Poezia e Frederik Reshpjes vjen në italisht nga Mimoza Pulaj

ZEMRA IME!

 

 

Në asnjë dorë të botës nuk më zë gjumi.

Isha mësuar me kokën në duart e tua.

E ke ditur që kam dicka nga deti;

Breg më breg dhe gjumi s’më zë.

 

Dua të shtrihem dhe të vdes

Por vjen ti dhe nga balta më ngre:

Kur male të tërë dot s’na ndanë,

si do na ndajnë dy grushta dhe?

 

Ah, isha mësuar me kokën në duart e tua;

Tani dhe brigjet më gjumi nuk i zë.

 

 

 

 

CUORE MIO!

 

 

In nessuna mano del mondo posso dormire.

Alla testa nelle tue mani ero abituato.

Sapevi che ho qualcosa del mare;

Da costa in costa e il sonno non mi prende.

Voglio sdraiarmi e morire

Ma tu vieni e dal fango mi sollevi:

Quando le montagne intere non ci hanno separati

Come potranno dividerci due pugni di terra?

 

Ah,ero abituato alla testa nelle tue mani.

Ormai anche le rive non possono più dormire.

 

 ————————————————————–

 

  

VDEKJA E NJË LISI

 

 

Ecën një lis i vdekur nëpër pyll,

Kryqëzuar krahët si një patriark,

Krahët që s’kanë për të lulëzuar më.

Kështu vajtonin zogjtë për një lis të prerë.

 

Kur të vdes, të më përcjellin zogjtë si ndër balada.

Pikëllim qiejsh, shi bilbilash!

  

 

LA MORTE DI UNA QUERCIA

 

 

Una quercia morta cammina attraverso il bosco,

Braccia incrociate come un patriarca,

Le braccia che non sbocceranno più.

Cosi piangevano gli uccelli per una quercia tagliata.

 

Che sia seguito dagli uccelli,quando moio come nelle ballate.

Tristezza di cieli, pioggia di usignoli.

 

 ————————————————————————- 

 

DASHURI E HUMBUR

 

 

Dola nga guernika e kësaj nate

I vrarë egërsisht.

Vetëm Kali i Zi i Pikëllimit

Në shtegun e vjetër më priste.

 

Kali i Zi i Pikëllimit ç’më rrëzoi

Dhe rashë si në balada

Gdhendur në gravurat e vjetra,

Përmbys mbi shqytin e natës.

 

I vrarë nga një pranverë e kotë,

Braktisur nga bota e tërë…

Vetëm Kali i Zi i Pikëllimit vjen rrotull

Dhe qan për të zotin e vjetër.

 

 

AMORE PERDUTO

 

 

 

Uscii dalla guernica di questa notte

Brutalmente ucciso.

Solo Il Cavallo Nero Della Disperazione

Mi aspettava sul vecchio sentiero.

 

Il Cavallo Nero Della Disperazione mi disarciono

E come nelle ballate caddi

Impresso su antiche incisioni,

Capovolto sullo scudo della notte.

 

Ucciso da una vana primavera,

Abbandonato dal mondo intero…

Solo Il Cavallo Nero Della Disperazione viene intorno

E piange per il vecchio padrone.