Poezia e Sadik Bejkos në gjuhën suedeze

Më është përmbysur një jetë aty
Dhe asgjë s’ka ndryshuar.
Në fytyrën që me çudi ta shoh nga larg :
Anija e mbytur, faqja e detit e qetë…
Jetë e qelqtë u thye pa një krak.

———————————————————————————————————

Mauzoleu i vjetër

Çati rënë, mauzoleu i vjetër
pret dritën,
e tërheq si vetëtimën

me fosforin e eshtrave të thata
që s’epen,
s’e lëshojnë themelin.

Dhe diell, shi… rrëkëllen
me etje muresh,
dhe erën than.

Pasi i ndritin muret,
shungullimat e bubullimave
në eshtra bien të flenë.

Pa gjethe vetëtimash ngrihen.
Në hapa të moteve,
epen e s’shuhen, lisa në zjarr.

Letër Hamurabit 
nga murgari i shpellës Aram

Imzot Hamurab, mua plakun e përvojtur
pse më nxore nga shpella ime,
nga budallallëku im pse më nxore?!
Nën dritat e shandanëve me arin e gjithë botës
sot po shkruaj rreshtin e fundit në kode.

Jam shpella ime e përvojtur, imzot…
eshtrore, e gurtë… Më mjafton pak dritë,
pak ujë. Pak vaj për kandilin, pak bukë.
Ha tullat e librave, i brej si brejtësit.
Më mjafton plasa e mekur e diellit në mur.
Thinjat e mija i trembin gjeneralët
dhe këshilltarët e tu të urtë.

Uji është drita e eshtrave të mija të thara.
Ç’më duhen teatrot, hipodromet,
stadiumet e vulgut, lumë djersë dhe gjak?
Imzot Hamurab, nuk e mbaj dot shpatën.
Lavirhanet e tregut e të valleve
për gjakun tim të paktë
nuk ngrenë dot rrjeta, as lak.

Pse më tundon, zoti im, me sjellje të këso bote?
Njerëzit këtu janë me nga një bodrum të zi,
me nga një hambar terri mbi shpinë dhe nën tru.
Kur ata bien nga shpellat në bodrumin e vetes,
për ta s’ka më nënë, mik a të dashur,
janë më të ftohtë se një gur,
më të thatë se një dru.

Në atë bodrum ata shqyhen egër mes veti.
Ti më kërkon ligje, më kërkon të gdhend kode, imzot.
Ata duan dhëmbët e qenit, shkopin e xhelatit,
Imzot Hamurab, ata s’i ndreq që nuk i ndreq dot.
Ja, i hartova, merri kodet e tua,
për mua zoti im me ligjin e tij të pamort.

Imzot Hamurab, më i madh se qytete dhe muret,
te shpella ku kthehem, le të mbulohem krejt në pluhur.
Uroj: në hipodromet, stadiumet, lavirhanet e tua
nga bodrumet e zinj të njerëzve,
u derdhtë më pak gjak dhe lot i purpurt.

————————————————————————————————————————–

Jemi bërë më të vetmuar,
Më të tepërt.
Ne, halli ynë, nëna,
dhe gruaja dhe djali,
dhe secili vetëm. Të tjetërt.

Nuk ka miq,
nuk ka të dashur.
Ne dhe përpara nesh
halli ynë i verbër.
E secili vetëm. Të egër.

Ajër s’ka. Është një gjëmb
i helmët në gjoks, në tru.
Qiell ngulur në gjëmb,
tejshkuar në gjëmb, i shterrur.
Dhe secili vetëm… zvjerdhur.

Dhembje s’ka.
Ne, halli ynë. Nëna,
gruaja, djali. Tok dhe secili
me hijen e vet nën sqetull,
me kokën e vet të prerë, të përdorur,
kërkojmë Krishtin tonë të lodhur.

——————————————————————————————————————————
Dy gisht erë

Më ha mbrëmja, më gërryen
me kënaqësinë e ofshamave
që zhurmojnë shpellimin e atij

që bie në hon krahënderë.
Zemër, unë të puth ku mund
të të puthin dhe shumë të tjerë

po më lart, dy gisht më lart, në erë,
aty ku dëgjohet sopata tek krasit degë
që më fluturuan prej vetes në qiej,

në vend që të binin në tokë.

Midis mbrëmjes dhe sopatës-veç
puthjen, puthjen tënde të ngrohtë.

———————————————————————————————————————–

Zogu në mbrëmje

Zog i vogël. Shi i hollë në mbrëmje.
Plaga e njomë në brinjë
njollë në të kuqe manaferre.

Me këngën në gojë më tej e më tej fluturon.
Plaga hapur nën krahë, nën pupla
heshtur dhemb e pikon.
Memaliaj, 9 tetor 1978.