrtar. U shqetësua shumë. Në shtëpi nisi të kujdesej për fëmijët, por ndihej jashtë natyre. Për një çast ndjeu bezdi të komunikonte dhe u fut në shtrat. As aty nuk gjeti rehat dhe u çua. Kur vërejti  atë nervozizëm faktik, që ajo e shprehte në çdo qelizë, i shoqi e pyeti:

– Irma, nuk ndihesh mirë?

– Kam pak dhembje koke.

– Dukesh e zverdhur. Ndonjë problem…?

– Problemet e zakonshme të punës. Më ka ngritur nervat një klient.

I shoqi nuk i shqiti sytë nga ekrani i televizorit ku projektohej një ndeshje futbolli.

Ajo ndihej si mbi re dhe nuk kishte dëshirë të fliste me askënd. Hapi kompjuterin dhe herë pas here prekte tastet pa e pasur mendjen askund tjetër, veçse te mesazhi.

I shoqi kishte heshtur. Nuk donte t’i jepte xhevap për problemet e punës mbas orarit zyrtar. Kur durimi i saj kishte arritur kulmin, celulari, ky mekanizëm metalik, i dha sinjalin e ngrohtë shpirtëror. Burri, që ishte duke parë televizor në dhomë, e pyeti:

– Kush ta dërgoi atë mesazh?

– Nuk e kam hapur ende. Nuk e di.

– Hape!

– AMC-ja bën ofertat e veta. Thotë që kemi dhjetë mesazhe falas.

Në axhendë mbante një mesazh të AMC-së. E hapi dhe pa numrin e celularit të Gëzimit. Ndryshoi menjëherë axhendën, hapi mesazhin e ruajtur dhe iu afrua burrit duke shtypur butonat për të vërtetuar  ato që tha. Ia afroi burrit celularin. Ai zgjati kokën paksa, pastaj luajti indiferentin. Gruaja hyri në kuzhinë dhe lexoi me një frymë mesazhin e Gëzimit.

“E mora mesazhin me vonesë, pasi isha në lëvizje, në Shkodër. Dakord! Takohemi në orën 11.00 te Lidhja e Shkrimtarëve. Të përshëndes” .

U lehtësua dhe e fshiu menjëherë mesazhin. I erdhi keq që kishte gënjyer bashkëshortin dhe për momentin diçka e mbërtheu në gjoks. Ishte hera e parë që gënjente në jetë. I hynë ca të dridhura në trup dhe një dhembje akute i përshkoi pjesën e prapme të kokës. Atë natë mezi e gdhiu.

***

E nesërmja ishte një ditë bukuroshe. Nga ato bredhje të shpenguara të natyrës, ku qielli përzihet me ajrin dhe kthjellohen të gjitha linjat e relievit.  Njerëzit i quajnë ditë behari dhe i kërkojnë me çmos në jetë. Kjo harmoni natyrore i solli një lloj lehtësimi, edhe pse kur iu afrua derës së Lidhjes së Shkrimtarëve u drithërua. Ajo godinë e kapardisur, madhore, iu shfaq para syve me hijen e saj. Nuk kishte hyrë asnjëherë. Gjithmonë e kishte menduar si një tempull të ndaluar për të. Ajo godinë për të kishte përmasa të jashtëzakonshme, ku edhe njerëzit që mund të hynin lirshëm ishin njerëz të veçantë, të privilegjuar, krejt ndryshe, inteligjentë, seriozë, që flisnin me fjalë të zgjedhura, pa zhargone dhe fjalë të turpshme. Për të shkrimtarët ishin njerëz inteligjentë, që ishte e vështirë t’i kuptoje, me një botë shpirtërore të madhe, të ditur, sentimentalë, që nuk ngatërroheshin asnjëherë, që ruanin raporte të drejta me njerëzit dhe nuk mund të binin lehtë në dashuri. Nuk kishte besim se do të hynte lirshëm brenda atyre mureve.

E hapi derën e lokalit duke u dridhur. Gëzimi ishte ulur në tavolinat e hyrjes. Sa e pa, ia bëri me dorë të afrohej. Njerëzit kthyen kokat. Flokët gështenjë dhe boja e saj gjatoshe tërhoqi vëmendshëm njerëzit. Gëzimi, pasi e përqafoi (sa ajo u kuq), i rregulloi karrigen dhe u ul përballë.

– Ç’kemi? Si ia kalove sot?

Ajo ende nuk po e mblidhte veten. Emocionet i vërtiteshin në gjithë qenien si një dallgë alkooli që njeriu e gjerb gabimisht në vend të ujit për të shuar etjen.

– Mirë. Kisha ca punë në Ministrinë e Financave dhe…

– Çfarë s’kishe kuptuar nga libri?

– Seksi oral… – tha ajo menjëherë. Ai e fiksoi dhe nuk dinte si t’i përgjigjej. Iu duk tejet naive ajo grua e re dhe pa përvojë fiziciteti. I erdhi rëndë t’i përgjigjej, megjithatë u mundua të sajonte diçka.

– Orale do të thotë gojore, – iu kthye ai dhe ajo u pendua që e kishte bërë atë pyetje. Kishte parë diçka të tillë në një film pa e njohur emërtesën e këtij akti.

– Zakonisht ky lloj kontakti praktikohet nga njerëz që duhen shumë, – vazhdoi ai.

Ajo dëgjonte me kokën ulur. Të gjitha i dukeshin si përralla me mbret.

– Nuk keni pse bëheni me turp.

Gruaja kafshoi buzën.

– Sesi më duket. E pabesueshme, – iu përgjigj ajo duke mos e vërejtur në sy, por duke gërvishtur me majën e thoit të gishtit tregues të dorës së djathtë  syprinën e tavolinës. Ndërkaq pranë tyre mbërriti kamerieri.

– Me se mund t’ju shërbej? – pyeti ai duke ia ngulur  me paturpësi sytë Irmës.

– Mua një kakao me qumësht, – tha Irma.

– Mua një çaj me limon,- tha Gëzimi.

– Asgjë nuk është e pabesueshme sot. Në mbajtjen e një lidhjeje të fortë dashurie, edukata seksuale dhe  njohja e pikave delikate të gjinive të ndryshme për një seks sa më të kënaqshëm përbëjnë boshtin kryesor. Po ti si mendon?

– Ku di unë? Për mua nuk përbën ndonjë problem të madh seksi, mënyra, delikatesa… Mjafton të plotësosh dëshirat e burrit, që ai të mos jetë i pakënaqur dhe kaq. Kështu na kanë mësuar nënat tona. Edhe gratë e punës këtë gjë përmendin gjithnjë. Mendoj se gratë e kanë inat seksin.

– Sipas teje, femrat nuk janë të dëshiruara?

– Unë vetëm një herë kam marrë iniciativë. Gjithmonë është burri ai që vepron.

– Seksi është barometri i dashurisë. Një dashuri e fuqishme nuk mund të konceptohet pa një seks me të njëjtat përmasa. Po të them diçka, por mos ma merr për keq. Nuk e mendoja që një femër elegante, e bukur si ju, të ishte deficitare në edukatën seksuale.

Irma u skuq dhe uli kokën sërishmi.

– Jam martuar shpejt. Pastaj erdhën fëmijët, nisën hallet, shqetësimet, puna. Më janë dukur ato më të rëndësishmet.

-Atëherë pse pyete?

– Për kureshtje.

– E pra, për kureshtje. Njeriu për kureshtje pyet dhe  do të provojë shumëçka. Njeriu has shumë të panjohura në jetë dhe vetëm atëherë merr mundimin, pyet dhe gjen të panjohurën. Njeriu është i prirur të shijojë ndalesat, sidomos femrat. Kur dimë diçka që na e ndalojnë rregullat, shoqëria, mentaliteti, ne seç krijojmë një shije personale që merr ëmbëlsinë e së panjohurës. Dhe kur flitet për ndjenja, marrëdhënie që të çojnë në ekstazë, është gjynah të mos tundohesh. Ajo që quhet e ndaluar apo e turpshme, në disa momente nxit dëshirën për ta bërë pjesë të vetes pa marrë parasysh koston. Thjesht për provë. Pastaj ndoshta…

– Ku di unë. Nuk jam tunduar, por me të vërtetë bëhem kureshtare për atë që nuk e njoh. Nejse. S’kam kohë të bisedoj për këto gjëra. Më duhet të iki.

– Shkoni, shkoni. Mund të largoheni. Ishte dialog interesant. Sot nuk është turp të pyesësh për çdo gjë dhe për të diskutuar. Shkrimtari u ngrit për ta shoqëruar. Te dera, kur ajo i dha dorën për ta takuar, burri ngriti dorën e saj të bukur në lartësinë e buzëve dhe e puthi lehtë. Ajo puthje ishte farfuritëse në sytë e saj. Ajo kafshoi buzën nga kënaqësia. Shkrimtari dalloi dellin e purpurt t’ia përpinte gjithë tulin e puthjes. Asaj iu duk vetja e zhytur në zakonet kalorsiake, ku ajo, dama e salloneve, adhurohej nga princi i mezipritur i fronit. As vetë nuk e kuptoi se si mbërriti te stacioni i autobusëve dhe më tej në Durrës. Ëndërrimet dhe vegimet e bëra realitet i zvogëlojnë ndjeshëm largësitë gjeografike. Sjellja e atij njeriu bëri që nocioni kohë dhe largësi të përjashtohen nga përmasat e tyre reale.

***

Sapo kishte kaluar pragun e derës së zyrës kur dëgjoi zilen e celularit. Pa numrin në ekranin e xhamtë të tij. Ishte numri i Gëzimit.

– Urdhëro, – tha ajo me një frymë. Sa emocion ndjente kur fliste me të në telefon!

– Si je?

– Mirë.

– Të mori malli?

Ajo nuk u përgjigj. I kishte munguar zëri i tij, por e kishte të vështirë t’ia shprehte.

– Për të pyetur si je të mora. Të puth!

Gëzimi e mbylli celularin, ndërsa gruaja e mbajti  celularin për një kohë të papërcaktuar në vesh. Nuk po i besonte ndijimit. Ato fjalë ishin të padëgjuara për të. Një zjarrmi e brendshme i kaploi gjithë trupin. Nuk mund të hidhte më asnjë hap. U kthye në zyrë. Nuk e kishte ndierë kurrë atë bllokim në kraharor.

***

Në mesditë vendosi t’i dërgonte një mesazh:

“Mbrëmë të kam parë në ëndërr. Sikur erdhe në Durrës. Si je? Të përshëndes”.

Ai heshti atë ditë. Nuk ktheu përgjigje. Ajo pasdite për të ishte një pritje e tejzgjatur, e mbushur me ankth.

***

Pas disa ditësh…

“Nesër vij në Tiranë. Kam vetëm një orë punë. Të përshëndes, Irma”.

Pas disa minutash shkrimtari mori në telefon.

Emri i tij në pasqyrën e celularit si gjithmonë e tronditi.

– Urdhëro?

– Si je e dashur? Ajo u rrëqeth sërishmi. Fjalët e tij të rralla e çarmatosnin dhe e çekuilibronin.

– Mirë.

Nesër thuaju nga shtëpia se do të vonohesh. Do të rrimë pak më gjatë.

– Në rregull,- u përgjigj ajo instinktivisht.

– Në orën 11.00 dil te stacioni i Pallatit të Kulturës. Unë do të vij me makinë. Kam blerë makinë dje. Të puth. Mos harro orën.

Ajo prapë mbeti me celular në vesh. Në buzë ndjeu shijen e së puthurës së tij në distancë.

 Të puth… të puth… të puth…

***

Mëngjesi ishte një kombinim i mrekullueshëm mes natyrës dhe dashurisë. Ajo ndihej atë ditë sikur fluturonte në hapësirë. Ishte ngritur shpejt, kishte mbaruar të gjitha punët e mëngjesit, kishte përcjellë fëmijët nëpër shkolla dhe tashmë gjendej në stacion. Kur e kishte humbur durimin, një makinë e vogël “Volksvagen” frenoi pranë këmbëve të saj të gjata. Në fakt ndodhej prej një çerek ore në stacionin e Pallatit të Kulturës.

– Hip, – i tha Gëzimi duke i buzëqeshur. Ajo tërhoqi fundin e saj gri me cirka të zeza duke e shukuritur pak, me qëllim që mos t’i ngatërrohej me skarpinat dhjetëpondëshe.

– U vonova pak se kishte trafik, por pesë minuta i lejon edhe kënga. Ti besoj ke ardhur më parë dhe minutat të janë dukur orë. Në fakt, një bukuri si e jotja duhej rrëmbyer nga kaçakët. Sot qenke bërë…!

Ajo buzëqeshi dhe më pas e frikësuar e pyeti:

– Ku do të shkojmë?

– Sot je nën varësinë time të plotë, çka do të thotë sa më pak pyetje, – i tha Gëzimi duke qeshur. – Ke besim tek unë?

– Besoj se po. Jeni një njeri pozitiv dhe duke qenë se shkrimtari shpreh në të shkruarin e tij një pjesë të rëndësishme të vetvetes, më duket sikur ju kam mik prej vitesh.

Burri shtoi shpejtësinë e makinës me ndjesinë e një shoferi të ri, që, duke rrëshqitur mbi asfalt, i duket se ka zotëruar universin. Pa dyshim që me Irmën në krah i dukej vetja akoma më i fuqishëm. Ajo grua kishte ngjallur tek ai fërgëllimat e rinisë. Ashtu e ndrojtur, serioze, e kulluar në shpirt, dukej se i ngjallte idenë e një virgjërie shpirti që ai donte ta zotëronte. Kishte nevojë për një grua të tillë. Prej pak javësh ndjente rigjenerim në shpirt dhe atë ndjesinë e lumturisë që ia kishte sjellë kjo grua.

 Pas disa minutash ndaloi makinën pranë një moteli në të dalë të Tiranës. Gruaja u tkurr në sedilje. Nuk donte të zbriste.

– Shpejt! – e urdhëroi burri.

 Instinktivisht gruaja u shkund. E ndoqi shkrimtarin nga pas si një dele kokulur, edhe pse në moment iu duk se ishte duke drejtuar tjetërkënd në atë vend. Këmbët e saj e futën në një dhomë të thjeshtë, ku ngjyra rozë e perdeve të rënda e bënin atë ambient  epshndjellës. Ajo rrinte si mumie buzë shtratit, pa bërë asnjë lëvizje. Burri i hoqi çantën nga krahu. Pas kësaj i sfiloi xhaketën e hollë elegante nën krahë, duke i nxjerrë në pah llërët e qumështa, këmishën që rrëshqiste në lëkurën e saj të butë si ajkë dhe sytienat e buta prej mëndafshi. Me delikatesë prej artisti, i shtypte lakuriqësinë e lëkurës, ndërsa ndillej nga format e saj të rrumbullakëta. Buzët e tij, me atë brezin e thatë të epshit në tul, lëviznin ngadalë në qafën mjelmëroshe, mjekrën e skalitur, faqet, sytë, llapat e veshëve, në butësinë e tyre. Ajo mezi kapërdinte frymën. E ndërsa sytienat lëshoheshin si pupël pranë këmbëve të saj, ai i pëshpëriti në vesh:

– Bukuria jote më çmend. Që kur këmbyem vështrimin desha të të zotëroja.

 Ajo e shoqëronte me sy bredhjen e trupit të saj. Nuk po u besonte syve. Ai i hoqi fundin dhe ja, të dy po shihnin të mbathurat e saj. Aty ishte ndalur zemra, fryma, instinkti dhe heshtja e ndërgjegjes. Bardhësia e breçkave ishte në të njëjtat përmasa me atë të epshit kafshëror për të zotëruar afshin e kënaqësisë. Kur mbathjet kishin arritur në fund të këmbëve, trupi i ishte porizuar gjithkund. Të dridhurat e kishin pështjellë si ethet e djallit me atë zjarrin në gji dhe dëshirën për të shpërthyer pasionin e trupit. Kishte nevojë për duart e tij, për lëkurën e atij mashkulli, për veglën e tij mashkullore. Nuk e dinte ç’do të ndodhte më pas. Atë moment nuk pati vrarje ndërgjegjeje dhe ankthe të mëpasshme. Ishte e udhëhequr nga një forcë e panjohur, por që rridhte nga brendia e saj. Burri e ngriti në krah dhe e vendosi mbi krevat. Pastaj u zhvesh vetë rrëmbyeshëm dhe pas disa sekondash u gjet pranë saj. E ndërsa e lëpinte me gjuhë në kërthizë, bark, sisë, gushë, veshë, ballë, ndaloi te buzët. Filloi ta puthte më tej, edhe pse ajo nuk jepte asnjë shenjë eksperience në këtë drejtim. E ktheu me kurriz. Filloi ta kalojë me gjuhën e tij mishtore në kokallat e qafës dhe kurrizit. Penisi i tij kishte nisur të ngrinte kryet në të prapmet e rrumbullakosura të gruas.

– Ohhh, ohhh, ohh, ohh, – dëgjoi ai rënkimin e saj.

– Je shumë e mirë. Je e mrekullueshme. Je… – dëgjoi ajo një pëshpërimë që e eksitoi në veshin e saj. Gëzimi e rrotulloi sërishmi përpara. Rënkimet e kënaqësisë së paprovuar dilnin natyrshëm nga goja e Irmës. Pastaj ai u rëndua i gjithi mbi të, duke puthitur me forcë organet e dashurisë me njëri- tjetrin. Gruaja rënkonte, lëvizte, përdridhej, kullonte pështymë, lëpinte buzët… Jetonte të pajetuarën, të padëgjuarën, ëndrrën e mbetur ëndërr, parajsën qiellore të zbritur në atë shtrat të thjeshtë. U përplasën mishërisht për shumë kohë. Për një moment ajo ndjeu shkëputjen e tij dhe mbi gjoksin e saj u derdh një lëng i trashë. Gëzimi po merrte frymë me vështirësi. Vetëm në atë moment ajo hapi sytë. Vetja i dukej sikur shkonte në ajër. Sikur fluturonte në hapësirat e pakufishme të kënaqësisë. Toka si planet i dukej e largët. Ndihej një qenie që për herë të parë shijon jetën. Ndjeu orgazmën, kënaqësinë që ekzistonte vetëm si mendim dhe që deri atë çast nuk e kishte përjetuar. Madje e kaloi disa herë atë kënaqësi të pafundme. Tashmë po e kuptonte ç’do të thoshte seks, dashuri dhe që deri në atë çast kishte vegjetuar. Nuk i bënte përshtypje më asgjë: fëmijët, burri, kushërirkat, opinioni, ndershmëria. Të gjitha ato koncepte madhore deri në atë çast ishin zvogëluar për t’u bërë pa përmbajtje. Ajo ishte në takimin me Zotin. Fjetën të dy në krahët e njëri-tjetrit.

***

Në autobus, rrugës për në Durrës, ende nën dalldinë e seksit, nxori celularin nga çanta dhe i dërgoi këtë mesazh:

“Kishe të drejtë. Sot kuptova ç’do të thotë seks, dashuri. Jeta tashmë për mua mori kuptim tjetër. Të lutem, mos më harro. Mos më harro se… Të dua më shumë se jetën time”. Mbështeti kokën në shpinoren e sediljes dhe mbylli sytë. Gjithë rrugës ëndërronte ato momente të paimagjinueshme nën pushtetin e trupit dhe krahëve të Gëzimit. Po, deri tani ajo kishte ekzistuar përgjysmë, si një vegël pune. Nuk kishte jetuar. Pikë.

***

Mbrëmjet e kaluara më pas në shtëpi u mbushën me ngjyrën e zymtë të largësisë. Edhe gjallëria e fëmijëve nuk mund ta sillte në humor. Tashmë ambienti i shtëpisë i dukej i lodhshëm, pa hapësirë. Gjendja e saj i bëri përshtypje edhe të shoqit.

– Çfarë ke sot? S’ke qenë ndonjëherë kështu?

– Punë e bezdisshme. Kur shkoj në Tiranë shkatërrohem. Rruga, pritja në ministri, sorollatjet, kthimi, – gënjeu ajo jo pa vështirësi.

Sot kishte tradhtuar bashkëshortin. Ndihej në një hendek midis pendimit dhe kënaqësisë. Pasi pastroi tavolinën dhe vuri fëmijët në gjumë, u shtri edhe vetë. E kaploi një gjumë i ëmbël, ku ajo ndihej krejtësisht në pushtetin e të dashurit të saj. I shoqi erdhi pas pak. Ai filloi ta ngacmonte, ndërsa ajo i pëshpëriti:

– Më lër të fle! Kam gjumë.

Burri e ktheu nga vetja dhe i hipi sipër. Filloi të kryente aktin e tij martesor. Shfryu shpejt e shpejt epshet e tij mashkullore sikur e detyronte njeri dhe u ngrit. Asnjë fjalë të ëmbël, asnjë përkëdhelje, asnjë ledhatim… Kaq. Ajo nuk lëvizi fare. I dukej sikur mbi vete mbajti për një moment një copë trung. “Sa gra kanë vuajtur dhe vuajnë kështu si unë, në mbarë globin, pa arritur të arrijnë në orgazëm dhe pa e shijuar kurrë magjinë e seksit?”.

Mendimi se kishte tradhtuar burrin e sfiliste.

“Nuk duhej ta kisha bërë. Është krim”.

Nisi të qante nën zë. I vinte turp nga fëmijët. Ata nesër apo pasnesër mund të ishin viktimat.

“Nuk është faji im, por i tij”,- qetësoi ajo më pas  veten. Burri i saj ishte egoist dhe merrej vetëm me veten e tij, duke e privuar nga kënaqësia e dashurisë dhe e seksit.

Por pas pak mbylli sytë duke sjellë pranë vetes skenën e dashurisë me Gëzimin. Një lumturi e papërshkruar i mbuloi gjithë qenien dhe gjumi e përcolli në transin e lumturisë më të madhe të vetes, aty ku mund të të çojë vetëm dashuria e madhe.

Një takim të tillë mund ta gjesh vonë, por asnjëherë nuk mund ta quash faj.