Albspirit

Media/News/Publishing

Cikël poetik nga Astrit Gjunkshi

BIG BANGU NË KOPËSHTIN E EDENIT

 

E pa perëndia se diçka mungonte

Adami mërzitur i dukej pa masë

iu deshën milona vite atë ta krijonte

e kopështin në Eden ia kish bërë parajsë.

 

Mendoi, mendoi, në fund zgjidhje gjeti

një kopje i bëri me disa ndryshime:

për trupin mori model një sirenë deti

muskuj e lëkurë të lëmuar pa qime.

 

Nga kopështi i Edenit këputi qershitë,

buzët qershi ia ngjeu, i dha qafën si të mjelmës.

gjithë nuancat e ullinjve pasqyroi te sytë

faqeve u hodhi aromën e pjeshkës.

 

Si flokë i solli gjithë shtjellat e erës

dy kodra të buta mbi gjoks i vendosi

llërë e kofshë të bardha si bora e bjeshkës.

Kështu u krijua Eva, grua, çdo detaj ia përsosi.

 

E në fund i porositi të luanin bashkë sa të donin,

por mollën e vetme të kuqe mbi pemën e madhe

kurrë mos ta preknin, të mos e kafshonin

sepse ishte fort e hidhur, sillte fakeqësi e halle.

 

Kaloi ca kohë, miqësinë të dy forcuan aq mirë

kërcenin e qeshnin, luanin dhe me duar,

dhe shijonin në Eden çdo frut gjithë ëmbëlsirë

por mendja u rrinte lart te molla e ndaluar.

 

Ndaj s’duruan gjatë, një ditë sa doli drita

iu afruan pemës, pa prekur mollën kafshuan

nga një anë Adami e nga ana tjetër Eva

u shijoi aq shumë, buzët në fund u takuan.

 

Shije e paprovuar nga buzët hyri në shpirt

flakë po ndizej gjaku e gufonte zemra

kuptim mori jeta se hyri shumë dritë

e kuptuan se nga puthja do fillonte jeta.

 

Por, ashtu e ëmbël, nuk zgjati kënaqësia

u përmbys qielli mbi to me rrufe e vetëtima,

dhe ashtu si nga Bing Bangu kish filluar gjithësia

filloi nga puthja një Bing Bang i dytë

nga ku lindi fryma

dhe u përhap jeta e u shtua njerëzia.

24 Mars 2018

 

ZGALEMI I DASHURISË

 

I mbushur me zjarr dashurie

bëhesh me flatra

ngritur në qiell lart mbi re

aty ku mbretëron e kaltra

e ku të puthin rreze të arta.

 

Nga lartësitë, i dashuruar

duken të vogla hallet e jetës,

por vjen dhe koha, i detyruar

me to do ndeshesh

e në krah ke njeriun e zemrës.

 

Mbushur me të keqen retë e nxira

rrebesh mbi koka t’virtutit derdhin

gëzimin shuajnë fryrë nga cmira,

shpirtrat e varfër që kanë shok vesin

zbrazin rrufe e vetëtima që dashurinë duan ta vdesin.

 

Flatra të dobëta po të ketë

nuk mundet kurrë dashuria

të çajë furtunat, stuhitë në jetë

plot bubullima ku gjëmon fort ligësia,

të kapërcejë male kurthesh edhe të dalë përmbi retë.

 

Por dashuria po të ketë flatrat e forta të zgalemit

zogut të furtunës

dete e male me furtuna dhe errësirën mund të çajë,

vetëm zgalemi i dashurisë thyen shigjeta vetëtimash

e dashurinë lart në qiell me diell ndriçuar mund ta mbajë.

 

23 Shkurt 2018

VJEN NGA HYJNESHAT KRIPA E DASHURISË

 

I plotfuqishëm nëpër detra

ishte prej shekujsh perëndi

Poseidoni

dhe për të kripa,

e tretur në ujërat e pa fund

në detrat pa kufi,

ishte magjia

që bënte të gjallojë jeta.

 

Në pambarim, me brigjet deti

përplasej natë e ditë,

uji me kripë

i bardhë shkumbëzonte

tokën në breg e ledhatonte

me dashuri

dhe lindi shkuma e magjisë

të bukur e të bardhë

hyjneshën Afërditë

mburojë të dashurisë.

 

Shpërndau dashurinë

mes njerëzve në zemra

hyjnesha Afërditë

ndriçoi shumë shpirtra

lidhi martesa

e në familjet zbrazi nga vetja

shkumën e detit me ujë e kripë.

 

Ndaj

dashuria e vërtetë

në shoqëri, nëpër familje

jeton shëndetshëm se nga deti

kripën e sjell

e tret në jetë,

i jep çdo buzëqeshje shije

dhe buzëqeshjen me dashuri

e gjen edhe në gjellë.

 

Edhe Atena,

Minerva te romakët,

hyjnesha e urtësisë,

dha një këshillë :

O njeri

dashuri mbill,

ti fjalën mund ta kesh të pakët

por shumë kripë hidhi

se do marrë shije dashuri!

 

Me kripën nga detrat e thellë

ruan njerëzimi dashurinë

që është hyjnore

sepse hyjneshat vetë

nga deti e morën, e futën në çdo pore,

e sollën midis nesh në jetë.

 

10 Gusht 2018.

 

 

 

SHTATË SHPIRTRA E GJYSËM

 

Mizore më dukej, e pështirë

kur dikur dëgjoja shëmtuar të thonin

‘’gruan s’e gjen gjë, shtatë shpirtra ka,’’

por kaluan vite dhe njoha nga afër krijesën e mirë,

mrekullinë grua ku gjithnjë ndriçonin

shtatë shpirtra perla, cilësi të mëdha.

 

I njoha të parin shpirtin e nënës për fëmijën

që e ka si dritë në sytë e saj

me shpirt e mbështjell që kur i jep jetën

që shpirti fëmijën të sigurt ta mbajë.

 

Pashë një shpirt të dytë se si për familjen

pa frikë e jep, kurrë nuk e kursen,

si fole të lumtur i jep gjithnjë shijen

e me sakrifica çdo sfidë kapërcen.

 

Shpirtin e tretë ia fal dashurisë së jetës

me zemrën plot zjarr që i rrahu në rini

për atë që hapi gjithë dyert e zemrës

e që do ta donte deri në pleqëri.

 

Për bukurinë ruan të katërtin shpirt

shpërndan hijeshinë te gjithçka përreth

derdh nurin e bukur që rrezaton dritë

kënaqësi njerëzore ndjen kudo që e sheh.

 

Grua e kanë emrin rregulli dhe finesa

i ka thellë në shpirt, si një shpirt i pestë

gjithnjë papushuar duart edhe mendja

i punojnë që dita të na duket festë.

 

Buzëqeshje, gëzim kërkon të shikojë

ndaj një shpirt të gjashtë, të butë e të ndjeshëm

si melhem e ka që shpritrat t’i qetësojë

me ndjeshmëri ledhaton dhe s’ndjehemi vetëm.

 

Dhembjet njerëzore, trupat e drobitur

një dorë e butë mbi ballë e vënë

si një shpirt i shtatë që hyn pa trokitur

të shëron kur jepet nga një grua, bijë a nënë.

 

Shtatë shpirtra pasi ka dhënë për njerëzit e dashur

gjysmë shpirti për vete, më shumë s’kërkon

se shpirtin plot ka një grua kur i bën të lumtur

njerëzit përreth dhe jetën që aq shumë e don.

 

 

GJYSMA E VETES

 

E bukur, e re, plot ëndje e jetë

dashurinë ta fal sapo zbardh agimi

ndjen si hyn në shpirt lumturia vetë

është shoqja e jetës për ty si bekimi.

 

Një fole të bukur që bashkë keni ngritë

familjes që mban një emër të denjë

mendja e dora e saj i kanë dhënë nur e dritë

e “gjysma më e mirë e vetes ” i themi  pa peng.

 

Sa i punon mendja e dora, kurrë s’pushon

edhe kur nga hija e moshës ka humbur freskia

sakrificat me të ndan kur vërtet e don

mbaheni tek njëri tjetri kur afron pleqëria.

 

Dhe ndodh jeta e padrejtë tregohet

se s’duhet goditur një engjëll që lëshon mirësi,

atëherë kambana bie që burrëria të provohet

« gjysma më e mirë e vetes » ç’ka qenë për ty.

 

Të gjitha sakrificat bien mbi ty, se s’mundet ajo,

kurajë asaj e vetes t’i japësh përkarshi të keqes

e në krah ta mbash kur duhet, nuk e bën kushdo

vetëm burra të fortë, me shpirt të madh

pa kushte e duan gjysmën më të mirë të vetes.

 

 

AH NËNAT FYTYRËHËNAT!

 

Fytyra i qesh si Hëna e plotë

fëmijën e saj kur e sheh të lumtur

çdo nëne mbi këtë botë,

e argjentë ngjan si një perëndeshë e bukur.

 

Merakun e saj në fytyrë tregon

kur shpesh duket aq e zbehtë

për frutin e saj të shpirtit duket se mendon

që çdo hap në jetë t’ia bëjë të lehtë.

 

Ashtu nga meraku, si fytyrëhëne

rritet, zvogëlohet çdo natë e ditë

dhe njëlloj si Hëna zemra e çdo nëne

të njëjtin cikël ka çdo muaj dhe pasqyron dritë.

 

Në gosti mbase fëmija diku është shtruar

e nëna mendon nëse është i ngrënë

dhe i lë mënjanë nga pjata që ka gatuar

për vete numëron kafshatat, ah nëna fytyrëhënë!

 

Veshur edhe ngjeshur fëmija nga dera

doli në mëngjes, por jashtë nis stuhi

përgjon në dritare, zemra i rreh fort e mjera

si Hëna e nxirë në qiell nëna në dritare rri.

 

Lumurinë e pa fund për fëmijën ëndërron

shpresa edhe brenga fsheh shpirti i saj prej nëne

si faqja e padukshme e Hënës kurrë s’i tregon

ah të shtrenjtat, heroinat tona, nënat me fytyrëhëne!

 

PËRRALLAT E NËNËS

 

Kur koha për të fjetur vinte

në mes të shtratit nëna futej

krahët hapte e na përkëdhelte

që gjumi në qepalla të ulej.

 

Përrallë më parë i kërkonim,

ëndrrat e jetës fëmijnore të ushqenim,

me fantazinë e saj nëna krijonte,

fantazisë sonë krahë i jepte.

 

Kur lodheshim, gjumi na kaplonte,

përralla në ëndrra si një film vazhdonte,

personazhet e përrallës gjithnjë i takonim,

dhe porsi të njohur me ta bisedonim.

 

Ndodhte që përralla me seri vazhdonte

fantazia jonë pa pushim punonte.

Dhe shpesh personazhet që në përralla njohëm

u bënë modele që na udhëhoqën.

 

Kur jeta na rriti me të mirat dhe ashpërsinë e saj

personazhet e përrallave trajta reale morën.

Filozofinë e të mirës dhe të keqes pa skaj,

e ndeshëm kudo në jetë, edhe e përdorëm.

 

Dhe sa herë sot në jetë

na ndodhin gjëra që përshtypje na bëjnë,

mendja tek personazhet e përrallave na shkon.

Dhe zërin e nënës,

atë zë magjik

e kemi sërish në vesh,

të ngulitur thellë në gjithë qenien tonë.

 

 

NËNAT E LAGJES

 

Në sytë e mi, perëndeshë qiellore

Mbetet nëna ime sikur është gjallë,

Nga ylli ku prehet fjalë mëmësore

Më dërgon çdo ditë, e dëgjoj me mall.

 

Por sa fort rreh zemra kur ma sjellin pranë

Mjaft miq të familjes që i kam të shtrenjtë,

Kur tregojnë kujtime nga e mira nanë

Për shpirtin e saj me mirësi të shenjtë.

……………………………………………………

…………………………………………………..

 

Kujtime të vogla, por mbushur me jetë

Që miq e të njohur na falin aq bukur,

Mozaikut të kujtimeve i shtojnë vërtet

Diamantë të çmuar, që na bëjnë të lumtur.

 

Të shenjtë nënat tona e kishin familjen,

Por ishte e madhe zemra e tyre e bardhë

Urtësi e gëzim jepnin për të gjithë lagjen,

Si “nëna të lagjes” i kujton brezi ynë mbarë.

……………………………………………………………….

……………………………………………………………….

Kujdeseshin shumë nëna të mos bënim ne gabime,

“Mos me nanën!”- zënkën ndalte zëri i tyre si kambanë,

Për punë të mira: “Ashtu me nanën!”- merrnim përgëzime,

Eh, çfarë arritëm në jetë dhe gjurmët e tyre mban!

 

Tani janë në parajsë, që të gjitha bashkë,

Na shohin, gëzohen për punët tona të mira,

Këshilla vijojnë të na japin ditë edhe natë

Nga yjet ku janë vjen prej tyre drita!

 

 

Poezitë janë marrë nga librat me tituj “Botët brenda shpirtit”, “Shpirti rri zgjuar” dhe “Të hapësh botën e njeriut”, që autori i ka botuar në vitet 2016 – 2018.

 

 

 

Please follow and like us: