Sotir ATHANASI: STAFETË E DHIMBSHME E NJË DASHURIE PARISJENE (5)

Në të njëjtën kohë një tjetër zë, gjithashtu femëror u dëgjua. Ky qe krejt i ndryshëm nga i pari për dy arsye: Fillimisht se nuk i drejtohej Xhulios, ose francezes Julieta dhe, në vijim, se nuk ishte tokësor. Por virtual. Këtë zë, si i brendshëm, e dëgjonte vetëm poeti. Zë që vinte si ndërliksje e figurës për të.
“Truri ynë, djalosh, i ndien objektet edhe kur ato nuk janë të pranishme. Dhe s’është aspak çudi që atij i ikin nga fokusi edhe kur ata bëhen pjesëmarrës. I tillë është hutimi”. Ky paralajmërim mund të vatërzonte vëmendjen e cilitdo-tjetër, por jo të poetit dhe pse përsëritej për të dytën herë fjalia e parë. Nuk mjaftonte, megjithatë, ta shkëpuste dot pas asaj dalldie që e kishte zënë me atë frëngjishtfolëse, që përveç kësaj ishte dhe aq tërheqëse. Kjo bënte që të mos shihte zonjën e cila thërriste Xhulio, domethënë – Julieta, e cila qëndronte tërësisht jashtë vëmendjes së tij, ndonëse frëngjishtfolëse, gjithashtu. Por artikulimin e kësaj gruaje, rreth të pesëdhjetave, edhe pse me një ton të ëmbël e një theks gjuhësor fin, si dhe me një piskamë gjithë politesë, kishin për veshët e tij një përshtatshmëri të përkorë nga forma por…, jo të tillë nga përmbajtja. Lexojeni:
– Zotëri! Të më falni për ndërhyrjen, mbase jo fort të dëshiruar për ju, por më duhet t’i kujtoj zonjushës Xhulio se, në këto çaste e pret një tjetër axhendë e një tjetër punë e ngutshme.
Ndërkaq, i hoqi nga duart kindin e atij shalli duke e çmbështjellë ca nga ca. Shkurt, e rrotulloi poetin si ndonjë çikrik, një a dy herë, derisa ai doli në rërë dhe fizikania në bregun e detit. Ndërsa vala e ujit e rrëqethte zonjën duke i lëpirë pak shputat e këmbëve të zhuritura nga vapa. Kësisoj, ndërsa e reja u shkri së qeshuri, zonja përkundrazi, sikur po nxirrte ujë nga pusi, kishte mjaft kujdes mos i lageshin këmbët nga stërpikjet e “kovës” dhe e përqethte atë.
– Orvuar! – përshëndeti dhe poeti mbeti kallkan. – Eja, bija ime, shkojmë! – i tha zonja zonjushës, kurse shqiptarit i bëri thjesht një përshëndetje formale, por siç duket, me një gjest gjithashtu pendestar, përsëriti fjalën: – Orvuar dhe bregu i rërës, si poleni në një livadh u pushtua nga aroma e kësaj zonje. Gjithsesi, kjo nuk e zvogëloi hutimin e tij e jo më të mendohej se një fjalë e vetme, do ta ftillonte atë. Dhe kishte të drejtë. E shkëputi nga ajo, të cilën ai e konsideroi idhullin e tij. Idhulli!
Frëngjishtja ishte shkaku dhe fillesa e njohjes. Por ai, qe në kërkim të shpirtit binjak dhe atëherë kur iu duk se e gjeti, dikush me edukatë, ia heq nga dora. Kësaj i thonë “heqje stoli”, por litari në fyt është prej floriri: – mendoi poeti një krahasim që e kishte hasur te Hygoi.
Idhulli!

Po të qe si një gur a guaskë e rrallë-deti e, madje, edhe ndonjë monedhë floriri, qoftë edhe diamant, ai do të ishte mospërfillës për atë që iku sa hap e mbyll sytë. Ato çaste iu kujtua Maria Kyri e ftuar
në një ballo aristokrate që gjerdanët e diamantëve, do të dëshironte t’i shndërronte në laboratorë dhe zonjat të çaristokratizoheshin. Por ajo s’qe as nimfë-deti e dalë rastësisht në breg. Jo. Absolutisht, jo! Ishte një franceze, pra një tokësore dhe fati, a Zoti, thuaje si të duash, ia nxori në breg dhe të dy gjetën gjuhën e përbashkët. Nuk qe aspak vegim. Ishte e njëmendtë. Po atë që erdhi, mos ndofta e kishte nënë? Se e thërriti Xhulio. Ai nuk besonte në sajesë. Aspak. Tjetër gjë se kjo thirrmë i sillte në mend shëmbëllimin me një zë, tashmë të matanshëm kësajbote, ku klithma do t’i shkonte fjalëve të mbrame të një shpirti që thërret për të fundit herë përpara se të ngjitet në qiell. Poetin e gjeti si Akteonin *, me vështrim nga deti. S’qe kohë e përshtatshme t’ia kërkonte përgjigjen hapësirës ujore. As valës e aq më pak zhaurimës së tij. Se poeti e dinte: detit i pëlqen fshehtësia që të jepte përgjigjet e pyetjeve të cilat i binin si çekanë mbi krye. E, mbase për këtë arsye njerëzit e dëshpëruar i tërheq vetëmbytja. Prandaj, ai u kthye nga rëra dhe sigurisht qe i vonuar dhe aq i trullosur gjithashtu, sa edhe po ta kish goditur dikush në kokë, vështirë se do t’i sillte diçka më të keqe.
Dhe si të mos mjaftonte e gjithë kjo, një ciklon nga ata që shfaqen rëndom në rërë e gllabëroi në shtjellën e vet, si të ishin një tufë çupëlinash, që me shpotitë e tyre hidhnin valle, herë në drejtim të akrepave të sahatit dhe herë në të kundërt…
Gjithsesi në dritaren e katit të parë teknik në brendësi të asaj verande si pistë vallëzimi, u duk zonjusha franceze, e cila sodiste…me dylbi lëvizjet e poetit.

Një ciklon i dytë, që sapo rinisi dhe e pushtoi thuajse gjithë bregun e rërës e përfshiu tërësisht atë për të vazhduar me rrathët ciklikë, gjë që e detyroi poetin të zhytej në det për të hequr rërën. Kur doli, ndonëse i shpëlarë, shkundej për të larguar disi kripën. Qe një rremendje se në këtë mënyrë do të rivendoste disi baraspeshën e humbur tanimë edhe pse, gjithmonë e më shumë, po i forcohej bindja se atë frëngjishtfolëse era e solli si vegim dhe furtuna e mori si ndëshkim.
Dylbitë nga zonjusha i kishin kaluar zonjës atje matanë verandës. Kjo sikur duke analizuar tiparet e djalit, kërkonte të nxirrte një përfundim mbi karakterin e tij.
– Qenka mjaft simpatik, – i tha së bijës. – Plagosja që i ke shkaktuar e bën edhe më tërheqës.

Por vajza nuk foli. E ëma vazhdoi:

– Trishtimi tek disa njerëz shoqërohet me hijeshi. Në këtë kategori futet edhe ky djalosh që duket se është i hutuar ngaqë ka rënë në dashuri.
Julieta sërish nuk foli.

– Një aventurier s’do të linte dritare të hotelit pa vëzhguar, kurse ai… Ka pamjen e njeriut të shqetësuar sikur i ka rrëmbyer era kabinën…Mos ndoshta merret me poezi? Se i shëmbëllen një romantiku të vonuar që e ka lënë në stacion treni i shekujve të shkuar.
Vajza qeshi dhe midis faqeve iu formuan ato dy gropëza të vogla. Kjo i ndodhte kur ndihej sidomos e mikluar. – Këtë përshtypje mund të kesh edhe për mua, mama. Ti e di shumë mirë që s’merrem as me poezi e as me prozë. Megjithatë më duket se më është mbytur barka e kthimit dhe kam mbetur si Robinson Kruzo në një ishull të pabanuar.
Zonja la mënjanë dylbitë dhe i hodhi një vështrim së bijës, plot me vëmendje. Gropëzat e faqeve i qenë zhdukur dhe vetullat tentonin të puqeshin:
– Nuk besoj se bën shaka.
– Aspak.
– Mos ndofta u nguta që iu prisha intimitetin?
– Mbase,… por gjithsesi, kjo është një punë që pret e… ndofta, sepse kërkohet një reflektim i brendshëm.
– Pikërisht këtë kisha parasysh. Prandaj erdha për ta ndërprerë atë rast . . .të nxituar do ta quaja ngaqë, sapo zbritëm në plazh, ti, si ai marinari çapkën dhe jo si fizikane, u ngute nëpër rërë të gjeje të dashurin. Apo ishte një …’Lëvizje broviane?’
E parë nën këtë vështrim, të tilla dukeshin ato shkreptima dashurie. Por a nuk është ky tipar dallues i dashurisë me vështrim të parë? Po t’i heqësh këtë çfarë i mbetet asaj? Megjithatë e gjendur disi në pozitën e marinarit, ajo pranoi:

– Po. E nxituar, mama. Edhe kështu mbase është si një lëvizje broviane, mund të thuash. Por ti e di se pas teje, të tjerët s’janë veçse të huaj edhe kur mirësjellja e tyre na afron me ta. Qofshin, edhe…të plagosur si romantiku në breg.
U shpreh kështu dhe regëtima e zemrës e rrëqethi të tërën ngaqë e kuptoi se ishte e rrejshme ajo që tha. Ishte e njëmendtë, që ajo nënën e barazonte me Zotin. Jo sepse s’qe e zonja ta përballonte jetën pa të. Se ajo ishte lauruar, si edhe e ëma e madje do të merrte gradën shkencore si edhe ajo. Sepse mjetet materiale s’janë lumturia pa një idhull. E tillë ishte nëna e saj. Por më tepër se s’kishte njohur ende babanë. Brenda e këtij universi ndiente atë…romantikun.
Zonja e pa të bijën me ëmbëlsinë e nënës dhe s’qe aspak e vështirë për të, të kuptonte se te ajo kishin lindur shkëndijat e para që drithëronin zemrën dhe kurmin e çdo vajze në moshën e saj. Madje, disi të vonuar.
– O Shën Mari! – mendoi ato çaste, – të jetë e thënë që ime bijë të ndjekë rrugën time? Mirë për shkencë, por edhe në dashuri?
– Mami, – e pyeti befasisht e bija, ndërsa po bënte në banjë dushin e shpëlarjes së kripës, – çfarë fustani mendon se duhet të vesh? Desha të them, cili më shkon më mirë?
Zonja qe shkëputur nga dritarja tashmë dhe ktheu kryet: – T’i kam varur me kremastar mbi fletën e dollapit, mjafton ta hapësh atë.
Ndërkaq e bija nisi një këngë nën zë. Ose ndiqte ritmin e saj në nënvetëdije, ndërsa e ëma e kuptonte se e bija pyetjet i bënte që ajo të ndihej e përfillur edhe në jetë si në shkencë.
Por vërshimi i dushit ia zhvendosi këtë ndjesi për një tjetër: Se lotët njeriu duhet t’i fshijë me shaminë e vet, ashtu si dhe gjembin duhet ta heqë me dorën e tij.Dhe zonja shihte tek e bija një derë të hapur e i trembej pikërisht baraspeshës: kyçjes një herë e përgjithmonë, mbylljes së portës për të cilën shpresonte vite e vite të tëra. Për të ishte i drejtë parimi i dy brezave që tërhiqen se janë të kundërt, si dy pole. Por dhe e kundërta aty qe. Ndërkaq një zë në korridor përsëriste
-Autobusi përpara hotelit është gati. Nxitoni se për gjysmë ore nisemi për në Tiranë.
Qe shoqëruesja shqiptare, që trokiste lehtë nëpër dyert e dhomave dhe përsëriste në korridor të njëjtën shprehje.

—————–

Aktenoni*) = Një gjahtar I ri që pa dijeninë e tij, pa hyjneshën Artemis tek po lahej e zhveshur. Si dënim, Ajo e ktheu në dre dhe Atë e mbytën qentë e tij.