Mimoza Pulaj: Djalit larg (Al figlio lontano)

 

 

Çdo krismë

hijen e saj

ndërmjet lotëve ka.

 

Në natën e trazuar,

të zemrës sime prej nëne

breshëritë e dritës.

Për të parën herë

në besë, të fshehtat e tyre

lidhin.

Si dy miq:

me duar në prehër

malli

që fort në gjoks shtrëngon

e kuraja, thyerëse guri

që një djalosh të bukur,

me flokë të mëndafshtë,

drejt një tjetër oqeani, shtyn.

 

Të brengosurin, gëzimin tim

shiu i shpirtit lag:

larg që këtej,

i sigurt qëndron, bir!

 

 

Tra le gocce di pianto,

ogni sparo

ha la sua ombra.

 

Nella torbida notte,

gli slanci di luce

del mio cuore di madre.

Per la prima volta

si confidano i loro segreti.

Come due amici:

la nostalgia

con le mani nel grembo

che lo stringe forte al petto

e il coraggio spaccapietre

che un bel giovanotto

dai capelli di seta

verso un altro oceano ,spinge .

 

Bagna, la pioggia dell’anima

la mia triste gioia:

ben lontano da qui

stai al sicuro, figlio!

 

 

Në shikimin tim

me fatin tënd veshur,

fryma e natës

shiun e diellit

ndërpret.

Nga e ujit shakullimë

kreshpërohet

liqeni i qetë;

hulli në ajër

shkuma  e valës.

Buzëqesh.

Në të luhatshmin

refleks hëne,

nga syte e mi

mbi qiell pikturuar,

zemra ime prej nëne

me ujë qepur

fshehtas,

të përgëzon.

Në terr.

 

 

Al mio sguardo

col tuo destino

vestito,

il respiro della notte

del sole la pioggia

ha tolto.

Dal vento ciclonico

il laghetto tranquillo

s’increspa;

solcata nell’aria

la schiuma dell’onda.

Sorride.

Nel tremulo

riflesso di luna

dai miei occhi

sul cielo dipinto,

il mio cuore di madre

con l’acqua cucito

di nascosto,

ti saluta.

Nel buio.

 

 

 

Gjithçka është larg.

Të bardha nga gënjeshtrat

mbi valët e femijërisë

fjalët e tua:

një buzëqeshje

mbi buzët e mia.

Nga gëzimi djaloshar

prej të gjelbre shprese

shenjë më bën. Me sy.

Dhe më mjafton.

Rend me humbje fryme.

Nëse nga një rrufe

ndalem e ti këngës ia thua,

fluturoj.

Por nëse qan

marramenthi më kap,

po nuk rrëzohem.

Jam kuraja jote.

Fatin tënd di të lexoj.

 

 

Tutto è lontano.

Bianche di bugie

sulle onde infantili

le tue parole:

un sorriso

sulle mie labbra.

Di verde speranza

occhieggia

dalla gioia adolescente.

E mi basta.

Corro a perdifiato.

Se da una scarica di luce

mi fermo e tu canti,

io volo.

Ma se piangi

mi assalgono le vertigini,

però non cado.

Sono il tuo coraggio.

So leggere la tua fortuna.

 

 

 

I dua fjalët

që largas vijnë;

lakuriqësia e dritës

në shtratin tim

bie.

E përkëdhel.

Poshtë qiellit

krejt

duket e zhduket.

Është një ilegal.

S’e di emrin e vet.

I ofroj tëndin

o këtë

që do të jetë i djalit tënd,

bir:

një tren

që pa njohur

mbërritjen,

rend.

 

 

Amo le parole

che vengono da lontano;

la nudità della luce

nel mio letto

cade.

Gli do una carezza.

Tutto sotto il cielo

appare e scompare.

È un clandestino.

Non sa il suo nome.

Gli offro il tuo

o questo

che sarà di tuo figlio,

figlio:

un treno

che senza conoscere

l’arrivo,

corre.

 

 

 

Shkruamë në gjuhën e perëndimit, bir!

Atë të zjarrit.

Poezi që lexojnë

sytë e medhenj të malit

para se të flenë.

Me portën hapur. Përgjithnjë.

 

Për të hyrë agimtare

lindja e diellit.

Dhe do të kthehem e re

dhe e bukur.

 

Si një mijë pemë të parkut,

gjelbrim i ndritshëm, veshja ime.

Nëpërmjet një mijë zogjve,

te foleja e tyre

në duart e tua të vogla,kënduar.

E  lumturia kaltërsinë

do të zhveshë:

liqenin dhe qiellin,

sytë e nënës sime.

 

 

Scrivimi

nella lingua dei tramonti, figlio!

Quella del fuoco.

Poesie che leggono

i grandi occhi della montagna

prima di dormire.

Con la porta aperta. Per sempre.

 

Per far entrare all’alba

il sorgere del sole.

E tornerò

giovane e bella.

 

Simile a mille alberi del parco

la mia veste verde splendente.

Cantata da mille uccelli,

dal loro nido

nelle tue piccole mani.

E la felicità l’azzurro

spoglierà:

il lago e il cielo,

gli occhi di mia madre.

 

 

Nuk di çfarë të bëjë

zemra ime

për të qënë vetvetja.

 

Nuk do që ti të shkosh.

 

Fshehur trishtimi

në sytë e  buzëqeshjes sime.

 

Nga Mimozat

e pikturuara në mur,

deri te nëna e fortë,

çliruar nga trupi i brishtë,

prerë

kerthiza.

 

Ëndrrës sate

për t’i çelur

derën e shtëpisë.

 

 

 

Il mio cuore

non sa cosa fare

per essere me stessa.

 

Non vuole che tu vada via.

 

Nascosta la tristezza

negli occhi del mio sorriso.

 

Dalle Mimose

dipinte nel muro,

alla mamma forte

liberata dal corpo debole,

tagliata

il cordone ombelicale.

 

Per aprire

la porta di casa

al tuo sogno.

 

 

 

Mbi valixhen tënde

të vetmuar, të çiltër

mijëra nuanca

të një pike uji

stampuar:

limfa e dashurisë.

Nga e Tokës mitër, rrjedh.

Afër. Brenda.

Dhe do të mbushullojë

gjithë heshtjen

e boshit të errët.

Do të puthë

të gjithë ftohtësine e tij

deri kur

mbi buzët

e honit të fundit të Tokës,

mirëseardhja

të buzëqeshë.

 

 

 

 

Sulla tua valigia

solitaria,innocente

stampate

mille sfumature

di una goccia d’acqua:

la linfa dell’amore.

Dalla Terra il grembo, scorre.

Vicino. Dentro.

E riempirà

tutto il silenzio

del vuoto oscuro.

Bacerà tutta

la sua freddezza

fino a quando

sulle labbra dell’ultima

voragine della Terra,

il benvenuto

sorrida.

 

 

 

 

 

Një klithmë pa tingull:

kurajë duhet për të jetuar,

doktor.

Dhe unë e kam.

Mjafton

tingëllimën e një zileje të dëgjoj

për t’u marrosur nga gëzimi:

më pret im bir!

Një rreze dielli

nga ana tjetër e botës ,afruar.

Prush e flakë  në sy

poshtë hënës

për të më vënë,

derisa  të më bëjë

që si një tren i dehur.

rrugën ta përshkoj.

Megjithë dhembjen e vështirësinë

e të miave

hapa të vogla.

Të zbehta.

 

 

 

 

Un grido senza suono:

ci vuol coraggio per vivere,

dottore.

E io ce l’ho.

Mi basta sentire

un campanello che suona

per impazzire di gioia:

mi aspetta,mio figlio!

Dall’ altra parte del mondo, avvicinato

un raggio di sole.

Per mettermi fuoco negli occhi

sotto la luna,

persino a farmi

percorrere la strada,

come un treno ubriaco.

Malgrado il dolore e la fatica

dei miei piccoli

passi.

Pallidi.

 

 

 

 

Ka tashmë moshën tënde

ëndrra ime:

hëna e bardhë  bredharake.

Di të lërë mëndjen

drejt teje

e pafundësisë.

Buzëqesh.

Në kohëra të errta.

Lot nuk di të derdhë.

Edhe kur mbuluar

nga oshtima e gjakut në vesh,

nga kullat e qetësisë

këputet.

Me vrull ngrihet.

Këngës ja merr.

I trëndafiltë i agut

tingulli i saj:

vesa që kurajën tënde

shndrit.

 

 

 

 

 

Ha ormai la tua età

il mio sogno:

la bianca luna errante.

Sa diventare folle

verso di te

e verso l’infinito.

Sorride.

Nei tempi bui.

Non sa piangere.

Anche quando coperto

dal rombo del sangue alle orecchie,

dalle torri del silenzio

cade.

Subito si rialza.

Canta.

Rosa d’aurora

il suo suono:

la rugiada che illumina

il tuo coraggio.

 

 

 

 

 

Në një ditë feste

mungesën tënde

ta tërhiqja jashtë do të desha.

Për ta shkëmbyer

me një buzëqeshje zbatharake,

që shtratit të zbrazët

përse ka rrëshqitur

në dysheme kuverta,

i kërkon.

 

Festat

kanë kujtesë.

 

 

 

 

In un giorno di festa

vorrei cacciare fuori

la tua assenza.

Per scambiarla

con un sorriso scalzo,

che chiede

al letto vuoto

perché è scivolata

la coperta per terra.

 

Le feste

hanno memoria.

 

 

 

 

 

 

Më ke dhënë gëzimin

në gjak të të ndiej.

Por vite furtune

duhen per të lindur.

Kurajë

per të luftuar

me forcë burri,

fëmija im i ëmbël,

edhe pse

muzikën e saj

në fytyrë ta përplas

një orkestër urrejtjeje.

Lufto!

 

Këndo një ëndërr

që asnjë nuk e sheh!

 

Do të vijë dita

që era

e kontinentit të ri

t’i sjelle buzëqeshjes sate,

atë që nga unë

ajo e të vjetrit

ka shqyer.

Do të jetë dita më e mirë!

Yti do bëhet

zë i qartë,

e imi

një klithmë e fortë

e trupit në ndarje.

 

 

Mi hai dato la gioia

di sentirti nel sangue.

Ma ci vogliono

anni di tempeste

per nascere.

Ci vuole coraggio

a lottare

con la forza d’uomo,

mio dolce bambino,

anche se

un’orchestra d’odio

la sua musica

in faccia ti batte.

Lotta!

 

Canta  un sogno

che nessuno vede!

 

Verrà il giorno

che il vento

del nuovo continente

porti al tuo sorriso,

ciò che da me

quello del vecchio

ha strappato.

Sarà il giorno migliore!

La tua diventerà

voce chiara

e la mia

un grido forte

del corpo in due diviso.