Mustafa V. Spahiu: ÇKA MERR LUMI

 

Së parë ia dafnjen krrelat burimit,

Etjen ia shuan – i jep hove trimit!

 

N’piskun e verës – ditë më drekë

Rrëmben nga shtatë-tetë palë brekë;

 

Lodra, sukulla, kordele dhe sandale,

Valset e pipizaneve luadh më luadhe.

 

Zërin trishtilash – lulëkuqet cuk faqet,

Nën balluke vëthët – duarve pogaçet!

 

Nuses së re vrik pelenkat e djalit,

Imitimin e grishlemëzave tej malit.

 

Tëra urave legjendat – lashtësinë,

Brigjeve të veta – çudi – afërsinë.

 

Si babaxhan s’ndal hove ky velet, –

Hingëllon si hajger me mijëra vjet.

 

Puhizës s’lehtë që flladit n’lulishte,

Lejlekëve kur pehaten n’shelgjishte.

 

Plepave ua ‘vjedh’ shendin pranveror,

– Pilivesës tambëlçakun kryepuplor…

 

Pahetueshëm i ‘mjelë’ rètë e shiut, e

Stomit ia ‘cik’ qengjin e fyellin bariut.

 

Çka rrëmben lumi, m’thuani kush di?

Natës duvakun – qiellit yjet syshmërli…

 

Puthjet e hënës – gërshetë mbi kep,

Peshkut t’artë – orën thellë në xhep…

 

Një tatëloshit ia zhdaravit mendimin,

Mëngjeseve zgjatê duar t’zërë agimin.

 

Me gafet e veta dënes foshnjërisht, e

Jetën kaltërisht e gudulis rrodhanisht!

 

Lumi lodhet me lazdrime nganjëherë,

Bëhet skilak – s’bën fare poterë, dhe

 

Sarajet e rërës – thotë – kushtojnë lirë!

Beft i rrëmben buzagazet – xhevahirë.

 

Lumi huqesh t’veta përposh kur rrjedh,

Kam dro këto vargje t’mos m’i ‘vjedh’!

 

Rrugë merr  – s’i premton prapakthim,

Pas shkronjës ‘L’ – derdhet me nxitim!

 

Për hashari nuk lavdërohet ore, trimi,

Sapo bie n’kurthë – fillon ‘ndëshkimi!’

 

Folja rrjedh shpjegohet në gramatikë,

Po rrjedhës s’tillë i duhet dhe një pikë!

 

Koras njerëzit i thanë: ‘Ndal, or ndal!’

Për Ty ngremë një digë – hidrocentral!

 

Nivelin e ujit tënd mjaft e ke rritë, e

Tejesh duam natën të na bësh ditë!

Luginës së Anamoravës, korrik – gusht 1993.