Ilir Levonja: Një kafe me Xhabirin sot
Me ne emigrantët ndodh një ndryshim i çuditshëm përbrenda, kjo në lidhje me vendlindjen. Diçka ndryshon, por ne nuk e pranojmë menjëherë. E pranojmë atëherë kur e vëmë re, pasi ku jetojmë memoria ka plot gjëra pas së cilave ne kapemi fort. I ruajmë me një fanatizëm të paskrupullt, madje këto detaje gjërash, objekte, njerëz, vajza, shoqe, shokë, pemë, fëmijë, fqinjët, biçikletë, pëllumba…çfarë më, na hanë të gjallë në kuptimin e mirë e të fjalës. Ndaj jemi gati të bëjmë të pamundurën për të mos na shkulur vendit një qiparis a një trëndafil rrethine. Sepse po na i hoqën, na varfërohet memoria, shenjtëria jonë. Pasi e dimë që koha do na i bëj këtë, do na dënoj, se mjaft kur marrim vesh se si u nda nga jeta filani dhe i ulim veshët më keq se langoi…, por përse të na dënojnë njerëzit duke na i marrë memories kto gjëra të shenjta. Kur kthehemi aty mësojmë se ky apo ai ajo nuk jetojnë më, tek bar-lulishtja është ngritur një gradaçiel, filani ka ikur në Kanada, iks shok në Greqi, Angli, e ku di unë, qyteti me të drejtë të duket i huaj. Të vegjlit janë rritur, dashuruar, çiftuar madje me fëmijë dhe ti mbytesh nga lotët. Këtë e kuptova edhe vet kur ju solla dy vite më parë qytetit tim, qe mbrëmje, binte pak shi po unë nuk desha t’ia dija. Madje më goditën kokës dy vargje të Nerudës, kur thotë se këtu gjithçka ka ndryshuar, sa shmë koha paska punuar. Këtë ndjesi e provova edhe sot tek po lexoja një poezi të poetit shkodran Xhabir Tabaku, atë me titull Kur t’shkoj n’Shkodër.
Punë e paqme Xhabir, se qindra vinça mund e me i sjellë qark njeriut, po peshë e ngre veç gjendja shpirtërore. Dhe më kënaq kjo kujdesje karshi gjuhës sonë, e për më tepër kësaj gegërishte prej bilbili që sa me fat jemi që e kemi. Përkarshi kësaj bote shpërndarë e që të shkon vetja tek poezia shqipe.
Qofsh i bekuar!
_________
Xhabir Tabaku: Kur t’shkoj n’Shkodër
Kur t’shkoj n’Shkodër,
do e shëtis natën m’kambë
qytetin anembanë.
Do i bi livadheve tërthor’
do lahem te fiqt’ në Bunë,
do e pres lumin n’Dajlane,
dallnyshë gjoksin Drinit t’ia rrasi
nga kambt e urës n’Bahçallëk:
e kafenë e mëngjesit diku ul’ në trotuar
ta pi me ‘i fukara.
Mandej malin do marr –
nga Taraboshi nalt
me ashk Shkodrën ta kundroj.
Akshamin do e fali te xhamija e Parrucës.
Kur t’shkoj n’Shkodër,
do ndjehem i huaj,
pa familje, pa shtëpi.
Ku ka qenë shtëpia ime tash asht ngritë një
pallat,
kojshitë s’janë ma.
Do jan’ hallakatë si gjethet në vjeshtë,
do tjerë fëmijë i lashë,
tash burra jan ba, a gra.
Vetmitar në qytetin tim…
Kur t’shkoj n’Shkodër,
a s’vjen me mua o mike ti?
Më ban të ndjehem ngrohtë
n’qytetin ku leva, u rrita,
por ma s’më njef njeri!
Bëhu ti Shkodra ime! – të përqaf’
e ta puth në sy.